Alle inzendingen over Ineengedoken

ze tikt een slaapliedje terwijl de nawereld haar zal misvatten, want voor haar ligt die ene gevallen, rijpe appel, het was dus anders en de zondeval is niet door haar veroorzaakt, noch door de godenwereld, noch door de natuur, schone dame, er treft jou geen enkele blaam, de valsaards hebben je als zondebok misbruikt, je ligt voor niets ineengedoken…

winterse beelden inééngedoken reigers trotseren de kou…

Het eerste herfstblad Ineengedoken, verstijfd Ligt het voor de deur…

Weg in angst ineengedoken weggescholen pijnlijk gevoel in het niets -nacht- dag ster maanlijk verlangen tot rust.…

De liefde doet zo’n zeer, dat ineengedoken alle ledematen zoveel mogelijk ingetrokken zijn, want zo, heb je het minste last en nog minder pijn!…

voor de rood ondergaande zon naast de kerk tussen bladloze bomen en kale grillige takken in gestaag vallende regen vliegt voor de storm uit een ineengedoken bundel veren…

Laarzen klakken naderbij ineengedoken hand in hand de kindjes van en met de ster gezwollen voetjes talhout mager bekendheid met een lot zo hard verlossing door verradershand hun God, een God van smart?…

Nu zit ik hier, onfier ineengedoken. Ze schieten terug, dát was niet afgesproken !…

Laarzen klakken naderbij ineengedoken hand in hand de kindjes van en met de ster gezwollen voetjes talhout mager bekendheid met een lot zo hard verlossing door verradershand hun God een God van smart?…

ineengedoken zit ze daar grijsheid te vroeg ingetreden ze lijkt haast versteend dromen bruut ontnomen nu de zon is zwart gekleurd vallen harten uit de bomen hangen schommels roerloos zij verstommen evenals ijle stemmen die roepen in de wind…

Het hart met de schouders ineengedoken. Als schaamte of misschien onwetendheid. Het woord dat onopgelost blijft knagen. Een terugkerende onbeschrijfelijke steek. Het woord dat je blijvend mee moet dragen.…

Op een stoel dicht bij het raam Zit een man ineengedoken Een nare stilte om hem heen Hij wordt nooit aangesproken De eenzaamheid dat is de prijs die hij nu moet betalen Het wachten op z'n laatste reis Wie zal hem komen halen Dit heeft hij toch niet verdiend Geknokt en lamgestreden De dood zal komen als zijn vriend Verlost hem uit dit heden…

Gisteren zat ze daar, een vrouw in een strandstoel, een lichtgewicht, ineengedoken, bijna onzichtbaar, een schraal figuur, pal in het midden van het strand, ze keek voor zich uit, recht naar zee, bijna onbewogen, de handen in haar schoot gevouwen, ze had iets sereens, en toen het avond werd, verdween ze even geruisloos als ze was gekomen…

Duivelse gedachten hechten zich aan verstand arglistig schieten ogen haar bange blikken finaal aan flarden Ineengedoken wacht zij als gevallen vrouw op hem, die ooit een engel was voor hij vlam vatte en vuur nog als passie brandde Zijn leidraad voor het leven vlammend in woord en daad vurig zonder liefde louter heet in hel…

Duizend boeken en vele planken vullen de kamer van mijn pa Ik heb veel aan hem te danken Even twijfelend open ik zijn la Een potlood en een kroontjespen wat spaargeld voor de trein In alles is wel iets wat ik herken en aan alles kleeft z’n zijn Toen opa stierf huilde je gebroken Mijn sterke pa, dat kon toch niet Hier aan jouw bureau ineengedoken…

De ruimte van geluid strelen met gedichten, stilte niet bruskeren, wat verder doordringt in de geest, verwekt tot verwarde beelden die uit hun schuilplaats springen als roofdieren passief schijnbaar, ineengedoken wachtend, klaar voor een nieuwe sprong, zich te wagen in een maalstroom van woorden die mensen op een fictieve weg najagen…

Zo mooi als zon haar vacht belicht, zo treurig staart dit fijn gezicht Ineengedoken, gekeerd in zichzelf, wat gaat er toch om in haar bovenhelft? Is het vrees, schrik, pijn of verdriet?…

ineengedoken en weer maakt zij zich gereed om als herinnering te leven ontvormd door het onzichtbare van het hart en een schrijnende leegte gebruikt als gemis van ontklede ogen en sidderkrijt over klare huid ze weet, haar geur is vreemd en haar lijf slechts bruikbaar in donkere oksels en als voedsel voor de nacht enkel…

