Alle inzendingen van willem jacobs

tennis hoe haal je ’t in je hoofd om tegen zo’n bal te slaan je bent toch wel verdoofd om op de halve maan te staan ten nis ten nis ten nis ten nis…

de zin van het leven de zin van de dood te moeten aanvaarden probleem levensgroot ik zie de natuur als normaal proces dit aardse bestaan vormt mijn levensles de dood niet ontlopen hij woont in mijn stad ik zie hem als vriend op mijn levenspad ik maak me niet druk om het naderend eind onvoorspelbaar blijft het ‘t wordt nooit omlijnd…

de ring dag begint meisje wacht zit alleen op trap van steen kleur rood meisje zoekt zon schijnt blad valt op steen met mos kleur groen meisje voelt lichte bries blad ruist aan tak van boom kleur bruin meisje ruikt frisse geur blad ligt op muur van kerk kleur geel meisje tuurt ring rond vogel vliegt tegen blad…

vergeten ik weet niet meer aan wie ik wat geschreven heb ik weet niet meer of het mijn fiets is of m’n step ik weet niet meer of het mijn huis is of een heel hoog hek ik weet niet meer of ik gewoon ben of gewoonweg gek ik weet het verschil niet meer tussen mijn doen en laten zeg, man, zeg vrouw, zeg kind houden jullie me in…

liggende staven palen rechtop ijzer en hout gevangen vrijheid geprikkelde grens rechthoekig denken erover erdoor verdeelde mens bladerend donker naderend licht doodlopend pad geen vergezicht maar……………………… flitsende beelden krachtig moment intense ideeën gedreven gedachten gaan…………………….. dwars door het hek niet tegen…

rustakker mijn leven ging voorbij ik heb het al gehad en legde langzaam af een prachtig kronkelpad achter mij hoorde ik de snelle tijd nog razen jij blijft mijn hart stond stil zij sloot mijn ogen het avondlicht verdween en nam zwaar afscheid ik ging rusten jij beweegt ik blies de adem uit de kaars mocht aan het gewaad hing om…

keurig klooster, later, veel later ruige ruïne eenzame pater heilige ramen goddelijk licht akkers en weiden vruchtbaar gezicht losse planken scheef op de brug “eenvoudig leven” stond op de rug dik was het boek muffig de zaal vreemde geluiden vloerkleden kaal verbrokkelde toren stinkende gracht uitgesleten treden nostalgische…

langs de geroeste golven in de rails op bielzen groen en geel van mos slenter ik in zacht’ gedachten speels vol met verwarde vragen door het bos de krakende kracht van oer oud hout draagt over ‘t vol gegroeide doornen dal de gebroken brug, op palen ooit gebouwd, al jaargetijden lang gestut van wal tot wal verweerde bielzen vormden ooit…

ze gaan de tijd voorbij de tikken van de klok het was maar even nu voor mij toen ik van later schrok het verleden wordt steeds langer de toekomst daarentegen niet eeuwigheid maakt mij nog banger omdat men daar geen eind in ziet zit het er voor mij nu op? of krijg ik nog respijt? voor mijn gevoel ga ‘k in galop en ben de tel der dagen…

ik was weer op m'n eiland mijn mooie hoekse waard op het zware kleiland ze hadden het bewaard ik mocht er even binnen zijn in m’n oud geboortehuis ik voelde vreugdevolle pijn het was niet meer m’n thuis we speelden hier hadden plezier met fiets en step en zand en schep ’t was geen bedrog het was er nog het houten hek, granieten…

ik loop onder de zwaar bewolkte hemel herken me niet in ‘t rechtopstaande riet ‘k ervaar voortdurende bescherming van prikkeldraad, maar ook weer niet ik voel water tegen mijn oever klotsen mijn golven kabbelen steeds voort plots geeft een vierkant blok een wending in mijn lijn vele ronde palen trekken mijn prikkels naar de einder…

hij pikt kruimels en minuten hij hoort kraaien, hij hoort futen hij ruikt aan gras en graan hij raakt paddenstoelen aan praat met rode mieren proeft water uit de put ademt in het naakte nu worstelt niet met later slaapt op bladeren van bomen in een vies verrotte jas wast zich in de regenstromen spiegelt zich in glazen plas schrijft…

stap in de trein neem plaats ga naast me zitten vind ik fijn bepaal het doel ik volg jij beslist waarheen jij weet wel wat ik voel we komen daar terecht waar wij elkander dachten te zien in de jas waarin we samen passen in de kas waar onze bloemen onenigheid verzoenen op de uitkijkpost waar jij je schoten loste om aandacht…