Alle inzendingen over Duister OR Eenzaam

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen schim kan voor de punt iets stichten of de leegte zonder zin…

Je schrijft zonder de passie te herhalen van de heldere stem uit de spelonken van het duister je spiegelt jouw verlangen aan bescheiden vriendschappen de eenzaamheid compleet je fotografeert mysterieus oude bomen in nevellichten vaak vertwijfeld serieus je projecteert jouw behoeften in probeersels en gedichten tekent met een loodgrijs…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht.…

Eenzaam mijmerend wandel ik door de stad duistere gedachten houden me gegijzeld Ik loop als in trance langs winkelstraten niet eens beseffend wat ik tegenkom niet realiserend waar ik ben ik hoor ook geen geluiden meer er is alleen die onophoudelijke gedachtenstroom die zich meester maakt van mijn hoofd en mijn hele denken controleert.…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

Je adem raakte me duister, nog net voor je me verliet. Koude sloeg me om het hart, emoties liet ik achterwege. Ik liet je gaan, ietwat verward, ik kon je niet vergeven. Nu wacht ik triest de dagen af, de morgen, middag en de nacht. Je waakt over me, vanuit het graf, waar je eenzaam op me wacht.…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen ik het hopen zal vergeten…

Dit is de plek waar heden en verleden in elkaar overlopen tot een nieuwe dimensie. Herinnering is licht geweven stof. We raken het aan en alles komt in beweging. Soldaten herbeleven elke granaatinslag, elk uur, elke dag, elk seizoen. De oorlog van binnen kent geen vredesonderhandelingen, wapenstilstand. En de dingen die je wilt…

Gekooid gevangen in uren van verwachten verliest de morgen haar eerste adem in het laatste streepje licht waar duister haakt in eenzaamheid schuift de nacht het venster open en sluipen dromen nader zacht toegedekt door een heldere maan omarmd door reeds vermoorde gedachten smoort het donzen kussen de laatste ijle kreten…

Eenzame weg zonder aandacht het duister als de overwinnaar gaf creativiteit maar licht En maar wachten op iets de nacht is de meester daarom loopt hij Die hatelijke donkere straat waar hij zo van houd een lege straat zijn straat Ooit lukt het hem weer dan zal hij weer ideeën krijgen dan zal het lof hem weer toewaaien Tot dan loop…

Geen auto, noch bromfiets, dwalen daar nog in het duister. Eenzame familie blijft verdwaalt daar tussen groen en rood stoplicht. “Beweeg me”, hoort moeder vader zeggen. Haar ogen links, dan rechts, gericht. “Beweeg me, en draag me op jouw zoete adem naar de overkant.”…

wat ik benijd verwacht ik na duister weer het licht…

Voor onbekende gezichten die nooit iets tekenden of in werkelijkheid zonder wereld betekenden bewaarde ik een wit potlood gegrond op zwart papier met een grijs verleden van armoede en eenzaamheid wanneer ik tastte in het hemels duister met de geneugten en het genoegen raakte ik nooit een gevoelige snaar maar met ontloken ogen…

het hete geel glooit afgrond oplichtend in het zwart schemer drukt de warmte dieper eenzaam in het hart tast met vingers naar het duister blinder dan de nacht pakt en zal niet kijken omdat zonlicht nooit de avond wacht morgen bloeit het rotten in het sterven van vandaag laat de uren gaan, lange dagen doden langzaamaan…

ze plakte voorzichtig alle schaduwen die ze had met zwarte lijm vast keek mij vol verwachting lachend aan verwachtte dat heb jij uitstekend en snel gedaan maar ik wees naar het donker buiten de cirkel van hel licht waar wij beiden nog heel veel duister van hun eenzaamheid konden bevrijden zodat zij de rest van hun tijd niet…

Eenzaam gevangen zuchtte je mee, tot jouw wereld onmachtig in het duister vergleed. Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst. Schuilend in verlangen klonk er een schreeuw, tot een traan stervend jouw wangen vermeed.…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen lethargische gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters.…

eenzame lantarenpaal verlicht schaars het toneel van onvervulde wensen alles buiten het nu schemerig verbergend in donkere onzekerheid groen sluipen ogen rondom hun prooi slaken krolse kreten klaar om hun slachtoffer te ontdoen van laatste hoop er is immers om gevraagd want geen weerstand geboden aan de roep van het duister wat…

In het duister speelt het duister zachte, warme melodie voor mij. In het duister kan ik wonen in het duister kom ik thuis. Niemand ziet nog wie of waar ik ben: in het duister ben ik weg van mij.…

oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

leven altijd ongevraagd nalaat is de eenzaamheid die men erft vandaag verliest weer het kind in mij…

Soms zou ik willen door de klap te zijn ontzield Niet eenzaam meer hoeven zijn In een leven dat domweg werd vernield…

Verscholen tussen gesteenten uit een middeleeuws verleden ligt een nauwe doorgang, een kloof van schimmigheid Het zonlicht probeert haar zonnestralen te doorklieven op het stenen plavei van vergeten eenzaamheid Langzaam verteren de stralen in het duister De kloof verdwijnt in een mist van onzichtbaar verdriet Een gedaante schuifelt zich een…

God kent jouw verdriet en eenzaamheid Als een vader wil Hij voor jou zorgen Bij Hem ben je veilig en geborgen En nooit meer alleen, want Hij is er altijd.…

eenzaam was ‘t strand en leeg in een opgaande zon golven warme gevoelens banen zich verstolen een weg naar je hart meten de liefde aan ’t licht jij komt uit het duister van nacht gaat met lange schreden naar waar schepen dromen en jouw verlangen tijd en ruimte overbrugt in voelbare stilte wandelt decemberzon met jou over de zee.…

Ben jij degene die ik voor ogen heb nu ik mij voorbereid op het eenzaamste duister. Portret van de avond, jouw ogen zijn zwart.…

zodra het daaglijks licht verdwijnt met haar spelende kinderen op straat met haar lentestralende korte rokjes met haar zomers lome lijven verschijnt de nacht ongenaakbaar eenzaam en hakt dromen aan flarden doet pijn aan mensenwensen voedt de verwarden ik wil niet slapen gaan de warmte van mijn dekbed verraadt een duistere deken ik schrik…

O nachtlied van de eenzaamheid noodlot leidt naar droeve wegen hemeltergend zijn de angsten die uw God mij heeft gegeven duister wurmt zich door de nacht een woord raakt blind, door mij geschreven ik poog en tracht, probeer steeds weer woede en angst, ze doen mij beven O nachtlied van de treurigheid ik beschrijf, vertaal, mijn ongerief…