Alle inzendingen over Moeder Theresa

Schuifelend met de handen voor zich uit Glijdt een schaduw door de spiegelruit. Een schimmig spook vol stilte stolt in klamme kilte tegen het behang. Beverig, leunend op een stoel. IJl en licht, zonder gevoel wordt er frêle gekucht. En dan een lange, lange zucht--- Een doodse, stille lach. Haar zachte hondenblik streelt mijn ogen…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij mij aanstonds als uw kind begroeten, Als ik ontwaken zal uit mijn dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot?... Maar wat dan?…

Mijn moeder was een heilige vrouw. O daar ligt blijdschap in die rouw. Mijn moeder was heilig, en rein, en zoet. Als de melk van haar borst... O mijn moeder was goed! En schoon, schoon oud! Niet één groef in haar wang, Haar ogen al ziel en haar woorden al zang!…

De navelstreng, die mij met jou verbond, is losgemaakt. Niet abrupt, zoals bij mijn geboorte, maar één voor één zijn alle vezels losgeweekt. De laatste tijd van jouw bestaan is ons bestaan. Nooit was ik dichterbij Nooit was jij verder weg dan half begonnen aan jouw grote reis. Half hakend naar het aardse leven, half verlangend…

Je weet, wij houden van je, Moeder,allemaal, maar nooit genoeg om alles te verklaren, jouw liefde spreekt een duidelijker taal en kan ons woord jouw daad ooit evenaren?…

Mijn moeder, mijn vriendin Altijd zijn we samen, altijd een team binnen ons gezin En slaan we ons samen overal doorheen Als je eens wist hoeveel ik van je hou En hoe ik je bewonder En al die kleine dingen van jou Maken je zo bijzonder Je kan altijd op mij blijven rekenen Met wat je ook doet En waar je ook zult gaan Ik zal altijd pal naast…

Door een waas van tranen, Kijk ik naar je gezicht. Dat even oplicht, Als je mijn stem herkent. Ik streel je hand, Kus zachtjes je wang. Je leeft allang niet meer in deze wereld, Allang niet meer in deze tijd. Ik wil je nog zoveel vertellen, En ook hoe het me spijt. Dat ik niet vaker op bezoek kom, Want ik woon toch echt dichtbij. Ik…

moeder in uw omhelzing kan ik rust terugvinden gij legt mij de zachte woorden in de mond stillend, een schuilplaats voor stormwinden in u is de bal van mijn geluk wel rond en kan hij rollen, mij de lach aansteken moeder gij schonk mij een grote mond vol tanden al moet gij hem vaak zelf eerst openbreken tussen de eelt schuilt er fluweel in uw…

Ik heb mijn moeder niet verloren, daarvoor gaf ze mij teveel, wat zij mij zei dat blijf ik horen: 'van wat ik ben, ben jij mijn deel'. Ik kom haar overal nog tegen, in wat ik doe en wat ik laat, Ze is en blijft voor mij een zegen, waarvan het spoor steeds verder gaat.…

Mijn moeder is gestorven ons mam, zij is niet meer nooit meer een ontmoeting en dat doet zo zeer. Het is al lang geleden zegt bijna iedereen maar voor mij was het pas gisteren toen kon ik er nog heen.…

Zie,die tedere hand nù dik geaderd trillend het album bladert…

In mijn herinnering zie ik je voor me, Nooit klagen als ik iets vroeg, Het was altijd geven en nooit Nemen, Zo besta je In mijn herinnering Donkere ogen omhuld door witte gelaat, Keken mij aan Ik voelde een drang geborgen, van die ene blik Verlangend naar de warme plek De moederschoot Er kwam een tijd dat ik niet bij je kon zijn…

Zoekend haar handen Om deurstijlen van Steeds kleinere kamers Kijkt ze haar verleden in. Nooit meer thuis… Haar leven verstoft en bijna vergeten IJzeren wetten dwingen tot oversteek Van bed naar stoel Bijna honderd jaar ingesleten gebaren Het brood naar haar mond Haar ogen zo blauw En verwarrend helder…

maar jij mijn lieve moeder bent niet meer wie je was ik realiseer me 't opeens nu je zwaait daar achter 't glas.…

