Alle inzendingen over stilte OR lawaai OR zomergeluiden

Ik verlangde zo naar haar en naar haar naam die onvolprezen zou verschijnen in de schemer waar zij hemeldraden spon langs lege straten waar ik ging om hard haar naam vooruit te schreeuwen als een lofzang op de vrede die zij steeds in stilte zond Er stonden mensen voor het raam die mij terecht hebben gewezen of het stiller hier kon zijn…

Wat maken we met zijn allen toch een takkeherrie, de stilte te vinden nog in de storm van leven waar kabaal van alles en iedereen letterlijk verstomt.…

Stilte kijkt door het raam een zwanenpaar zwemt voorbij ze zijn zacht voor elkaar. Achter de horizon springt het touw een gat in de dag hoger dan de hemel. Mensen praten luider dan parkieten - heel de dag lang lawaai is hun masker. Ik til je op in mijn hoofd op het ritme van een liedje gedragen door de wind.…

Door het lawaai in onze treinwagon -De decibellen vlogen om de oren- Was het onmogelijk elkaar te horen, Dús naar een plek waar je wel praten kon. Zodat wij in de stiltecoupé zaten, Want daar kan je tenminste rustig praten.…

Langzaam verdrink ik in de wereld van geluidloos lawaai ik zie monden bewegen maar beheers niet hun taal hun lachen scheurt de trommelvliezen van mijn ziel ik speur het zwerk naar de oorzaak van pijn, zoek in mijn gerafelde binnenkant langzaam terugkerend naar de wrede stilte van het niet erbij horen de hoofdse schelpen aan…

Daar fluistert nog wat schamele stilte - ontvlucht je eindelijk Mile End.…

zachtjes tikt de regen op de ramen het geeft me weer dat troostende gevoel, een gevoel uit mijn kindertijd ik zit weer te mijmeren zo diep in de nacht terwijl de regen blijft tikken zo kan ik tenminste denken, in stilte zonder afleiding of lawaai in mijn hoofd met steeds op de achtergrond het milde getik van de regen het gevoel…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

De dood van jouw stilte is lawaaiig achter de horizon trompettert het orkest in nieuw leven ik draag jouw broeken in mijn geest het textiel van de dood in gevoelig bewegen linnen tegen huid weg naar andere wegen wollig in mijn hoofd oneindig langdradig toekomst die ooit is beloofd door het verleden genadig textiel van…

In de stilte van verstopte spiegels of het lawaai van scheurende maskers en leugens die gestolen willen worden door fluisterende stemmen die elkaar beloven dat ze elkaar alles gunnen en samen hun gedachten verliezen of weggeven aan kleine illusies en het geluk dat met littekens geen eenzame dromen meer belooft.…

Wanneer je stilte in lawaai kunt horen. Wanneer alleen vandaag bestaat. Wanneer je orde in chaos ziet. Zo sterft vol verwachting onze jeugd. Zo wordt ouderdom herboren. Gelukkig.…

Kraanvogels zijn het een afschuwelijk lawaai boven de Loire…

Ieder gaat in stilte al er is nog zoveel lawaai; ieder moet zijn eigen lessen leren en zijn eigen verhaal vertellen, niemand is zoals een ander, niemand is als jij. Toch wil ieder ergens bijhoren, niet alleen staan, niet alleen.…

we liepen samen uit het lawaai de stilte in, een vogel zong er was een hond die blafte er waren stemmen in het ritselen van bladeren, toekomst voorspeld verleden ontrafeld, ik deed mijn schoenen uit en jij kon niet achterblijven, hing de jouwe de veters aan elkaar geknoopt met een zucht om je nek op het breder wordend pad kwam je naast…

wijds en krachtig ben je onoverwinbaar en groots je golven slaan in de branding de prachtigste stranden bloot je diepte en je hoogte je stilte en lawaai ik huiver als ik voor je sta wie ben je toch want je bent zoveel ik wil je vangen je omarmen bruisend ga je voort ik voel de wind in mijn haren er is vrede voor wie het hoort…

[Senryu] een golf van lawaai spoelt uit het open venster van de zeemanskroeg…

weemoed kleurt de lucht grauw grijs snijdt littekens in mijn ziel maar hoog boven winden spreidt meeuw haar vleugels hoger steeds hoger draagt zij de pijn ver boven ruimte en tijd geen stilte geen lawaai niets is alles - alles is niets haar klagelijk gehuil verdwijnt in nevelen op vleugels gedragen offert zij zich aan de zon terwijl tussen…

de dag is nog maagd terwijl ik toch door gisteren ben bevrucht het oorverdovend lawaai en mijn Bourgondische stijl worden langzaam in stilte gelucht nog 365 dagen te gaan met voornemens die slijten zo hoort het ook: waarom zou ik het genot verwijten je moet gedrag veranderen zeggen wijze mensen alles met mate zei een filosoof een…

Het zwijgen staart onthutst naar koolzaad stilte vlak voor de kraag die genezijde afsluit van een ondoordringbare mist ik mis het doordringen tot de einder waar haar schaduw slaapt in een gemis aan korenbloemen en madeliefjes pluizende paardenbloemen en sporen van een trein brengen mij bij haar zonder lawaai en loopschoenen die rust…

ik zoek stilte zonder fracties van geluid verdwaalde tonen sluiten die volmaaktheid uit leven maakt altijd lawaai in het groeien van de cellen het steeds opnieuw herstellen van gebruikt en afgeschreven zijn alleen de dood verstilt in wit vindt rust de laatste plaats voor zijn vergankelijkheid de tijd zal deze ruimte dichten hoor…

zondagmorgen zeven uur onbezorgd genieten van de natuur het is heerlijk wonen aan de dijk ik voel me vrij ik voel me rijk de rust de stilte om mij heen geen lawaai ik ben alleen met slechts de vogels en het water want de herrie komt pas later rond elf uur is het met de rust gedaan in de verte komen ze al aan in dikke pakken op motoren mijn…

Door een bestuurder die Op deze lauwe lenteavond Haast had - tachtig in plaats Van vijftig reed - en jouw kleine Lijfje de lucht in smeet, Lawaai dat plotsklaps verdween en Tot griezelige stilte werd teruggebracht Jouw lichaampje als een pop op De kruising achterbleef en binnen Een minuut van levend rose In het paars van de dood…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door de maan, ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…

met je ogen op de nacht gericht wachtend op wat je had verwacht raken je voeten voor een laatste keer het hout voorzichtig breekt de stilte nu elk lawaai alleen één enkele windvlaag glipt er tussen door Janneke , ontstaan uit wit goud priemt z'n ogen in je ziel laat je meegenieten van z'n gevleugeld koor klanken…

Weer een dag overwonnen Eindelijk stilte De wereld slaapt Oorverdovend lawaai van mensen overdag Erger dan zoemende bijen Drukker dan een mierennest Wegen slibben dicht Op asfalt en internet Files te land, ter zee en in de lucht Vogels eindigen hun vlucht tegen een windmolen Vissen stikken in een plastic rietje De mens zit…

zo leeft in mij de stilte waarnaar ik soms verwonderd kijk als immer draaiende spiegel in een gevoelig schemerlicht dat kaatst naar alle zijden om het gedoofd lawaai nog verder te verspreiden met grote ogen zoeken mijn zinnen de oorsprong van het eenzaam zijn in de hartslag van duizend vragen tot ik krachtig ben om het antwoord…

zonder eenzaamheid op zijn tijd zou ik niet kunnen leven hoe kan ik anders in de storm van al dat lawaai de eigen melodie reven…