Alle inzendingen over Ramen zemen

’t Tuintafeltje glanst, De regen er danst, Fonteint, bedriegertjes, kleen*, Dan blinkt er een blaas En breekt met geraas Licht, in de hemelvloed heen. Doch diep in de tuin Hangt alle loof schuin, Druilt of pruttelt van neen; Och, de arme bloemen Verbeuren haar roeme, En hoorden nooit van geween – En wat was een roos, Niet een bolleboos…

Door het open raam vangen je ogen de blauwe lucht Nog even genieten voor je allerlaatste zucht… Vogels laten zich meedeinen op de zachte adem van de wind Je ogen stralen in het schemerlicht Even voel je jezelf het kleine kind De angst voor je laatste reis is weg Genietend neem je afscheid van de natuur Nog één keer glijden je ogen de hemel…

Hij loopt nerveus langs de etalages Waar schaarsgeklede dames van plezier Wulps wenkend dingen naar zijn gunsten Lonkende ogen, toe schat, kom maar hier Hij grijnst wat bleu en onbeholpen Maar niets verraadt dat hij al zwicht Voor valse wimpers en geverfde lippen Of andere verleidingen van het rode licht Dan staat hij stil bij één der ramen…

het podium werd mijn redding het wachtte zoals de zee op leven of dood op een eiland dat geen weet heeft van wind of muren waaruit stemmen schuurden steeds dieper in mijn hoofd, in het waterglas waarin ik meeuwen wilde zijn luider dan novemberstilte zonder achtergronden van angst en dun geklede woorden die het sterven…

ze is de kluts kwijt weet nog ergens van een zoon "was hij hier gisteren" ? ze weet het niet maar hij heeft geld achtergelaten voor boodschappen vandaag kwam een hulpverlener in een vliegende sneeuwstorm voorbij, noteerde een en ander dementie, tien hoog, maar wel een schitterend uitzicht…

je keek bewusteloos toe schuin vanuit je ooghoek naar waar je wilde kijken, je keek omhoog naar het donkere raam, per vergissing jouw arm afhangend van de bank. hij herstelde je pose, deed vaderlijk een deken over je heen, het leek of je sliep. vol bewondering zal god jou naar boven tillen, daar waar de gloeilamp gloeit.-…

in het kozijn zit het raam in het raam zit de zon stevig verankerd, maar je kunt 'm nog steeds open zetten. echt, geen probleem.-…

( voor Johan Ram, vriend van Louis Couperus ) In de schaduw van de meester wachtte je tot de les was afgelopen, zodat je wandelen kon met hem, op geheime plekken in de bossen, nabij Den Haag en in de warmte van Italië.…

een vogel fluit in de heg een man staat bij het raam en kijkt het tafereeltje aan. Hij wil dood of ook vliegen heerlijk de hemel in, hij klappert met z'n handen. Draait zich dan om.…

Regen op mijn raam Water en glas Vervloeien geruisloos tot een kus Traag samenrollend in hun omarming Versterken ze onbewust elkaars schittering Een doorzichtige samensmelting Nauwelijks merkbaar alleen als je er doorheen kijkt Verandert de breking…

Het raam beslaat en verdoezelt bevroren ijsbloemen die de nacht zou schenken Je hart verstaat te bezoedeld door jezelf te roemen zonder na te denken... de kunst van de hartenbreker de liefdeswreker die in mijn pijnen op blijft doemen Het is onomkeerbaar, te laat, te vertroebeld om mijn naam te noemen en mijn ziel te wenken…

Ramen tonen zich zand geregend en blauw, versierd met lage vitrages, krullen en rood. De tuin een ravage van zand en knikkers in een kuil. De lucht kijkt grauw.…

Loop verdwaald rond op Wat een treinstation moet Zijn in de plaats die mijn Hoofdstad genoemd wordt Maar waar ik al meer dan Veertig jaar niet ben geweest - Alles anders, alles is anders Dan toen, toen de treinen nog Gewoon ramen hadden waardoor je Naar buiten kijken kon - nu zie Ik alleen donkere wagons met tralies Voor luiken…