Dit lichaam je geboortehuis ergens onder dit zwijgen de eerste zin geschreven uit jouw leven, de opgang uit niet-bestaan, hier scheurde je afwezigheid open in alle flanken als een mysterie uit het vlees waarna haar warmte armen om jou heensloeg dat begin, kleiner nog dan je smalste herinnering, blijft jouw thuis want je ontstaan…

Om haar te ontlopen hield ik van niemand. Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

Mijn lieve, mijn prachtige moeder! Vandaag heeft de bruine aarde jouw bruine ogen uitgewist. En de spin van de grote leegte heeft in jouw haar zijn web geweefd. Ik word alleen verwelkomd door een jaren oud verdriet.…

Moeder, ik zou mijn hoofd van zorgen zwaar nog eenmaal in uw handen willen leggen, terwijl uw stem m'een oud verhaal ging zeggen, waarvan ik de heugenis nog bewaar. Ik weet een avond, 't is al menig jaar geleden, zoete rook van meidoornheggen, die bloeiend bogen langs de smalle weggen, maakte mijn moede leden loom en zwaar.…

Ma, jij was het schuim van de zee, die het zeewier met zachte hand streelde. De zon, die door de wolken priemde, om de bloembollen tot mooie bloemen te laten ontwaken. De stroom, die in alle bescheidenheid, naar de zee vloeide, om het zoute een zoete smaak te geven. Een zacht briesje op een zomeravond, die onze huid deed afkoelen. Uw…

Klein en kordaat, groot in het geven van liefde Stond zij daar aan mijn dageraad Mijn eerste echte geliefde Kijk je wel uit jongen, is nog mijn dagelijkse boodschap Teder bedoeld en ongedwongen ben jij mijn wakend gezelschap Het leven gaat met vallen en opstaan Bepaald door de beslissingen die wij maken Jij bent altijd met mijn lot begaan…

En dat blijft zij iedere dag bellen zo is zij, moeder blij vertellen duurt soms ellen- lang zonder enige betekenis weten wat er is zomaar even horen dan raken wij niet verloren ze vinden ons getikt maar de navelstreng wordt nooit echt doorgeknipt!…

hij zei jullie praten nu precies als je moeder ja dat was dan ook precies wat ze wilden zeggen maar niet durfden zeggen tegen een vreemde ook al omdat ze het nog niet aan hun moeder verteld hadden…

Moeder, mijn Moeder, o hoe váák zal ik Nog tot de vrede komen van uw woord, Dieper ellendig dan uw hart vermoedt? Met geen gebaar, geen blikken en geen snik Durf ik verraden want mijn hart vermoordt… En dit is vreeslijk, want Gij zijt zó goed!...…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

nu ze niet meer wist wie ik was keek ze me beter aan ze wist niet meer waarom ze keek men zag het haar zo aan ze keek en zag iets anders en als ik haar iets vroeg zei ze steevast dat ene ja vanzelf vroeg ze niets er was ook niets meer dat ze vragen moest dan keek ze door het venster alsof er nog een verte was maar tussen dicht…

In mijn herinnering gegrift voor driekwart in mijn meisjeshart was het verborgen, stil apart kostbare niet vergeten gift vol ijver snort haar naaimachien vraagt moeder mij om iets te zingen van winter of van lentedingen, ik vraag: "Oud moedertje misschien?…

“Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar jongste Bij elke kus kijkt zij hem dringend aan Hij gaat per fiets door druk verkeer naar school toe Ze zwaait hem na, ze moet hem laten gaan… “Voorzichtig zijn”, zegt moeder tot haar puber “Doe niets wat jou of wat een ander schaadt” Hij wuift haar woorden weg terwijl hij gaat Luid toeterend verdwijnt…

de moeders nog altijd smeken Handen machteloos ten hemel gespreid Wisten en weten wij maar willen niet horen Want willens wetens gedoogden wij dat beleid Nog altijd vloeien verbitterde moeders tranen Een woedende schreeuw om gerechtigheid Waarom ondergingen zij dat vreselijke lot Minachtend ontkennen de Generaals Verwijzen en beroepen…

moeder van mijn tere kind, verteerd door liefde maar ook verdriet, zal haar einde tekenen grillig en zwart…

ze was niet de aan het bed sprookjes lezende moeder ze was meer de leeuwin die haar welpen hartstochtelijk beschermt daardoor was voor mij de wereld veroveren in blijdschap zeer gerust wat naïef misschien zonder angst voor de mens een rust toen mijn puberbloed mij naar weidse vlakten deed verlangen toen werd zij…