Alle inzendingen van verhavert martine

ik ben niet goed in ophouden telkens weer de grens voorbij zal ik trachten te hervinden wat zo snel verloren ging in onverwachte wending…

tot de tijd mij laat ademen snelt het leven langs me heen zal het tomeloos vertellen hoe kwetsbaar mooi het vroeger leek…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

weg van ondergang en verderf zal zij zichzelf in onderlinge samenhang leren verkennen zien en voelen dat in leven liefde en intimiteit een aanzet tot intense verbondenheid blijkt…

zwart tumult en gespannen sfeer boven een omgewoelde wereld dompelt haar in sombere gedachten die gevoed met de waanzin van een herinnering voor een hele tijd als onherbergzaam laat kwijnen…

wanneer men in neerliggend gras enkel spoorloos weervindt dan is ze aangedaan weggegaan van zogenaamde betrokkenheid…

na droge zomermaanden waar aarde vaak dorstig barste kale velden naar weelderigheid snakten schenkt herfstregen mij toch een laatste bloem die door de najaarszon geel blinkend wordt gezoend…

alsof ze nu pas in hun groei zijn ontwaakt te laat om het zoete van de zomer mee te nemen houden ze zich met hun onrijpe zo stevig vast aan de ranken dat ze de herfst met enig respijt nog welstellend rijk zullen maken…

kei neig rimpelt het aan de oppervlakte verdwijnt na overgave geruisloos diep (neig: heel hard – Herzeels dialect)…

hij omknelt elk leven en snelt er onafgebroken gesloten eindwaards mee waar stilte het van de tijd overneemt…

lange rijen meidoorn vullen het landschap zo warm op men vergeet dat een rijke oogst ons een strenge winter belooft waar niet langer het rode maar een grillig spoor koud door de tijd trekt…

ragfijne zilverdraden parelen schoonheid om me heen nemen me warm innestelend steeds hoger mee waar leven schoonheid mediteert zo intens dat ik mezelf durf leiden naar een nieuw begin…

als het grijze mij bedreigt de wind me naakt dwingt verlies ik elke dag een beetje meer tot ik uitgebloeid voorgoed mezelf verzwijg…

uit chaos strijdt ze roodvlammend naar boven oogt met haar uitbundigheid zoveel kracht en warmte dat zij hem uit een grijs verleden weet te tillen en samen liefdeslingerend de kracht van passie hoog oplaaiend beleven…

wanneer bij ’t slinken van de dagen de zon de hemel blauw straalt het zachte ruisen van de bomen de stilte niet verstoort dan verzwijg ik nog even herfst en veins volop zomer…

alleen jouw woorden heb ik meegenomen jou ben ik in ‘ gewoel van leven verloren ze helpen mij het pad van gemis te doorlopen waar herinneringen blijven stromen wetende verder dan ooit kom ik je weer tegen zullen wij samen rust beleven…

zelfs toen ze bij het zingen van haar lied telkens uit de toon viel de dirigent haar verliet als een geslagen hond met gebogen hoofd het schouwtoneel afdroop weet ze achter de coulissen dat ze met open geest en voor een heel ander publiek nogmaals zal spelen…

als we nu niet oogsten zullen we na de storm hongerig ondergronds worden gedwongen nemen we enkel de geur van een verdroomde zomer als herinnering mee…

hoe ik ook zocht me binnen de grenzen van een verpakte ochtend te weren het gestremde liet me in zijn traagheid onweten schreeuwen over waar of onwaar de roos binnen de waan schoonheid verder draagt…

laat ze diepwortelend in eigen aard zichzelf verheffen tussen hemel en aarde hun schoonheid geven ons leren zonder beperking te leven…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

zag hoe hij vastgehouden door kracht verlittekend werd weggesmeten versplinterd in de aarde verdwaalde zich door vogels behoudend in een nest liet verweven…

nog zoveel jaren lang zullen wij buitelen in de nieuwe getijden van onze gedachtegang uit schemering en duister zijn ze in komen en keren zo zwierig mooi opgerezen goudfonkelen nu in onze tijd zo warm en dichtbij in lichtend mooi verlangen…

golven ijlen zich openscheurend in speelsheid mee tot ze ons in rimpeling op langgerekte cirkels naar de oever brengen waar we warmstrandend nagenieten van het spel dat we met hen samen delen…

het kind in mij foetust warm weigert verbonden sereniteit op te geven bang in een verkeerde wereld een vroeger leven te moeten opnemen waar verwrongen emoties haar naakt bang naar eigen spiegelbeeld dwingen te kijken…