Alle inzendingen over Eenzaamheid OR Verlaten

wat nog hangt in de oude fabriekshal is de leegte maar nu zonder het gestamp van zware machines een verlaten overall hangt eenzaam aan een roestige spijker 'een symbool van verlatenheid' het laatste teken van leven is misschien wel 't jonge berkje dat zich heeft genesteld in de scheef hangende dakgoot…

Bevroren wegen Nevel en kou Sluiers die voortbewegen Damp uit een vossenbouw Een dikke tak kraakt Een eenzame vogel die de weg is kwijtgeraakt Sferen van verlatenheid Rijp over een heidevlakte uitgespreid De weg langs kale kruinen Een verlaten wandelaar in de verte aan het struinen De sferen van verlaten Maar de vos in z’n hol houd…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Ik voel me soms eenzaam en verlaten. Kan dan met niemand praten. Wat in mijn gedachten zich afspeelt. En denk dat ik iedereen er mee verveel. En kan alleen maar dromen, Dat ik daar toch alleen uit kan komen.....…

Jij hebt mij immers verlaten Droeve eenzaamheid wint ’t terrein dat uit louter reine liefde is geboren waar water proefde als zachte wijn en elke blik op jou mij kon bekoren Enkel eenzaamheid woont er in mij zeggen druppels regen uit mijn ogen want mijn verdriet loert van dichtbij op de signalen van mijn onvermogen Zwarte eenzaamheid…

eenzame momenten ik buig mijn hoofd alsnog hopend op een nieuwe lente "la rose noire est morte"…

Turend naar de verre einder waar het licht al avond schijnt houdt ze de ondergaande zon behoedzaam in haar handen maar als zij louter vagend zijn liefde schimmen ziet drijven koesterende stralen dovend in verkilde tranen weerloos drinkt ze stilte uit geleegde eenzaamheid voor ze als gewezen engel vleugellam verzinkt…

zon verdringt Sta ik stil in het schijnsel van mijn schaduw beweeg ik niet stokt mijn adem in de wind Wanneer de sterren hun licht doven en niets nog betekenis heeft zweef jij in mijn gedachten ongrijpbaar als altijd Jouw stempel ligt op de spullen die jouw aanwezigheid verhullen Je hebt de kamer nu 45 minuten en 33 seconden verlaten…

ik ben bang voor 'houden van' door de gevolgen van de vlam als eenling ga ik door het leven met te veel trots om op te geven terwijl ik de vrouwen op afstand houd zijn veel van mijn vrienden al lang getrouwd uiteindelijk zijn dan ook mijn schoot en handen bezet dan wel door een kat, merlot en sigaret…

Ik wil niet dat je ruzie maakt want je bent zo lief Toen die nacht jouw stem gedempt en vervormd door de broze tussenmuur Ik volg je silhouet Je gelaatsuitdrukking Traag, je gaat weg En met het sluiten van de deur ben je er niet meer Mijn kopje koude thee Je bent zo lief zo lief [Opgenomen in de bundel "Dicht in de Buurt" (Groningen…

De drank bereidt ons niets dan gal, En morgen vond ik mij weeral Verlaten. Geen liefde meer, geen hope meer. ‘Hebt gij mij ook, o Heer, o Heer! Verstoten?’ De wolke zwart daarboven drijft; Het licht verdwijnt, de hemel blijft Gesloten. Alleen, alleen, zo gans alleen! Hier helpt geen klagen noch geween Noch smeken!... Welnu!…

De nacht weer, de slaap weer vergleden, Wéér de eenzame herfst van het licht Aan de ruit, wéér de klem op mijn leden, Of mijn ganse bestaan is ontwricht. En mijn ogen sluitend, mijn handen Geperst aan mijn borst, bij mijn hart, Voel ik starend 't onzalige branden Van mijn liefde en haar vlijmende smart.…

