Alle inzendingen over heimelijk

Ze lag te grabbel op de kofferbakkenmarkt verrukt ontwond ik haar als uit een kluwen touw heimelijk hopend dat ze me passen zou parelmoeren knoopjes sloten felgekleurde panden die vrolijk mij omhulden langs het Noord-Hollandse strand na jaren flaneren doe ik haar nog niet van de hand, een sjaalknoop middenvoor maakt nieuwe mode…

verborgen in cellen diep in ons brein wachten oude ontembare herinneringen op nieuwe kansen de heimelijk stekende bij ratelende cicades een fladderende nachtvlinder die het licht zoekt maar naar duisternis verlangt gezeefd en opgeslagen in diepe kasten op zolders in kelders de onuitwisbare bron van wie we zijn levendig verwarmd…

Ogen sluiten De fantasie is vrij Het zoete spel Van gedachten Wisselen van beeld Binnen in de ogen Spelend het spel Van wie je heimelijk houdt De liefde is de inzet Het spel kan worden gespeeld Zacht en geduldig Binnen in de ogen Ogen worden geopend Zacht genietend Van het liefdespel Samen met je geliefde Intens zalig en puur oprecht…

wat blijft er over van het beeld dat schilfert en zijn buitenlaag verpulveren laat door sporen heimelijk geweld het stiekeme gewoel dat achter ellebogen woekert en de tong met bitterheid bekleedt de schuld knaagt ook haar deel en de schaamte die mijn partner is steekt soms het hoofd naar binnen bewust en dwingend met grote en…

Rasperig en taai klinkt zijn eentonige zang, koppig ook, doch vooral toch heimelijk bang. Nog een zomer misschien, en dan slechts één winter lang. (Vrij naar Herman Hesse)…

Van God hadden ze nog nooit gehoord En toch beleden zij hun eigen religie In het diepst verstopt, In het hart van hun bos Kwamen zij heimelijk samen Om hen die zij als goden zagen Te eren met woorden en gebruiken En samen volk te zijn In het hart van de natuur, Hun eigen bos, parel van Schepping, beschenen door Het nachtelijk schijnsel…

ik doezel samen weg met haar mijn dromen worden waar tussen de bloemen, hier in de zon is 't waar onze liefde begon herinneringen keren ik zal ze niet weren gloeiende wangen in heimelijk verlangen de geuren in mijn tuin maken me steeds lomer ik heb geen haast, ze zijn er de hele zomer...…

Boven geurige nevel van schuimbellen en bad-olie spiegelt witte wijn een eigen klein oppervlak Je hand liefkoost de voet van het glas je ogen staan zacht je mond is vochtig, wat open Onder de belletjes maakt je huid je rondingen heimelijk zichtbaar en tastbaar dichtbij Een kus en nog een; mijn lippen verdrijven water en proeven…

doet het er toe of er een eeuwigheid is en doet het er toe of ik me hierin al of niet vergis of ben voorgelogen en heimelijk bedrogen maakt het wat uit als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het meestal zegt men vaak maar schijn bovendien lijkt de mensheid me hiertoe ook veel te moe zijn we hierover vaak daarom zo angstig…

Julia ging op een laat nazomerstrand tegen al haar goddelijke zusters in die haar heimelijk zonder tegenzin verbanden naar Grote Mensenland, naar dat roerige toch verlaten oord waar zij moest leven als niet meer kind dat geen oplossing voor het raadsel vindt van waarheid die het ware vermoordt, het Goede dat het Schone verstikken mag -…

' iedereen knikte: dat zal best haar vriend Daldo blijft altijd sluimeren verstopt ze hem heimelijk in haar table de nuit…

tussen twee zonnen spelen onder schuilnaam manen op het water onder de nachtbedekking is de beweging van de wind gestreken en gesteven het kristal is klaargelegd voor een verse morgen de eerste menselijke karkassen doemen uit de ruimte op langzaam zwelt het natuurleger aan iedereen spreekt gladjes en vroom over groen velen denken heimelijk…

Heimelijke schimmen weerkaatsen over het water, maar kwetsen kan je het water niet. Je dolk rijt het water open, maar het water zalft zichzelf terug in slaap. Een slaap die ik niet meer kan vatten, nadat de dolk der liefde, mijn hart heeft verscheurd.…

een schrale plant de verfloze buitenkant vertelt het onbevolkt zijn het schamel dak knarsetandt in een verwrongen lijn de zon licht spinseldraden op een zilveren prentje bij een troosteloos aanzicht in een fractie klapt de wind de deur voor altijd dicht het huis dat staat zo men het achterlaat in heimelijk verdriet het afbrokkelen…

ik zag je langer dan ik wist je danste klein creatief uit de vroegere twist je lachte heimelijk retro passend bij de jurk die zich wellustig rond je lichaam vlijde juist je lijf bepaalde de vlotte draaien waarbij ik geen erg had in jouw snel voetenwerk langzaam kwamen ritme en herkenning terug de twist van chubby checker was…

