Alle inzendingen over ernest van der kwast

De berg maakt een hoofse buiging naar Estepona aan zijn voet een bladgouden zon belicht zijn schitterende wolkenpruik en minzame palmen wuiven als kwasten aan zijn troon. In de verte zingen de golven van de Middellandse Zee een turquoise hymne voor de ongekroonde koning van de Costa del Sol.…

Peinzend over de donkere kant van de maan zag ik vrij plots het mogelijke alternatief pakte verf en kwast en een hoge ladder en begon mijn eigen hemel te scheppen witte wolken naast diepblauw de duistere kant bleek slechts een schaduw van mezelf…

Witte vegen tegen een strakblauwe lucht God schildert op deze zondagmiddag een van zijn oude ontwerpen steeds weer opnieuw Een afgeleefde wuivende populier danst gelijk een ijverige kwast tegen de hemelboog Jonge eksters krassen van vreugde Een levendiger schilderij zal er nimmer bestaan...…

die warming up zit enkel in je hoofd; een vuig complot, aldus narcist baudet ach ja, een domme uitspraak is zijn wet die malle kwast heeft dát zichzelf beloofd van populisten zijn we veel gewend maar ook thierry's gebeuzel kómt ten end…

Lastman Rubens Titiaan Tintoretto lieten Lazarus door Jezus' wonder kwik herrijzen in het aangezicht van Martha en Maria Magdalena fris van de lever op en top klaar voor de sport voor na het evangelie die kwast van ene Van Rijn liet echter de man weder opstaan in kadavergroen licht niet eens bovennatuurlijk maar uit zichzelf dames…

dorpspad tussen grillige stammen moeizaam in de mist vol goede moed slenter ik schoorvoetend ‘k vertel via de hobbels verhalen van vroeger aan kronkelige wortels ‘k ben groen van angst honderden jaren lang gewillig naast elkaar herkenden mij niet meer hoorden wel mijn liedjes krakkemikkig en krom bewegend op hun benen met krakende…

de onzin stapelt zich op, mijn ooglid trilt bij het lezen ervan, ik val haast ten prooi aan Forest Whitacker-eye toch verven kwasten niet zoals vroeger toen alles eens vanzelf ging en zeker geen uitleg behoefde krullen zinnen nog altijd anders dan hoe ik ze eerder opzette Nostalgie en melancholie zijn slavenmeesters ze likken, bewieroken…

fraai bouwde hout zijn blokken tegen de oplopende buitenmuur de kleuren al gespleten voordat de stammen zijn vergeten nog ongeringd klinken de jonge basten met nog slanke onvolgroeide kwasten alleen de droge grond ver achteraan draagt weerbaar hout dat muziek in alle koren laat horen…

Die droom van huislijk welbehagen Uit hoop en ochtendgloren Glanzend werd een huis geboren Deuren Ramen Zwaai ze open Klop het stof uit oude poren Hamer Kwast Ze gaan tekeer in dit oord met echo's van weleer De rust nu weergekeerd Een ziel ligt aangemeerd…

kleurend op een vrij palet vertoont een kwast zijn oorsprong de schildersleerling schrijft zichzelf in lege oogkarkassen een mengeling vol zoet en grauw dat eeuwig blauw wordt uitgesproken rond de dageraad vandaag vergaat vergankelijkheid contrasten raken grenzen kwijt als ton sur ton gaat krassen .…

Ik schilder mijn canvas, precies hoe ik wil Ik geef groen aan de wolken en schilder de wind windstil Ik meng paars en geel door de zee, verf een touwtje om de maan en neem haar stiekem met me mee Al mocht ik niet kiezen voor de grote van het doek noch de fijnheid van de kwasten die ik erf Ik schilder wat ik wil, vanaf nu tot het laatste…

Ernest Hemingway heeft ook enkele leeuwen gedood, een groot schrijver, maar een oerdomme macho-jager, en tevens een slecht voorbeeld voor deze idioot, die zijn beroep kan inwisselen voor dat van slager.…

lichter dan een veer geworden omhul ik mij met louter lucht uit het zuiden, uit het noorden zolang de wind me maar bevrucht lichter dan een veer geworden val ik in slow motion neer en als je luistert hoor je woorden die ik uitspreek keer op keer kijk mij wuiven naar het broze of naar reflecties in een plas naar wat beweegt, vol is van…

De slaap wil niet komen ik tel wollige schapen en als ik uitgeteld ben komen de zwarte vogels gelukkig heb ik een kat.…

Soms heb je geen woorden is er elders te veel onverwerkt verdriet, spant men witte olifanten voor wagens ziet men onnadenkend domweg realiteit niet. Gaan de dagen daar rond en rond en rond, zijn oude zaken aan voorhoofden af te lezen waar niets anders is dan deze zeurende pijn zonder kansen dat het daar ooit anders zal zijn. Wat is onvermogen…