Ik heb mijn hart ferm gesloten voor het geval er een ander binnen komt geslopen en ook al klopt hij hard ik laat hem buiten staan alleen jij kan zomaar binnengaan je bent gegaan maar ik weet het zeker je hebt me niet verlaten.…

Soms kun je het niet meer aan Niemand om even mee te praten Je voelt je zo eenzaam en verlaten Nu moet je alleen verder gaan. En toch gaat het gewone leven door Maar wel heel anders dan voorheen Niet meer bij elkaar, maar zo alleen Je vraagt je af: waar leef ik nog voor?…

terwijl jouw geur waar ons thuis op is gebouwd vervaagt en de smaak van je hongerige mond en gretige vingers van mijn begerige huid worden gewist door de lauwe lenteregens terwijl de zachte voorjaarswind onze kille, harde woorden, met afschuw gevuld, voorbij de warme veiligheid van ons paradijs verdrijven hoor ik het verre gefluister…

de voordeur laat me uit galmt vriendelijk geluid van kettingen en sloten vrijheid die zij buitensluit tralies zijn nooit echt gebroken ramen kijken op me neer donker in hun blikken ogen zullen nooit verschijnen alleen een trage armzwaai gezichtsloos achter de gordijnen het vage licht valt vuil verzuipt de kleur van klinkers die…

tuinwallen voor het laatst overgebleven huisje is eveneens weinig hoop de laatste inwoonster leeft hier al meer dan zestig jaar heeft het grootste deel van haar leven hier gesleten laatste jaren vaak voor ’t huis op een bankje gezeten doch met de eenzaamheid is ze nu echt wel klaar alles is hier in de loop der jaren verdwenen jongeren vertrokken…

Soms verlaten vergeefs roepend na een enge droom stil liggen huilen onwetend of ik hard genoeg roep mijn stem niet gesmoord in stil liggen huilen Het is een stempel van verlangen naar geborgenheid in een veilige schoot een stempel in mijn ziel, mijn fado zonder weemoed…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

radeloos en bang vecht ik al zo lang eenzaam en verlaten te bang om over angsten te praten iedere dag en ieder uur sloopt het mij dooft 't mijn levensvuur…

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

De woorden zijn stenen die vallen in de cirkel van beloftes die nooit breken in de verlaten schaduwen van vrienden die niet in vijanden geloven en minaars die alleen hun eigen eenzaamheid beminnen.…

eenzaam verlaten en alleen er is niets dat me nog kan raken niets dat ik nog voel mijn hart voor eeuwig afgesloten niemand vind ooit de weg niemand kan me nog helpen niemand kan iets doen aleen ... de Dood…

Een gore zee; Aan 't strand daarvan: Van lieverlee Een eenzaam man. Zijn blik is naar Verlatenheid - Geen uitzicht, waar Men die vermijdt. In 't niets verglijdt, Zonder misbaar, De hooploosheid Van weer een jaar.…

Denkend aan de woorden en de wachtende ogen die verlaten wat ik niet meer kan bereiken. Of niet kan verzinnen waar de eenzaamheid me dwingt en steeds begint met gebroken vertrouwen.…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

Zwaarmoedig eenzaam verlaat hij zijn huis boven zwart asfalt verlichten lantarens de gebogen berken het imposante bladerdek adem verlaat zichtbaar snel in de koude nazomernacht een lange schaduw voor dan weer achter volgt willekeurig getekend licht en donker vervagen met hem verdwijnt het asfalt.…

De zon is een oog in mijn verlaten dromen waar ik zoek naar de silhouetten van eenzame dromers die blind blijven als ze ontwaken in de hel die hen alleen in de schaduw van hun dromen nog inspireert…

niet anders willen zijn niet raar, niet bijzonder niet leven bij het wonder niet meer alleen op een lege bank in het overvolle park niet een dwaling een eenzelvige gestalte frêle hangend in de mist niet verloren in een geschapen wereld die niemand kent niet de grijze droom tussen de blozende slaap maar weten wie je bent…