Alle inzendingen over blonken

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe een flonkering blonk langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van een ademloos…

Er blonk een ster. Herodes was te vroeg. Het kindje had nog heel wat voor de boeg. ------------------------------------------------------------------- uit: 'Au! De rozen bloeien; sonnetten van bedreigd geluk', 1983.…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

Ik droomde dat het anders was De wolken gleden traag voorbij Wierpen schaduw op cichorei Diep verborgen in het gras Ze trokken naar het noorden Trage stappen die weerklonken Alleen de bajonetten blonken In deze kille dodenmars Sombere helmen diep gebogen Wisten waar het einde lag Wanneer de schrille schreeuwen stierven In het duister…

O lafenis voorheen van 't nu verstoten Naakt eigendom dat in dat beeldje blonk, Toen nog de ziel vol van het lichaam dronk Dat niet in wulpse teugen werd vergoten.…

Hoe vaak scheen de maan alleen voor ons samen en hoeveel sterren blonken er door onze ramen. Hoeveel regendruppels vielen er misschien rivieren vol hoeveel van dit alles op deze grote wereldbol. Die dingen zijn niet te tellen maar brengen ons in vervoering wonderen van alledag het brengt ons in beroering.…

het blonk zo fel, dat 't meubel allerwegen van lieverlee de gulden glans der fama heeft gekregen. En des - ter Universiteit - verwekt het min misbaren, als men thans korte keersen vindt op hoge kandelaren.…

we legden ketens parallel gebonden als we waren de jouwe blonken fel mijn kettingen in paren een nieuwe wereld maken het vermijden van de pijn om anderen te raken schakelde voorzichtig zijn in woord en beeld ontsnapten zo de dagen liefde werd in kus gemaild wachten was niet te verdragen we droomden kleur schermden warmte af en met…

Of het een stil schip was, diep gezonken, Welks topzeilen in het maanlicht blonken, Schoven zijn besneeuwde toppen zacht Langs de verre wouden van de nacht, Door de manekring en sterrenzwermen Meegetroond, ontvreemd van kust en bergen, Even streng gescheiden en ontheven Als mijn grondloos dromen van mijn leven.…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

Mijn wens had ik te lang uitgesteld dus liep ik eindelijk met twee van mijn allergrootste schatten de pannenkoekboerderij binnen ik neem er één met chocola riep Ella, Sofie natuurlijk ook toen nog met schone handen het feest kon gaan beginnen dicht bij ons de wensvijver tussen het goud van de vissen blonk geld uit alle landen…

ging de zee in, koud vlijde ik me tegen je warme lijf, we aten en dronken en liepen weer ik groette honden, we praatten, vertelden wat we bedoelden tot een duinpan, waar 't warm, we spraken mensen aan en we lagen en voelden de zon en het zand, het helm en een veer en een perzik en meer we liepen opnieuw, en de glinstering op het water blonk…

Hij hield de handen voor 't gezicht, Hij dacht door tranen te verstaan, En in dit duister, diep en dicht, Zag hij de bonte wereld aan; Hoe blonk het goud, hoe rees de stad Gehorend opwaarts voor het blauw; Wie ooit gezocht had en bezat, Hoe maakte rook zijn vensters grauw.…

je lachte zachte geluiden van lieve stemmen niet gestileerd in woorden en zinnen maar met een warm en liefdevol timbre van binnen pas later spraken je ogen met het licht van de zon waarbij vanzelfsprekend stralende liefde in alle kleuren schitterde en blonk het is geen show die jij in lichaamstaal laat zien juist in puur…

Geen valse vrede of Lorelei verleidingen, alleen haar innerlijk blonk er.…

Wie 's levens moker maar getroost laat beuken, doch in zich 't beeld bewaart, dat eens hem blonk, die voelt wel eindlijk in zijn oude tronk een vastheid groeien, die geen lot kan deuken.…

