Alle inzendingen over leven OR liefde OR natuur

ik bloeide in het groen naast jou mijn kleine korenbloem stengelde iets hoger maar ontnam je nooit het licht in samen wiegen op een warme wind hadden wij voldoende zicht wij plukten zon uit sombere dagen waarin de uren leken te vertragen kom groei met mij in blauw en groen jij weet in bloei wat er samen is te…

het dwarrelt ieder jaar weer anders de langste weg een laatste keer nog door de lucht gegleden gedraaid, gewenteld en weer uitgevleerd het ritselt nog in vlagen en laat zich bebazen door een sterke wind luwte strekt zijn armen uit en maakt een eigen bed van bruinrood bladerdek bomen tasten nu met dunne takken naar een koude…

met rood en gele steen het groen is kunst geplant op zand en aarde van het godvergeten puin dat doo de nieuwe generaties is vermalen om weer tuin te zijn waar is mijn hoekje in de zon waar planten groeien die niets weten en door mensen en commercie zijn vergeten en hun tijdloos spel met de seizoenen spelen ik wil weer leven…

je loopt door wilde bloemen streelt hun kleur en buigt je om de geur te ruiken omvat ze met je hand het tere groen dat bloeit om hoger op te komen naar het blauw van hemel reiken dromen voor een beter nageslacht in zaad weerkiemt het leven dat zij hebben doorgebracht…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

stenen liggen aan je voet ik zie de breuken in je wanden als tijdlijnen in handen geëtst door je gedachtengoed je ontlook de aarde als een kale rots massa kartelde met puntig trots in ongenaakbaarheid passeerde je de eeuwenloze tijd je bent nu broos en zacht meegaand in koude nachten is je hardheid langzaamaan gebarsten…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

ik zie hoe ze je slopen met ogen zonder handen totaal geen mededogen je huid was gaaf in onschuld en ervaring leek je soms te braaf ze hebben je gepeld de schillen van herinnering in jaarringen ben je geteld maar in de kern bleef je ferm staan innerlijk onaangedaan ze hebben je verwond maar jij bent heel gebleven met sterke wortels…

ik hoorde vanmorgen het vogelconcert heb even mijn bril afgezet zag ineens hun geluiden uit bolletjes zwart veerden tonen die wipten uit bomen in een gezamenlijk bad ze dronken hun lied spetterden rond met muziek in het licht van de zon die dit alles begon zij regisseert ook de koren die uit de nacht zijn geboren nog is de mens…

dwars raast de wind druppels tegen ramen er groet een buitenkind een bloem van water spreidt zich uit bloeit tegen de ruit ik wil haar plukken maar ze groeit in mist en tegenlicht ze maakt me triest haar zwaai die eerder luwte gaf heeft mijn bloem uiteengespat…

je ademt vlinders maar je handen bloeden van het glas dat brak ze was zo onbereikbaar dat je haar pas zag toen de scherven rechtop stonden in het gras je verboog de tralies van haar gouden kooi ze schitterde met vrijheid als haar tooi je ademt vlinders want ze is zo mooi…

ik zocht je in het bloemenveld je blauwde tussen groen zo teer mijn kleine held je zag de anderen zich wiegen in de wind hun kleur en harten vol met voorjaarsgeur je bloeide op een koude plek de hemel bleek een grauwe vlek toen jij ontplooide maar zon ontdooide wat bevroren was gaf jouw bloem het blauw dat ik altijd in de verte…

ik had alles op een rij nu gaat de beuk erin ik heb geen zin meer me te conformeren het is genoeg geweest ik kap wat overtollig is loodzwaar van jaren groeien de takken buigen door maar in het oerwoudgroen kan niets meer bloeien ik heb de grond gezocht in humusachtig duister de lucht rook al verrot ik wortel in opnieuw beginnen en…

bekende hemel maar ik wist dat juist door lichte mist mijn zicht op jou teloor kon gaan ik droomde je in vol ornaat een rode opkomst in een prille nacht om dan in hoogte feller te gaan schijnen ondanks het klimmen lijk je te verkleinen je straalt geen zorgen die tot morgen moeten wachten maar weerkaatst de zon het lichtend leven…

je fluistert woorden met magie ze openen alle deuren kamers die gesloten zijn tuinen die nooit kleuren je tovert licht met zon die anders schijnt te stralen je woorden halen warmte aan vertrouwen spreekt uit je verhalen je voert me met de wolken mee langs hemels die niet mogen laat dier en mensen zien van boven andere ogen je praat…

alles gaat voorbij alleen wolken blijven ze dromen zich naar mij in vormen naar normen die net anders zijn ik zie handen komen vingers knijpen niet grijpen niet maar strelen, zachtjes voor het oog van velen herstellen wat vervlogen lijkt ze lachen als gezichten wangen bollen overal guitig of vervloeiend bovenkanten groeiend de wind…