Dromend in de vensterbank of opgerold en knorrend in een luie stoel is zij plots gespannen als een snaar staart loerend naar de overkant Met ogen kil en koel schat zij haar kans voor ‘t grijpen Zij is klaar en explosief en zit ineengedoken zo actief ’t is Miep de poes de vogeldief En als ’t niet lukt; dan is er niets verloren Dan tukt…

alle schreden zijn versteend en toch vind je me steeds weer ineengedoken onder tafel wanneer je droge, koude mond het niet meer alleen kon halen je armen zo geluidloos zwaar toen ik ging schuilen achter naakte wind en nauwelijks beslagen ramen vele volle manen hebben mijn schaduw zwijgend beweend want ik hoor nog elke stap…

dat ik achterblijf en mijn vingers zich snijden aan het oude bidden maakt mij tot herinnering; ineengedoken, met het hoofd onder lakens geboren was ik toch en bestond ik niet als kind, dat voor handen lag het blije gezicht afgekeerd van doodgaan en overbodige benen dan waren er nog steeds die borsten ontluikend weliswaar, maar…

zaten ze ineengedoken bewegingsloos leek het, toch balanceerden ze op hun vriend, de wind, met wie ze zo heerlijk konden spelen als de tijd daar was, maar nu bewogen ze nauwelijks daar regen neer kletterde, bladeren beschermden hen al even niet meer, daar de winter zijn entree al had gemaakt gelaten ondergingen zij hetgeen er uit de hemel kwam…

witte tegels op de vloer met waspoederen sporen onder een flets neonlicht verhullen niet zijn kilte zoals hij daar ineengedoken de nacht tracht door te brengen van een lang februarimoment het zakje aan zijn voeten met gaten en al lang versleten bevat geen wasgoed meer maar de resten van zijn beschaving ooit gekocht op afbetaling Ze…

Ineengedoken, verkrompen, verscholen, zit dat meisje te huilen, te huilen, niemand die het ziet, te huilen, verkrompen van verdriet. In dat kamertje voor jou alleen, is er wel een lichtpuntje te vinden, al is die er niet meteen, want dat huilende meisje krijgt alleen een lach, op de dag waarop ze jou weer zag.…

In het hoek - ineengedoken - drukt een patrijs zich bangelijk neer. Daarnaast een trotse reiger poserend als 'n rijzig heer. En aan de rand van zijn land staat de boer te peinzen: "Wat doen vandaag de aardappelprijzen...?"…

de wind slingert tollend al het tere los hamerende regendruppels teisteren de weerloze huid ik kan moeilijk net als de planten mijn wortels in de aarde vasthouden ineengedoken op de rand van waken en slapen zit de stormvogel op het dek verstekeling aan boord in gesloten hartkamers blijft het duister de taal van het gaan is wat…

vannacht voor het eerst heb ik ontmoet en begrepen de lichaamstaal van de merel hij zette zich voor mij neer ineengedoken en brutaal bij het schijnen van mijn lamp hij ging niet aan de haal vertelde zonder fluiten in stilte zijn verhaal leidde mij van zijn nest waarin de schalen barstten beschermd door ma ik begrijp je merel kerels…

in een gesloten groep draaien pedalen rond wie langazamer gaat wordt overdonderend ingehaald de staart klemt dunner aan het einde van de karavaan banden zetten zuigend af op nat asfalt een schutterige colonne ineengedoken tegen de wind die strak staat en op een open stuk toeslaat lange jassen op het zadel vastgepind de wind verfomfaait…

Musje op je ijzeltakje wacht je stil, ineengedoken deze koude wintermorgen tot de zon is doorgebroken. Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind.…

zo stil, zo doods het wintermuseum ver weg van wijsheid en brede straten ik hoef niet na te denken binnen zijn ramen, verdwenen vaders en kinderogen zonder voedsel de nacht naast me, ellendig als een koud, kil huis en ik schep geraamtes in de bevroren spoelbak naast label nummer één de opgehoopte sneeuw scheur ik tot stilte ineengedoken…