Zo bezocht me ooit een engel, terwijl jij koortsig sliep, en op het vuur een pan die jaren blonk van avondlicht. Verlicht ons, Muze, versnipper onze levens. Omhels me, jij, je vingers ruiken en ze beven. *) ajuin: ui ----------------------------- Uit: 'Muziek voor de overtocht', 2006.…

er werd verteld dat de stad op een zweem licht dreef lage plassen door straten blonken onder een steven van loom varende gevels je moest geloven dat torens staand tot het want behoorden scherp getekend door wolken die grauw over de toppen joegen gebogen wandelaars verdroegen het was een bekend gerucht dat dagen laveerden op gedrang…

Of en had ik maar een van die vonken Die daar laatst in uw kijkertjes blonken, ‘k Plantte ze boven de Minne zijn kaken, om deze blinde eens ziende te maken: dat, als immer hij oorlogen wilde, hij zijn pijlen met kennisse spilde.…

De steden blonken zwart als kaviaar. -------------------------------------------- uit: ‘s Zomers stinken alle steden', 1997.…

En wij die als het water blonken en geurden als het kruizemunt, wij dreven, dreven droomverzonken het meer af, naar het verste punt. O stroom, die immer moet verzanden, o meer, vermalen tot moeras, o dwaze vis aan droge stranden, o regen, ruis hoe schoon het was. ----------------------------------- uit: 'Ariadne op Naxos', 1948.…

We keken zwijgend naar het dalen, van de ondergaande zon, die blonk, terwijl de laatste zonnestralen, de zee bereikten en verzonk. We ademde de zilte geuren, van zeelucht, zittend tegen ‘t duin, en keken naar het zacht verkleuren, van ’t avondrood, een stil fortuin.…

Haar handen voelden zo zacht aan dat ik in golven vol tederheid deinde In ‘t gelaat scheen het geel der maan dit meisje was voor mij wel ’t einde Haar lippen voelden zacht, zo teer dat ik ze wel jarenlang kussen wou Na elke kus wou ik altijd maar meer van dit mooie meisje uit lentedauw Haar ogen blonken zo van het licht dat ik haar in ‘…

En, toen je kwam, en, toen je naast elkaar Naar binnen ging, en zij, de slanke vrouw, Het hoofd omhoog hief - o, ik wist, hoe blauw Die ogen blonken onder 't grijze haar -; Toen dacht ik, hoe ik ook wel graag tot jou Eens zó had willen opzien - even maar.…

Guller blonk er in 't halfdonker dezer gaarde een teder oog... Liefde! u schenke 't warm herdenken 't eerste lied na d' eerste toog! Eenzaam lijden, saam verblijden, geurt, gelouterd, lieflijk voort; wensen wekkend en ontdekkend door het fris gezongen woord.…

Kreeg een kras Ik zocht naar een ander geluid Mijn succesverhaal was Uit Toen liep ik over straat En een oude zwerver gaf me een goede raad Deze man gaf Mij een hand Ik dacht die is niet laf Hij Kijkt door de dingen heen Ik leerde van de grond Kiezel en steen Van er zijn zonder iets te bezitten Zonder iemand te zijn In deze oude man Blonk…

zwart ik verlang naar zachte en zoete geuren die mij hoop geven en levenskracht ik verlang naar de eerste zonnestraal die de natuur met warmte overspoelt naar een hemel helder en klaar die mij ’s morgens blij begroet waar eens een veld vol maïs stond ligt dor en grijs een stoppelveld toen voor de winter er de najaarszonne blonk…

'k Zag in uw oog een glimlach en een traan, Blauw bloempje, waarin morgenparels blonken; Gij wijst mij naar de Moedermaagd, ik waan Mij in aanbidding voor haar weg - gezonken....…

De bron van warmte en licht was zacht gezonken Op 't ver gebergte en tintte d'avondstond, In iedre vezel waarde weelde rond, Die met de koele dauw werd ingedronken: Wij doolden om: haar starende ogen blonken, Een blijde glimlach glinsterde om haar mond, 't Was, of me aan haar geheel een leven bond...…

Maar achter het levendige mannetje zaten natte oogjes Ze blonken, maar mama wist beter. Kleine clown was gevallen. Hij hield zich sterk, want hij was doorzichtig, kon de waarheid achterhouden. Hij beet op zijn lip en kwam naar zijn toeverlaat. Stoer deed hij zijn verhaal traantjes rolden over zijn wangen, mama veegde ze weer weg.…