ik heb de mooiste appels van de boom geplukt voelde ze in handen rijpen jij liet je mooiste kleuren blijken toen ik je zomer at in lente bloeide jij je eerste bloemen ik wist dat dan het mooiste fruit zou groenen omdat het geurde in de warme zon de pluk was louter lust jij hing bijtgraag aan lommerrijke takken gaf mij geen enkele…

je valt als een druppel in stilte meegaand vormt parabolisch traagheid vooraan spat zacht uiteen in duizend segmenten die ieder je vlucht in vrijheid herdenken tolt en draait in bewegen kaatst onderweg de wind heb je tegen dan stroom je samen tot een groter geheel ook voor jou zijn de spatjes net even te veel…

weer jagen flarden grijs langs onderkanten van een strakkendblauwe hemel de storm betaalt met regen maar bepaalt zijn eigen prijs de restanten uit een herfst die ooit oogstrijk is geweest in nagelaten groei aan takken die de winterkou niet hebben overleefd breken in het vlagen van zijn kracht afgeknapt in wilde schoning der natuur…

ik brak takken van je boom in volle zomer de zon sijpelde in herfstig loom kleurde later nieuwe bladeren de resten legde ik voorzichtig aan je zoom verlicht bos jij wat minder de wind geeft weinig hinder je stam is sterk genoeg mijn takken hakkelen hun weelde aan je groef ik zie de open plekken waar het zonlicht…

op mijn rug rondt de wereld platter dan voorheen bomen reiken naar meer licht kijken hoger verdiepen hun voeten in het zand dek me met aarde in deze stand…

nog kiert de deur door tocht van gisteren en weer streept rood tegen de muur het blauwe zicht bijft wolkenwit de vloer is grauw van paars geweest geen draagvlak meer wel rottend hout van samenwonen of waren we getrouwd…

je loopt met vleugels en je lacht de wereld is je vlinder die vliegt in al zijn kleurenpracht je voeten zijn wel zwaarder dan je dacht je zet ze niet verkeerd maar recht vooruit toch voelt het stroever het dansen is eruit soms ga je onderuit over de drempels van vroeger ik reik je de hand laat je weer vliegen ontplooi je maar, er…

voorbij het koren rijpen rijdt de dorser naar zijn loon waar vroeger boeren bundels bonden groeien granen uit een kloon bomen krijgen nu de lengte van de plukkers van het fruit de takken zijn vol vruchten en de herfst al ver vooruit waar is de boerderij gebleven het rieten dak, de lange stal er staan geen bomen langs de dreven de voedersilo…

ik hak het hout zie de spaanders vallen als jaren in getallen en het deert mij niet de gave blokken stapel ik heel trouw tot voorraad als het wintert splinters aanmaak voor de schouw zij smeulen tot een vuur als ik hen aanblaas hun vlam verdrijft de kou uit het vroege uur de jaarringen verdwijnen geven zo hun zomer vrij…

ik zie licht met schaduw vrijen in de ondergaande zon schemering laat hen betijen de dag is bijna om vogels fluiten voor het laatst hun schitterend lied op hun rustplaats aangekomen kunnen ze nu rustig dromen een vijand is er niet zo valt de avond voor een nacht met sterren rond de maan niet onverwacht ogen wennen er al aan…

blaas wind voor je uit licht de weg op met zon in naamloze nachten komt duisternis weerom waarom zou je wachten ga maar alleen het pad van je eigen gedachten lach om alles dat donkert want ook in de nacht is er maan en een ster die van ver het zonlicht weer flonkert…

wolken en wat grijs tikje ondoorzichtig de zon wilde wel maar scheen toch heel voorzichtig een matte sfeer iets te benauwd alsof je adem dubbelvouwt en niet naar buiten lijkt te komen we zijn er allebei de bank is vrij jij kent de plaats wijs mij de bomen waaronder we de andere wereld dromen…

waai maar weg mijn bladeren de witte zijden kennen nog geen licht gestreeld door zon werd groen de kleur je groeide lentegroot tot de zomer naakte alleen de onderkant moest nog ontwaken het verlegen draaien zal volwassen maken wind heeft je gestreeld met je gespeeld de wereld laten zien in zijdelings passeren de eerste zomerdag…

ik pak wind voel zonnewarmte in mij stromen geluk glijdt langs mijn lijf, met jou ga ik weer zomer dromen witte wolken en wat strand, branding zingt verkoeling zand is heet ogen in vervoering als ik over liefde spreek in schelpen horen we de golven het bulderen van de zee de mooiste heb je al gekozen, je geeft me die met je…