Alle inzendingen over Rouwt

je grafsteen oogt nog nieuw al is hij bijna 25 jaar oud de zon glanst in het marmer waar het verleden rouwt dieper en verder, steeds verder ligt de horizon van jouw leven toch is mij die horizon nabij welk schip vaart zonder steven in stilte lees ik je naam het jaar waarin je gestorven bent een vaderdag zonder vader een leegte die nimmer…

Ameland rouwt: van de grauwe klauwier broedt nog een paar.…

Er is een huwelijk gestorven Het ligt inmiddels opgebaard Er wordt vol naar afschuw gestaard Het was ooit fris en onbedorven Er is een echtpaar omgekomen Hun kinderen zijn zwaar gewond De dood kreeg grip op een verbond En nog niet waargemaakte dromen Familie rouwt en legt een krans De mensen gaan gekleed in zwart Ze hebben een gebroken…

in zijn eigen kleine waanzin woont de broosheid van het bestaan waar zoutere zoetere en sterkere klanktinten ademen de gaten in de mouwen van zijn fladderende oude jas als de vleugels van een gehavende vlinder zijn zon rouwt in het zwart hij gebaart naar een bloeddoorlopen maan gevallen sterren vindt hij op de straat…

Azie rouwt, door verdriet gebogen. Welterusten, Minister Remkes, Slaap zacht. Identificatie van duizenden doden, zakken vol, zo veel mensen, zo veel noden. Welterusten, Minister Remkes, Slaap zacht. De minister op reces. Voluit genieten. Ik leer u mores! Welterusten, Minister Remkes, Slaap zacht.…

te maken met mogen het grommen is voor de beer die 's nachts wakker heeft gelegen van de zorgen om zijn stoere eer en of ze hem reeds heeft vergeven haar niet altijd trouw te zijn hij is een macho eersteklas met zij holle borst te stoer naar de aard van zijn ras steeds op vinkenslag altijd op de loer hij weet niet beter dan dat zij rouwt…

Het blinkt, het rouwt, het slinkt, slikt, kauwt en klinkt. Bedolven met sterk verlangen liefdevol afgeschermd, nee eerder bruut ondergedoken bijna zinderend afgesneden van de sprankelende zon. Zit er mee in mijn maag, maar het zoekt zijn weg toch wel omhoog.…

Wie vraagt naar Bim de Wie is niet geboren Aan rand van stad noch op het platteland Van Brabant of het vlakke Vlaamse land Als hij aan babyboomers zich zal storen Vraag Ali baba B en Cor zijn nuiten En hun schijnaangezicht strijkt heilig glad Imago van façade pleinpubliek Ze mogen van 't O.M. nog niet naar buiten Heer Floppe en heer…

er is een weg die geen ander kan horen, een weg in het laatste licht van hun sterflijkheid het houdt mij in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek, het gloeiend ijzer van de dood buiten rouwt het wit terwijl de dag huilt om de zware boodschap van de boom die mij in zijn treurlied omhoog werpt naar de silhouetten van de wolken…

Het bewenen de zon gaat onder de lucht kleurt blauw rood en geel een hemelse troost de duisternis valt de moeder beweent haar kind ze rouwt om haar zoon samengevouwen handen smartelijk tegen haar borst Roger van der Weyden, Piëta ( bewening van Christus) Museum voor Schone Kunsten van België, Brussel Het doorbreken wolken…

is het omdat er takken Flamboyant stervend buigen in kristallen kelken gedoemd om geknakt te verwelken levend geplukt door ‘n wrede hand is ‘t het bloed dat aan de hemel rouwt om de zon die stralend ondergaat in een pracht die de verbeelding slaat waardoor de adem zijn snik inhoudt Hoe heet het verdriet dat in je schuilt dat je trekt in…

Des rouwt mijn lied. Geen troostwoord kan verzoeten De wrede wroeging der voldreven Daad. Ik heb geen tranen genoeg om te boeten Wat Daad en droom bedreef aan gretig Kwaad. Geen troostwoord?…

te behagen verwachtingsvol verbeidden we de dagen we schaarden ons rondom wat brandend hout we wonnen elk seizoen aan kracht, het woud had geen geheimen meer voor ons, we zagen de dieren, oogsten lof van jong en oud de stam was trots, bij thuiskomst van het jagen een schone lei, nog zonder diepe lagen we wisten niet waarom de mens soms rouwt…

Gevelde bomen bij een asfaltmeer Vanuit de hemel heeft het glas geregend God staat erbij, de vele zielen wegend Een engel knielt bij ledematen neer De afgerukte takken doen hem zeer De schors, de bomenhuid,nu zwartgeblakerd Werd ooit in beige juten stof gebakerd Gestut tegen de grillen van het weer De kraai rouwt om zijn nu verloren nest…

