Alle inzendingen van verhavert

al schildert de zon hen nog even als stilleven dra zullen ze hun vrijheid nemen rood gekleurd wervelend spelen op de stroom van leven tot ze bij windstil zich warm gaan koesteren in een tijdloos voortbestaan…

me terdege bewust van het lege in ’t rimpelende zal ik de windstille dagen zachtgolvend breken ten volle de draagkracht van ’t bewegen beleven…

deze morgen wou ik diep duiken in het herfstig rood ontluiken verder leven in een wereld vol fantasie waar sensatie onbegrensd lijkt…

zie hoe regenwolken en snerpende windvlagen de rode vonken van ’t ontwaken wraken als een uitgebroken gril en opgejaagde haastigheid de morgen stikdonker tracht te maken zodat wij blind moeten zoeken naar die glimp in het duister om niet doelloos verder weg te glijden…

met hoeveel hinkelen we niet tussen de lijnen van het leven tot we afgepeigerd in overheersende verwardheid het evenwicht niet langer weten te bewaren tussen krijtwit en zwart basalt de hel afdalen…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

rest ons de tijd om in verwildering diep te wortelen zodat onze droom zich als werkelijkheid kan uiten of zien we hem verwelken door wat ontreddering blijkt…

het kind in mij draagt me door avonturen heen terug naar veilig thuis waar jij nieuwsgierig naar tweede jeugd mij in verloren tijd binnenhaalt…

innemend als ‘t verstild verlangen me parelend naakt verder draagt verzuchtende ogen vertellen hoe zinnenprikkelend mooi ons dollen was wij samen dromend in Morpheus armen op verhaal komen…

voordat ik ontzield me achter wit en blauw schijnvleugelig beweeg wees ik graag vandaag en morgen in mijn immer groene streek met zicht op wei restheuvels eroderend vrij veldbloemen langs holle wegen glinsterend blauwgroene beken in ’t bos kabouter spelend en zelfs ben ik de speeltijd voorbij er is altijd geluk zo dichtbij je…

ergens halverwege tussen grijs en groen waar stinkend roet nog steeds de rauwe zelfkant van eerder leven tekent ben ik als geducht opgegroeid…

mijn wereld in beweging laat traag een verhaal ontstaan waar woorden de zin van oneindigheid met gouden gedachten raken…

in een rode gloed ontwakend laat de passie van de nacht het bed terug hevig kraken en zelfs al wordt er na nooit meer in geslapen toch zal men nog zwichten voor oogverblindende gezichten…

toen uit mistig zicht het sluimerend rood verscheen trachtte ze tevergeefs deze vanzelfsprekendheid af te weren zoveel liever had ze zich blijvend verschanst daar waar zijn en eigen hartslag het verlangen samenbracht…

ik ben niet goed in ophouden telkens weer de grens voorbij zal ik trachten te hervinden wat zo snel verloren ging in onverwachte wending…

tot de tijd mij laat ademen snelt het leven langs me heen zal het tomeloos vertellen hoe kwetsbaar mooi het vroeger leek…

zo eindeloos wijd ligt de wereld nu open dat het uitzicht mijn geest verrijkt helemaal anders dan zomer waar groene omstanders me in beperkt blikveld laten dromen…

weg van ondergang en verderf zal zij zichzelf in onderlinge samenhang leren verkennen zien en voelen dat in leven liefde en intimiteit een aanzet tot intense verbondenheid blijkt…

zwart tumult en gespannen sfeer boven een omgewoelde wereld dompelt haar in sombere gedachten die gevoed met de waanzin van een herinnering voor een hele tijd als onherbergzaam laat kwijnen…

wanneer men in neerliggend gras enkel spoorloos weervindt dan is ze aangedaan weggegaan van zogenaamde betrokkenheid…

na droge zomermaanden waar aarde vaak dorstig barste kale velden naar weelderigheid snakten schenkt herfstregen mij toch een laatste bloem die door de najaarszon geel blinkend wordt gezoend…

alsof ze nu pas in hun groei zijn ontwaakt te laat om het zoete van de zomer mee te nemen houden ze zich met hun onrijpe zo stevig vast aan de ranken dat ze de herfst met enig respijt nog welstellend rijk zullen maken…

kei neig rimpelt het aan de oppervlakte verdwijnt na overgave geruisloos diep (neig: heel hard – Herzeels dialect)…

hij omknelt elk leven en snelt er onafgebroken gesloten eindwaards mee waar stilte het van de tijd overneemt…

lange rijen meidoorn vullen het landschap zo warm op men vergeet dat een rijke oogst ons een strenge winter belooft waar niet langer het rode maar een grillig spoor koud door de tijd trekt…

ragfijne zilverdraden parelen schoonheid om me heen nemen me warm innestelend steeds hoger mee waar leven schoonheid mediteert zo intens dat ik mezelf durf leiden naar een nieuw begin…

als het grijze mij bedreigt de wind me naakt dwingt verlies ik elke dag een beetje meer tot ik uitgebloeid voorgoed mezelf verzwijg…

uit chaos strijdt ze roodvlammend naar boven oogt met haar uitbundigheid zoveel kracht en warmte dat zij hem uit een grijs verleden weet te tillen en samen liefdeslingerend de kracht van passie hoog oplaaiend beleven…

wanneer bij ’t slinken van de dagen de zon de hemel blauw straalt het zachte ruisen van de bomen de stilte niet verstoort dan verzwijg ik nog even herfst en veins volop zomer…

alleen jouw woorden heb ik meegenomen jou ben ik in ‘ gewoel van leven verloren ze helpen mij het pad van gemis te doorlopen waar herinneringen blijven stromen wetende verder dan ooit kom ik je weer tegen zullen wij samen rust beleven…