Het geluk met jou is als een intrige bewandeld in een oud schilderij van een slootkant nabij een bos soms ben ik de kwast van jouw beweging en laat jij kleuren los door de groen gerande eenvoud van het bos een andere keer beweer ik dat jij zoals de wolken bent in weerkaatsing op het slootwater terwijl ik mijn worm in zee gooi we kussen…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

het buffet gedekt plots een keffend keeshondje valt in de vijver in grote chaos schilder je een gouden streep met duizend kleuren een gloeiende huid vloeiend uit honderd kwasten op armlengte - de baby's zingen met macht over leven en dood tegen gefilmd licht een kromme spijker en de eeuwig wrede vrede van vlindervleugels…

Hoewel in tijd deze mooie vangst lang op zich liet wachten is de verhouding scheef 'The Old man and the Sea', novelle favoriet wijlen dictator Saddam Hoessein, gewoon ondergronds Vereenzelvigde zich met degene die na een lang gevecht de strijd won een waar tweegevecht, duel dubbel, zeker dwars enorm verloren De moraal van dit verhaal…

Vertrouwd komt zijn gezicht mij voor en met zijn smile van oor tot oor lijkt hij mij een wat rare kwast als hij naar zijn oorlellen tast. Zijn bewegingen, niet meer zo vlug, als hij dan wuift en ik wuif terug. Traag krabt hij aan zijn rechterwang, ik aan mijn linker, doch niet voor lang want plots draait hij zich peinzend om.…

we schilderen langs een gebogen lijn jij kwast anders maar je kleuren voelen fijn je raakt daar waar je grenzen weet vergist je en herstelt met zachte warme streken ik heb het altijd al geweten je talent is jeugdig en zo gaaf penseel nu maar je eigen smaak en weet dat jij in kleur en lijn voor niemand meer gebogen staat…

Beheerst doch vol emotie, de kwast op het doek neergesmeten. Strepen rood met geel en blauw. Primair, zoals de lucht. Zoals ook de liefde van een vrouw. Zullen we samen eten? Dan geef ik je mijn ogen lief. Dan zie jij dat wat ik zie: Strepen rood met geel en blauw, tot regenboog geslepen. Primair, precies zo jij en ik.…

zacht klonk je lach in een existentieel genieten ik zag je de diverse kwasten betasten met een blik die zwom in de duizend en een kleuren toch koos je wit dat in de spiegel niets of alles kaatst jij was niet van de zwarte dat alles verzamelde en spoorloos pakte jij bent aan de gang gegaan hebt de wereld laten…

Ik strijk de kwast langs jaren vang gehuilde tranen op slik verdriet vooruit naar morgen verscheurd door gedachten breekt mijn lach de kalender door de laatste weken ik tel stil op mijn vingers de laatste dagen, een witte cirkel om mijn ringvinger tekent de tijd, aan de linkerkant waar het hart hoort te zitten, is…

Hij verdoezelde dát wat hij zat was, door balancerend op een trap, gewapend met verf en kwast, streek na streek de muur van een andere kleur te voorzien. De smerigheid bedekkend, hier en daar wat lekkend, zich soms nét iets te ver uitstrekkend, verloor hij zijn evenwicht.…

penseel stilte zonder veel contouren met grove kwast verwijder ik rumoeren als kleuren zachtjes vloeken met elkaar soms zet ik het mes met veel misbaar in de pigmenten als zij elkaar niet wensen en denken ieder weer de eigen gang te kunnen gaan dan schuif ik de lijnen genadeloos terzijde dek met maagdelijk wit het zicht en ga…

Wat weten we toch veel Elke dag een beetje meer Elke dag een beetje slimmer Dan de vorige, vierentwintig-zeven Werken aan de grenzen van het weten Voor jou maakt dat jammer genoeg Niet veel meer uit als je inmiddels Twaalf jaar onschuldig hebt vastgezeten…

Het land een diepe kou die donker wolken kwast sneeuw en hagel rijpt dwars op de horizon. De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as. De lente een leven dat niemand nog kent begraven is in grond als gewapend beton.…

vaak kwasten penselen randjes verf tot eenmalig ongekend geluk waar verf onopzettelijk pigmenten raakt die altijd al contact hebben gemeden die nu onbekende kleuren laten zien in een onvoorspeld schitterend vermengen dat zijn de kleine wondertjes die zich op het witte doek in alle stilte manifesteren er zijn geen tweede…

In geld niet uit te drukken niet in een prijzenkast de herinnering van klanken het chroom, het blauw, de kwast.…