Achter de gordijnen, Spreken de mensen, warm en welvertrouwd, Hun liefdewoorden - Sterloos donker rouwt De regenhemel boven huizenlijnen. Zo vol die huizen - en zo leeg de straat, Waar, hol en vreemd, nog enkle stappen klinken, Maar nooit de stap, die tot haar woning gaat! Zij laat haar hoofd in de open handen zinken.…

De wind kust jouw schaduw en kluistert diep de nacht Je vouwt ontloken vleugels en sluit de ogen zacht Het licht heeft alle schijn verteerd de oester in zichzelf gekeerd De held zit diep gevangen, hervindt z’n rust in adem en fluistert onverwacht: “ Je rouwt om dode teugels, om lang verloren kracht jouw toekomst…

Ay, vreemde vogelen, die komt overzweven en ongestoord de brede vlerken vouwt in landen waar nog vredig volken leven, Vertelt hun, hoe men hier de vrede rouwt en welk een ongeluk de mensen lijden die d’overgaande trekganzen benijden. ---------------------------------- uit: XXVIII sonnetten (1941)…

Wanneer vind ik een fietsenstalling met een fijngebouwde stallingsknecht die daar eigenlijk niet past, mij zegt dat hij dit werk alleen maar doet omdat zijn vader leverklachten heeft en zijn moeder rouwt?…

December stapt weer in het jaar De beuken kaal, het eikenhakhout bronst iets groen De vlinderstruik moet het met dorre aren doen De perken kleurloos want de herfst is er mee klaar December stapt wat vreugdeloos in ’t jaar December glijdt weer in het jaar De ochtendvorst, het struikgewas rouwt grijs berijpt De hongerige kraai die naar een vetbol…

anders, zie ik Vanaf het bankje van mijn bestaan Mijn handen rusten leeg op het hout Hun groeven tonen mij de diepte De zoete zomer is herinnering Zonder te ruiken, proef ik het zout Op mijn wang welt een traan De kou rilt door iedere spier Laat het water weer liefde brengen Zodat ik warm naar huis kan gaan De zwarte zee leeft, maar rouwt…

Zwart staat haar goed en toch rouwt ze niet altijd, wit is haar kleur voor de dieren op zondag in haar oude dorp, na een nacht waarin ze moeizaam vond wat ze niet wilde, na een ochtend van weer vallen in een bed van veren, waaruit ze dan vroeg. Handig als je moet vliegen in een droom om op tweehoog hoog te blijven.…

O herfstvertedering in het stille woud, Waar bruine blaadjes rusten op de poel, Of langzaam drijven zonder lust of doel En bomen prijken met het som'bre goud Waarmede 't bos om zomerscheiden rouwt,— 0 bruin-bestrooide lanen, leeg en koel, En vale bermen, kalme mijmerstoel, En blaad'renweb, waardoor de hemel blauwt!…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrandt Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten…

Besmeurde kinderhanden Nagels zwart omrand Diep in straten daar verzonken Niemand die om hen rouwt Flakkerend kaarslicht Verwarmen ogen koesterend Gesprongen koude handen Tot disk ontvouwde krant Glinsterend getooid Belemmerd het zicht Met ijzige witte parels In het schamele licht De kou dreigt te winnen De appel zeven parten gedeeld…

lichtgroene verschillen Voor de grote plataan, dichtbij het openbaar gemak doet een zot zijn rituele gebaren en begint met het gezicht op het noorden gericht groet de boom met een hand om de vuist in een buiging met een rechte rug werkt in zwijgen de bewegingen af Jij bent hier niet geweest om te delen jij neemt ruimte in en blijft virtueel rouwt…

De Dam is stil de Dam is stiller dan ooit de Dam is doods de Dam is dood de Dam rouwt Dan zie ik een duif: “” een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen””…

penseelt het leven zich in zwart rouwt mijn innerlijk wordt het zwarte gat als maar groter Ben ik nog van deze tijd? Wegzakken in de as van het heden is mijn vinger op de pols van het geweten? erken ik een onbekende wetenschap afloop is nog geen reden tot einde Ben ik nog van deze tijd?…

Niemand die om ons rouwt als wij er niet meer zijn.…

kind van de nacht waarom ben je zo stil je lichaam gebroken van warmte verstoken lig je hier stil en koud niemand die om je rouwt je schreeuw om aandacht werd niet gehoord terwijl je jezelf langzaam vermoord met vloeibaar gif in een spuit met naald en vervloekte je de nacht als je levend de dag weer haalt kind van de nacht…