Nat van water en rood van Waterloo, staat de generaal zich voor het enige raam van zijn kamer af te drogen met de driekleur. --------------------------------- uit: Soldatenbrieven, 1961…

haar hoofd tegen het raam. het gezicht zacht, zelfs gesloten. zijn mond ademt slaap. zijn oor lichtjes tegen haar aan besloten. beiden onderuit te saam met een kind op schoot. de gezinswarmte vergroten. man en dochtertje zijn heel ver. moeder volgt deugdzaam. hun liefde is in hen geslopen.…

Een mens heeft negen poorten eindeloos veel ramen, vele soorten krijgt invloeden van buitenaf hij krijgt terug, wat hij eens gaf hoe mooier men van binnen is de reacties uit de wereld zijn niet mis het bewustzijn komt van binnen uit het leerproces is heel erg zwaar denk goed na, het keerpunt is reeds daar dat je niet weer op moeilijkheden…

Achter ieder raam een lichtje elk leven een verhaal voor iedereen een berichtje met Kerst een warm onthaal…

In de hoge ramen valt alles samen, licht en donker. Het eindeloze staren.…

je kunt het natuurlijk ook wat afdwingen zodat ik me daar als man van lichte zeden mij voor het raam voor uren, verhuur!…

Ik zie je nog staan, daar voor het raam. Je handen in je zak, je haren zilvergrijs, je ogen hemelsblauw en ik... kijkend naar jou. Je had je netjes aangekleed, want het was zondag. Dat was je zo gewend. Ik weet nog wat ik zei: “Eigenwijze vent.” Je bromde wat terug. Het gevoel dat me dat gaf... Je was zo knap!…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

ons duister te verlichten Dertien maal verdwijnt Zij weer Langzaamaan, niet in één keer Maar in veertien kleine beetjes Weggeveegd door vlinderfeetjes Is Zij dan geheel verscholen Als uit 't hemels' rijk gestolen Is het tijd te laten gaan En uit 't duister op te staan Zelf die verfkwast ter hand nemen Eerst de hemel even zemen…

Siësta, engelenmuziek strooit heilige woorden in mijn oren tekent ze voor en achter in reliëf in hun schelpen. Doezel ik of heeft iemand de bloemen gewekt? Ik lig zo lekker in de zon, geborgen in het groene veld, mijn gezicht bloost blauw van de koninklijke kelk tussen mijn benen De bloemen lachen en zingen maar Het werk is gedaan…

* loflied op dora en nora als nora en dora verschijnen is het gedaan met de rust tranen met tuiten trekken de dames als zij vreugde toveren van gezicht tot gezicht de lakens delend poetsen, stoffen en zemen zij het toilet spic en span met klinkslag of sneer trekken zij dweilend ten strijde tegen smet en smeer schuierend en schooierend…

Je ziet daarbuiten voor jouw raam, de mensen lachen, spelen, zingen. En op je wang zie ik een traan, je mist vaak zoveel fijne dingen. Je kijkt naar buiten door je raam, en voelt je eenzaam en gevangen. Maar plotseling hoor je weer jouw naam, is er toch Iemand die jou kent?…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Af en toe, nee eigenlijk heel vaak denk ik in een zap en een flits Ik gooi dat kreng het raam uit, RAAK !…

De plaats van de boom is voor mijn eigenste raam waarachter ik zit en waar ik temidden van schoolboeken mij op mijn privestrand waan.…

Nu hij het islamitische walhalla Na twee of drie keer doodgaan heeft bereikt En door een kleine kier naar binnen kijkt Roept Arafat: u kent mij wel! Ramallah! Maar de portier, die toen naar buiten kwam Zegt: Allah heeft genoeg van dat geram…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…