Alle inzendingen over Duistere zinnen

ik heb voor even de boeken weggelegd die verhalen over de zonnige kant van leven werd gegrepen door wat zinnen over andere dingen uit ons dagelijks gaan ben een zoektocht begonnen naar de essenties van ons aards bestaan afdalend naar holen en spelonken waar herinneringen nog aan duister zijn geklonken in verbijstering moest…

sprong in hun beweging, een opwaartse stroom van zinnen om mij mee te voeren naar stilstand water, lui laverend in de eclips van de woordenzon.…

De tijden in jouw duister waar enkel woord gefluister de koude stilte trillen laat tot tranen kralen op ’t gelaat waar heimwee van ’t gemoed de klank soms galmen doet Tussen sterren in de leegte, Zinnen van begeerte ziet zingen steeds hun eigen lied ze klagen soms die woorden zo eenzaam in jouw noorden waar het ijs nooit smelt en de…

Nog nooit zo’n zin gehad in verruiming der zinnen, de piraat in mij gooit zijn haak uit en vist vette kluiven, gooit nieuwe woorden over tong en smaakbarrières en is nergens zo appetijtelijk als hier: op dit maagdelijk wit papier.…

ik waan mij in een zin syllaben voor en na mijzelf ertussenin ik ben in alle woorden mirakels aaneengeregen wanneer woorden wonderen worden zullen zinnen zielen zien…

Zwijgend pakt zij de letters in, schuift het laatste teken achter de punt naar binnen, het vraagteken valt, maar ze stapt er blind overheen taal laat zij achter in mooie zinnen, waren ze echter zinvol geweest, dan had het alfabet niet gebraakt op de regels van dat uitgelezen onderwerp, daar waar het gezegde zwijgt, spreekt het lijdend…

Al die mooie woorden ik wil ze allemaal vergeten want langzaamaan zijn die zinnen allemaal versleten.…

Dans met mij, laat mij leven intens voelen en beleven glans mijn ogen smelt mijn lippen ik wil aan jouw lichaam nippen Vrij met mij bespeel mijn zinnen leer mij weer opnieuw beminnen proef mijn geur, voel mijn huid adem mijn naam, schreeuw het uit verwarm ons beiden met verlangen laat jouw liefde mijn lichaam vangen laat mij zweven, vervul…

Ik ben nog lang geen dichter, dat ambieer `k ook niet `k probeer slechts in zinnen te vatten wat me deugd doet en verdriet. Ik ben nog lang geen musicus al bespeel ik een instrument `k laat ware meesterwerken over aan diegenen met het echte talent.…

ik stuur je stil wat kleine woordjes stop ze zachtjes in een envelop verzend het richting zand en strand daar vang jij ze misschien wel op waar schelpen ooit mijn voeten kusten de dag geluidloos overging in de nacht ik verdriet verloor en niet kon berusten in wat mij de duisternis ooit bracht zonsopgang bracht plots nieuw licht…

in het verschiet een open blik, een warme zoen een knipoog zo maar even tussendoor verstrengelde vingers, gelijke passen een gefluisterd woord, een luisterend oor swingende letters dansen verlangen stralende ogen en een mond die lacht tintelend zoeken handen en vinden het licht in deze duistere nacht…

Toen ik in de verte ook nog eens ´Un bel di´ van Puccini hoorde waren al mijn zinnen ècht begoocheld!…

De zinnen moeten mij vervoeren maar dat onbekend gebied mij verklanken een nieuw lied scheppend een verbaasd ontroeren. Verbeelding zorgt voor macht ontsluit tot nu gesloten ramen de letters juist bijeen gebracht voegen gevoel en beeld tezamen tot een onweerstaanbare kracht geschreven om aan te gehoorzamen.…

woorden vallen mij in en uit mijn hoofd rijen zij zich aaneen tot zinvolle zinnen of zinrijke onzin…

licht van zee en seizoen heerser van duin en tuin plooiend water wit en traag bewegend zand zacht en warm bloeiende bloemen bont en mooi jij en ik gearmd en vertrouwd…

weet je - vroeg ze zacht hoe laat de meeuwen wakker worden hij dacht na terwijl het antwoord groeide als een paal boven water torende het machtig uit boven het witte schuim en diep in de buik van de zee bruiste verlangen nu... fluisterde zij…

