Alle inzendingen over dood OR hart OR rust

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…

hoe kon je zo verdwaald zijn was het leven zo’n gevecht de strijd in jouw hoofd ondoorgrondelijk hoe wij jou ook liefden bleek dat niet genoeg niet voldoende reden om te blijven daar waar wij zijn wij die het leven anders ervaren al is ’t nooit zonder slag of stoot is het gemis al begonnen…

het verschil tussen gisteren en vandaag is een immense stilte die je achterlaat je stond aan het roer van een schip met eindelijk verse wind in de zeilen al ben je abrupt van koers veranderd heb je het aardse verruild voor het hemelse want zomaar tussen gisteren en vandaag is het doek gevallen…

bij aankomst vielen bevroren tranen uit de lucht het was een weerzien van dwarsliggers uit alle hoeken te midden van borden vol leuzen stond de kist erboven prijkte een mooie foto van Ferry met poes op schoot ik heb nog nooit zoveel fotografen gezien Fer op ’n crematie zij kwamen allemaal om Opa Water te groeten…

ben je uitgevlogen ons voorgegaan wellicht van hier waar je sinds ‘56 woonde ging je over in ’t licht nooit meer Maison Kelder gebakjes eten, met jouw verjaardag voor ’t Nieuwe Jaar zal de stilte ooit gaan wennen al voelt ’t voor nu wel heel erg raar…

tikt onverminderd door niet even staat hij stil nu jij ons ontvallen bent veel te vroeg in de bloei van jouw leven omringt door liefde …. en de tijd tikt onverminderd voort…

Betoverd nu, in winterdood in laatst verlangen, waterschoot rust mijn ziel, mijn pijnlijk hart al was het om de dag te dragen Mijn zucht, mijn damp als ademstroom als draden, die de vlinders vlogen verdwenen in landschapspaden Enkel wit het vocht hangt boven aarde in de slaap, die mijn dood verdrijft het is de nacht, die naderschrijdt…

de wind fluistert niet meer maar vlaagt de bomen kaal wolken donkeren tot het diepste zwart regenen leeg uit een vol hart en ik trotseer de dovende kleuren van de herfstgloed accepteer verrotting en de dood met hoop op verder leven laat de witte deken van de schepping mij met rust en stilte dekken ik zal wachten tot een nieuwe…

ook buiten hangt jouw stilte om me heen ik zie de mensen praten lachen maar ben er heel alleen kan je niet ontdekken in een stem probeer je ogen bij een ander even bloot te leggen je hart en ziel zijn van de wereld afgesloten voor even heb je iedereen verstoten jouw rust maakt alles stil de dood lacht zacht en fluistert of…

polsen beloven roodvloeiend mijn rust uit het wit van mijn vingers sijpelt dood zonder geluid…

Stille slapende mensen in de zwarte duisternis doodse rust, stilte en leegte bevestigen de duistere nachtelijke aanwezigheid. Alles slaapt, en toch iemand die wakker is. Alles slaapt, maar mijn hart is wakker Mijn hart klopt, spreekt en overlegt. Dingen die in de dagelijkse drukte dreigen te verdwalen.…

Haar botten rusten al lang in een kist en trekken zeer veel gelovigen aan die haar martelaars dood hebben gemist Zij is de onvolprezen heilige van Caen die naarmate haar meer was misdaan steeds dichter bij God kwam te staan Haar geest leeft hier bijzonder sterk om haar kist versierd met zilverwerk Wat alle harten zeer ontroert en steelt…

Een stem valt stil Maar houdt zijn oude zeggingskracht Dag prachtmens, rust nu zacht Het lichaam is verlaten, leeg, Onze harten grijs en grauw verslagen Maar wie is dood Op zo’n manier herdacht? Dag prachtmens, rust nu zacht! In mijn verbeelding zie ik hoe je minzaam lacht, Jouw hoop maakt ons verschil van dag en nacht.…

Ik ben even naar het rijk der doden gereisd gelegen in het bloemperk tussen de zerken om mijn denken, mijn geest, mijn hart en ziel tot rust te laten komen, luisterend naar het zachte geritsel van het lover van de eikenbomen.…

De eeuwige duur kent tijd noch rust ze rekt een leven lang, en kweekt ons jaren te leren, vertellen, woorden te vinden hoe snel de dood van zich spreekt het wilde roosje aan `t begin van de dag weet wel, als morgen mijn hart open gaat is het voorbij, schoon ik bloei, ik ga dood `t zal de tijd zijn die mij verslaat de morgendauw spreidt en…

moment rust tegen mijn zij het maakt mij even heel het schept uit alleen een wij…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

rust liefde en geluk leven angst ellende en sloop dood wispelturige stilte…

Die Lente-tijd keert nimmer weer, O, Leven, wat is uw droefnis groot, Al wat zo schoon is, is zo teer Zo broos, — zo wreed de Dood. Die kent geen bloemen en geen licht, Die geeft alleen—mag 't zijn—de rust, Als hij geveld heeft met zijn zicht Al harten-en ogenlust.…

kan geven dood zijn...…

zingen van de krekel zie de zon in zijn stervende uur proef het zilte van de kalme zee voel de rust in me en ben tevree als een onderdeel van de natuur…

heeft hun allen opgehaald Mogen zij allen rusten op deze begraafplaats……

Driedimensionaal bezag ik de laatste rustplaats der doden. Hartje Parijs. Hier eindigde hun laatste reis. Steekt er wellicht soms iets kwaads in het virtueel een plek aanschouwen waar zoveel verdriet en leed en zoveel pijn is van wat ik niet weet van bekende en onbekende mannen en vrouwen. Hier rusten ze de eeuwige rust.…

Heb je eind'lijk rust... in je malende hoofd? Ik zal je weer vinden als ik er ook ben! Begroet jij mij daar... zoals beloofd?…

met de laatste droom dat ons hart in de Linde vereeuwigt mijn lief…

uit aarde ontstaan moeten we geen angst hebben in haar te rusten…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier.. doorbreken een dunne scheidslijn, wegdoezelend verbinden deze lanen meer dan…

Vandaag of morgen ben ik dood. Dat wist ik al mijn hele leven. Dat was een zeer vaststaand gegeven Waarvoor het lot geen uitweg bood. Maar waarom zou ik daarvoor vrezen? De dood geeft eindeloze rust, Alsof de slaap je eeuwig kust Om je van elk leed te genezen.…

Mijn afgeleefde lijf gaat rusten, en kan tot ontbinding overgaan. Toen ik gisteren nog jong was, was ik als de dood voor de dood. Vandaag besef ik...Ik lééf! Een wonder is het dat we bestáán! Levend zit ik dit gedicht te schrijven. Het is al bijna middag! Het is hoog tijd geworden, om weer aan het werk te gaan.…