Alle inzendingen over Mies Bouwman

Weet gij de reis nog door de regen, de thuisreis nog, de regenreis? hoe diep was ons de nacht genegen, hoe dicht-nabij het paradijs. Toen vielen wij als snelle vissen bij waterval en draaikolk neer, en gleden tot waar gele lissen zich bogen tot een windstil meer. En wij die als het water blonken en geurden als het kruizemunt, wij dreven…

En ook als het zou kunnen - de wind mee, een begaanbaar pad -, loont het dan wel de moeite uit de woestijn - want dat bezweer ik je, dat was het - nieuwe woestijnen in te gaan? O, ik geef toe, ik heb als iedereen die tussen buitenlanders leeft... Leeft? Het woord ontvalt me: verblijft. Verblijven moet. Hoogstens gedoogd als onkruid tussen stenen…

Vlieger, vlieger, rode vlieger, voor wie ga je op de vlucht? Verder, verder altijd verder door de blauwe zomerlucht. Hoger ga je dan de vogels, hoger dan die vliegmachien, hoger dan de hoogste wolken tot geen mens je meer kan zien. 'k Wou dat iemand mij eens even op kon laten aan een touw, om daar boven rond te zweven en te schommelen…

In een hoge groene kamer -blauwe bloemen op t behang - waar de wind nog héél lang liedjes, overal vandaan, zachtjes in je oren fluistert, wie wil daar niet slapen gaan? ----------------------------------- uit: 'Alle vogels vliegen', 1966, in 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2003.…

Ach leuke school aap noot mies tot schapen en schapen waren wij onbevangen lammeren een noord en zuidpool Amsterdam de hoofdstad maar `t schoolplein oversteken niet getikt of haken in de slinger kinderhanden vingers wit en bruingebronsd stevig in elkaar geklemd samen tikken richting stemmen het brede schoolplein vullen begrenzen…

de slachtofferrol het schip is al dertig jaar aan het zinken met medicijnen en alcohol aan boord de zee blijft vrijwillig in het verdrinken jouw wanhoopstem wordt niet gehoord jouw glimlach speelt de clown met zinloze ironie, onvermoeibaar sarcasme betreedt de loodzware oevers van jouw zijn een okselaap, een pepernoot, een frisse mies…

veel plaatsen licht op uitgebreide schaal bij weinig wind vormt nevel zich, laaghangende bewolking het duurt een tijd voordat het ochtendgrijs van kruitdamp na het vuurwerk van de flanken in roodgroenlinkse tint is opgelost Daarna vooral in 't westen volop zon den haag en de boerburger bollenstreek in 't zuiden overheerst bij mies…

de vulpen gedoopt in blauwe inkt, aap noot mies en de stilte in de klas het vloeipapier sprekend aanwezig of ik zou willen of het nog net zo was, het uitzicht op de vijver met eenden en een toevoeging van verbeeldende gedachten doch, het heden is als een lente die het voorjaar ontwijkt in een collectief doch eenzaam verhaal het speerpunt…

KATER 't Is stomvervelend op de boerderie Mien heufd wordt licht, mien lijf slap als een doek Mot moar eens naar 'n andere baan op zoek Eerst moar 'ns sjansen op de braderie 'ns Kieken of die aap er nog rondhangt Met Mies, doar hek vandaag ècht noar verlangd...…

Ze zijn bij mij tegen de lamp gevlogen, nu ik me in het duister hier alleen bedrink. Ik red hun natte vleugels met mijn lamme pink. En leg ze bij het suizend gas te drogen. De maan komt op als volle dame. Ja, ook wij dansten samen een gat in de nacht. Maar geen liefde die van haar eigen vuur genas. Ik drink, en wacht - en proef van nachtvlinders…

Jij zal wel slapen bij het licht ruisen van jouw oleanders. Ik zit hier maar laat te doen - alleen met al die lege flessen om mij heen. Rondom de lamp is 't nu zo stom, zo anders. De geile, rauwe saxofoon van Coltrane scheurt hier de blauwe nacht uiteen.…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

Voor jou staat alles zo vast, gaan zaken zo doodgewoon door in de vertrouwheid tussen de gootsteen en de keukenkast. Zit er een groen seizoen te dringen, je leest het aan het late licht dat gefilterd door het glas-in-lood, de wand bespeelt met roze en rood. 'Kijk, hij komt nu al op de kammenbak,' je rekent me wel even voor. 'Ja, deze…

Door dezelfde bomen suist nog steeds dezelfde wind. Het is de gelijke regen die ruist over eendere daken. Het is het oude verlangen dat geen overkant vindt. Snel gaan regen en wind voor eeuwig over ons beider namen. Ze vervagen. Ik wil je weer begraven onder bloemen eer niemand, niemand ons meer vindt.…

Geluiden lijken wel verboden. Geprevel wil men door de vingers zien. Een pijpje smoken mag. Rook verdrijft de laatste tijd. De waardin sloft zacht versleten sloffen af tot niets van wat ze waren. Wie kracht had is weg- gegaan, op zoek naar wat hem ooit hier terug zal voeren. Hij zal er niets meer vinden dan de stilte binnen muren,…

