Alle inzendingen van vancoillie

Je hebt een buikje zeg ik om te kneden om er een heb ik dan zo een dikke buik vraag je nee nee zeg ik om er een broodje zo een bolleke om er niet bij stil laat staan er aan voorbij te gaan…

Margrieten staan te pronken in blikken emmers ik kik er van op…

Ik krijg unieke rozen zeg ik dit jaar ik knipte ze kort in maart ach dacht ik was het maar waar…

Zoverre men ziet boterbloemen bij de vleet een zilverreiger knobbelganzen bij een plas irissen uitdagend geel een bank in de zon een wandelpad afgezoomd met lijsterbessen vogelwikke grote muur smalle weegbree pluizenbol…

Denkend op zondagochtend aan mijn vader die toch zo gaarne peren at en aan mijn moeder die van al die schorseneren zwarte vingers had…

Een uitdagend wit een geel ironisch genoeg beide beklimmen de zonnekant van mijn tuin ik verdrink er gretig in en ofschoon ik nog een keer wou schrijven hoe het mij gaat ik weet niet of het veel uitmaakt kijk eens in mijn ogen begeerte zwelgt er ongebreideld…

Wat een droefenis hagel striemt het tere groen lammetjes kreunen de rododendrons hangen het witte bruidskleed halfstok…

Geknetter een salvo op de koepel van mijn dak geen doden geen gewonden gerommel geroffel gedonder een flits kort daarop zonovergoten een ingehouden lach…

Tussen sleedoornwit en meidoornwit ligt een maand met sneeuw en hagel mei staat voor de deur de rododendrons bloeien in een gul gebaar zo koud de nachten de lelietjes-van-dalen gifgroen beven nog…

De koning te rijk verse aardappelvoren van licht en schaduw…

Een schuchter groen hangt aan veel bomen als valt het morgen er weer af…

Ik boots je altijd braafjes na ik word straks ook vijfenzeventig…

Wit op wit een haas in de sneeuw maar zwart op wit een korhoen olé…

Kijk naar die wilg een bos van twijgen op wat zijn kop zou moeten zijn uitgehold om er doorheen te kijken getordeerd de dood op 't lijf stilzwijgend gehavend de toorn voorbij op de hoek van een wei op een kruispunt van twee wegen…

Geuren te snuiven meer dan een polychromie wat een reliëf…

Ik ken een allee met oude bomen eiken bijna honderd jaar te schoon om niet op zondagochtend er door te rijden met koets of ook te paard de tand des tjd heeft ook hier zijn sporen nagelaten de eksters zwijgen de eekhoorntjes leveren geen commentaar Vivaldi had er best zijn jaargetijden kunnen schrijven het zou de eiken veel deugd hebben…

Een hels geknetter een uitbarsting van geweld hagel in april geroffel en gerommel de rozelaars verstillen asgrauw spuwt de hemel de tere scheuten rillen…

Bij hobo en fagot hoog aan de hemel na al die regen zonneklaar een blauwwit duel om ver weg te dromen…

Ik hou er niet van de ganzerik langs het jaagpad langs de rivier ik hou hem hij houdt mij permanent in de gaten…

Ik heb ze wel geteld ze waren met vier melklammmetjes wat hadden ze plezier…

Zeg het je nog iets er is geen klokslag zeven stil schreit de hemel…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

De zon gaat onder twee hazen aan de rand van het koren dansen…

Mij boeit de juiste sleutel in het slot het gepaste deksel op de pot de aangroeiende maan de ochtendster op weg het neerzijgen in haar schoot het samenhoren dit houvast de hemel waar ik door de koepel van mijn dak naar kijk het samenzijn dit zwijgen…

Ze droeg een mantel schreeuwerig groen één oorring deed ze meer zei ze…

Zij zong Die dode stad en gans de stad lag aan haar voeten wat is het toch mooi jong en succesvol te zijn zei ik ze droeg koningsblauw en daar boven dat blonde vlassig haar…

Dat eerste geweld dat zonovergoten land dat zo begeerd vel…

Van goeden huize tot in hun droefenis decent taai geleerd is schatoud belendend de straat stil als geel goud…

Mijn geluk is onzeggelijk de klaproos scharlaken bloeit de lisdodde zienderogen groeit hoog in de lucht een leeuwerik…

De sluier glijdt haar rechter schouder bloot het schouderbandje snijdt haar kraakwit vlees het doet me pijn in kantwerk vallen haar armen gracieus uiteen ze zingt haar smart beweegt…