Onder elk herfstblad trefzeker door de wind neergelegd schuilt een verradelijke gladde tegel; deze dag waarin mijn illusies sneuvelen zoals vroeger mijn tinnen soldaatjes die ik heimelijk verborg, heb ik tegelangst. Er steken bossen witte rozen in mijn brievenbus, elke dag weer.…

zo zonder schaamte lig je daar lonkend met je ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit…

Plamuurlaag hertogin van Obninks vogelzang mijn bevlogen favo artiest à première vue, c’est curing a disease bangste bang banger Mijn hazentand uitgegroeide lengte je bent mijn wereld enige maakt minderwaardigheidscomplex als levensdoel Je geeft heimelijke pijnen hartverwarmend ik lig op de vloer knuffel Hoe bereik ik u hertogin…

ik plukte kleine asters van je graf en wreef ze eindeloos tot aardebrokken voor plantentuinen volgend jaar, misschien wurgde ik met blote handen zelfs een tijger nam hem zijn bloed tot maan opnieuw het woud en ook de dalen vulde en uit elk lijk heimelijk de adem roofde ’k vermengde als met slagersvuist de ingrediënten in een zee van vuur…

De wind huilt door de bomen terwijl de nacht zich heimelijk om de maan krult. Zij is overal, achter elke boom gloeien haar robijnrode ogen in het donker, drukt zij diepe sporen in het zand. Zij duikt op achter elke schaduw niet slechts in dromen maar in elke letter die het papier bevlekt.…

Dit land, zowat ontdaan van frisse lucht en ruimte, en waar het dier zich heimelijk verbergen moet en men zijn naaste niet langer groet.…

heiligen door hun sokkels zakken het gekleurde glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad ook hier wordt pijn geleden toch overstijgen heimelijke…

de lach heeft zich vermomd verliest in minder open zijn de warme kracht ze zit van binnen als de auto groter is dan die van buren verderop glimt als een ander overkomt wat jij jezelf nooit hebt toegewenst heimelijk omdat jij altijd beter bent dan vrienden die jij hebt gekend we deinen op plezier maar zelden golft nog een…

Staar door de Dagen van het Nieuwe jaar Dat na een Ademtocht al Door de toekomst Is ingehaald - Vandaag is al Weer gisteren, Morgen is vandaag - Zo immers zijn We gaan leven In dit overontwikkelde Land - tijd om van Het nu te genieten Is er niet, is er nooit, En heimelijk sta ik Te verlangen naar Verder, verder…

Kind van de muze zijn samen verbonden aan een heimelijke lijn kort of lang zijn wij soms in gesprek en niemand die iets hoort of iets merkt. Zonder een teken en midden mijn werk maar niet als ik mij aan mijn schrijftafel zet als de lust mij bekruipt van te schrijven kan ik meestal niet van haar krijgen.…

in de avondschemering keren huis en haard tafel en stoel, glas en boek naar hun roerloosheid terug dooft ieder gebaar, zwijgt elk woord sluipt de nacht in de dag versmelten de dingen met schaduw en duister vinden in vage contouren heimelijk rust zo toeven zij onbewogen in het dunne, wazige licht tot de nacht weer krimpt…

Handen rustend op het stuur rood licht in het vizier maar ook de spiegel hier waar ik heimelijk in gluur zie de allermooiste vrouw de versnelling in z'n vrij drie, vier meter achter mij is ze even die van jou zet ze rap haar lippen aan met haar ogen gaat ze ook iets doen mijn wangen krijgen net geen blos wie kan zoiets weerstaan?…

. -------------------------------------- -------------------------------------- gauwdief - listige dief sluiper - heimelijke indringer vacatie - rekening, vergoeding voor een gerechtelijke handeling…

Het gepolitoerde mahonie houten paneel In die deur met zijn duizenden draaien Nu een glans en troosteloos geheel Zou geen zacht zijden rokken meer aaien Gefluisterde geheimen aanhoord Gesloten om weer heimelijk te ontsluiten Begeleidde hij in liefdevolle momenten Glimmend lachend in onschuld naar buiten Moeizaam kreunend dient hij nog…

Hoe het licht druppelde tussen onze bedekte handen heimelijk weggestopt om de zenuwen te bewaren waar ze hoorden. De dag was grauw en tekende het donkere gevoel van afscheid verpakt in grote glanzende tranen onze gedachten alsmaar dwalend over het wegsterven van voetstappen en haast vergeten stemmen.…