Zoals ik als een levend ding mijn fiets zag staan, uren sleutelde, het zadel aaide, alles glom voordat ik slapen ging. Zo werk ik nu aan materiaal dat ik 's nachts van zolder haal: steun- wielen achter. Ik leun te zeer op wat is vervlogen. Maar ook dit zal gesmeerd lopen. Ik wil de afstand dichten. Doodmoe maar in extase op de Mont Ventoux…

En als hij dan de slaap niet vond - het gordijn bewoog zo zacht, de ramen open op de grote zomer – dan kwamen ze voorbij, voorover op de fiets, de goden van de nacht. Zij zongen weer dat ene lied, dynamo’s maalden gezangen. Hij wist de vreemde woorden niet. En via ’t raam liep dan de donkere zolder vol van jong verlangen. Hij zag goden…

Dan valt de doffe roffel van verse regen op de roef. Men put hier uit een diep verleden; een sterk verhaal in droeve onvertaalde taal. Ik hoor. Een druppel zoekt zijn weg op de beslagen ruit. Het rotten zet maar door. Mos groeit in de reten van deze wrakke schuit.…

Wijs genoeg voor desillusie en daarbij nog prettig dom en vol van gematigd verlangen daarom. Tussen wanhoop en dwepen zijn we drinkende vrienden die met iets meer distantie van elkaar weten.…

Zoals het paard dat vaststaat in de sloot. En dieper zinkt bij bewegen. Een huivering brengt te veel angst als rimpeling tot leven.…

Flarden mist die aan het optrekken zijn. ’t Is ochtend – vroeg, een zondagse rust, enkel wat kauwende koeien op de kust. Er schieten twee schichten langs het Gein. Behalve het snijden van dunne banden hoor je soms ook een krachtig gesnuif. Door de lucht vliegen spatten wit struif, die achter de twee op het wegdek belanden. Ze nemen de rails…

Ik ben afgunstig op die golven daar omdat ze o zo kunstig beter dan een minnaar doet jouw benen overal omarmen in de vloed Ik ben wraakzuchtig op die briesjes daar omdat ze o zo luchtig beter dan een mensenhand jouw haren in geheel verwarren aan het strand Ik ben naijverig op die nachten daar omdat ze zo lichtlijvig beter…

Jij zigzagt als een haas door de defensie. Ik sta hier met een kater langs de lijn. De geur van gemaaid gras verzacht de pijn, maar 't wachten blijft nog op die ene actie. Dat vaders mislukt zijn, weet jij nog niet. Ja, hij houdt hem nog wel honderd keer hoog. Maar dat hij zijn duizend dromen bedroog, moet jij doen vergeten in 't strafschopgebied…

Zoals storm in stilte altijd verloren gaat. Een rug die buigt wel als de last eraf glijdt. Er was alleen maar wild met deuren slaan - kijk eens wat een woede en gebroken glas! - geen weggaan. Nacht. Een hand dwaalt naar haar dijen. Slaapt ze niet? Wil ze vrijen? Morgen aan het huis gaan werken. Maar iedere spijker die hij op de kop…

Wat kan dat tegelpad, die stomme stoep u schelen? Bent u tot eeuwig schrobben soms verdomd? Een waas van groen trekt van de malse grond. Tel de lentes die nog door uw aderen spelen. En laat vooral uw stramme ledematen zwijgen. U heeft uw zetel boven wel verdiend. Of is het waar dat u de gunsten van die vriend alleen door almaar sloven kunt…

In kieren teruggetrokken. Je draait jezelf in rare wieren, schuilt dan geschrokken in basalt. Jouw scharen zijn niet scherp genoeg om pijn te doen. Je wilt rechtuit - je slaat rechtsaf. In wanhoopsmoed, wat eb lijkt is vloed.…

Het is weer intiem samenzijn, samen met de laatste fles. Ik drink Château Tristesse na hevig bloeien. Jij moet van melk nog groeien. Je morst. Ik hoop dat je erbij zal zijn als ik met knoeien mijn dorst nog éénmaal les. En dan de wildste ranken bij mijn steen zal snoeien. Ach, laat nu maar, net als pa, een mooie boer. Dan breng ik…

(voor Karin) Het water blikkerde in lentelicht. De grutto's schreeuwden weer luid. De volle knoppen braken open. Duizenden paardenbloemen en fluitenkruid. Ik zag het weidse veld. En miste jouw blote rug vol sproeten, waarop ik nog lang niet was uitgeteld.…

Verliefdheid, O, zoete pijn Kon ik mezelf maar delen En ook bij jou zijn. Verliefdheid, Zul je zeggen; Dat is toch fijn Het laat je hemelhoog zweven Maar ook verdrietig zijn. Mijn geest, In jouw web gevangen Doet mij naar jouw aanwezigheid Verlangen Eigenlijk ben ik Ontzettend rijk; Ik hou van twee mannen Tegelijk!…

God is Liefde God is Licht God is een boom God is een gedicht God is dat kleine meisje dat daar loopt Dapper en alleen God is die man met dat ongelukkige been De man die steelt weet niet dat ie God is De man die moordt, moet nog een aantal levens voort Velen leven in onwetendheid Het is daarom dat de mensheid lijdt Als iedereen wist waarom…