Hij zei: je hebt het mooiste plaatje op je deur! Bravo! Een tanige Balkanees Een jonge man die er breed grijnzend een foto van maakte 'voor mijn vriendin' zei hij (Hoewel de tekst zo eenvoudig: In dit huis houden we geen afstand Dragen we geen mondkapjes. Mag geknuffeld Vertrouwen we op ons immuunsysteem Met een rood hart erboven) Iemand,…

In het mysterieuze veld van diepe zieleroerselen maak ik een vrije val omgeven door duister Waar niemand komen kan en woorden weinig zeggen waar langzaam het licht door liefde wordt ontstoken Diepe emoties vullen mij in ongesproken zinnen waar lief met leed samenvalt in het ogenblik van weten Dat pijn zo zacht kan zijn en vreugde…

Zwijgend staat zij aan de rand van het meer waar rimpelloos wateroppervlak verdronken zinnen laat verdwijnen in bodemloze klanken verankerd in het uiteindelijke weten Verloren in het lege nachtelijke niets terwijl het duister tranen naar de morgen stroomt overspoelen hete golven woordloos verlangen naar het onbegrensde van het minnen Fluisterend…

In het duister speelt het duister zachte, warme melodie voor mij. In het duister kan ik wonen in het duister kom ik thuis. Niemand ziet nog wie of waar ik ben: in het duister ben ik weg van mij.…

trollen trappen treurig traag tegen zorgend zachte zoete zuigende zinnen klassiek koel kijken kan kollen krachtig killen maar moedige mensen maken meesterlijk miezerige molletrollen met moeite mak trieste trotse trollen treuren traag troetelig treuzelend de drang der duistere doodslag deed de demonische das om onzichtbare overgevoelige onmin…

De avond voor het duister breekt het zwijgen van de dag omwoelt haar donker denken schenkt bezield die ene lach de nacht voor altijd eenzaam onder het schijnsel van de maan verwoest gesmolten zinnen verdrijft gewonnen waan de ochtend voor het weten tikt zware uren naar het noen op jacht naar nog een leven vergeet zij het verloren toen…

ik schep de zinnen in stalen ogen, wikkel ze rond vallende onschuld want metaal kan moe zijn ook in het hoofd…

rijpen doet naar stralend licht dat onweerstaanbaar oprijst uit het doorboorde duister van de ondergaande nacht.…

Zelden staan er hele zinnen. Je moet onthouden.…

Dans duister dans, waar lichte voeten net de grond niet raken en ijle lucht kou opvangt, schenk ik jou mijn lach pluk ooit verloren zinnen uit verdwaalde lucht, zucht uren naar morgen, blaas wolkjes naar onze tijd samen klimmen we hoger, tot onder de regenboog, daar waar gekleurde letters liefde dichten, schrijven veren hemelsblauw…

zon verdrijft diep duistere verwarring tranend in eenzaamheid ontwaak ik…

Uit steen gehouwen stralen kiezelogen in het lege niets duistere voeten lopen ongelijk waar zij niet willen maar wél moeten gaan zelfs zicht op de horizon biedt geen uitkomst meer daar waar rede en onrede met elkaar vechten om voorrang in gedachten slaan links en rechts, zonder uit te kijken, af en steken over in zinnen onderwijl…

De lange donkere gang verstopt in een lucht van natte jassen vochtige sjaals en bont gevoerde wanten toont nog even duister en somber alhoewel het welkom warm is wensen, hartelijk en oprecht worden door de kamer gesmeten als waren het pepernoten stemmen gaan door en langs elkaar, met af en toe een glimlach langszij dan weer een schitterend…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…