Alle inzendingen over afwijzing ook

Ik ken je nog niet echt toch mag ik jou al graag Jij lacht zó lief naar me als ik je weer iets vraag Ik wil alles van je weten wil je proeven en véél meer Hoop dat je mij nét zo wilt want een afwijzing doet zeer Die had ik al veel vaker maar houd gewoon de moed Om die te gaan verliezen daarvoor voel ik me te goed Jij bent voor mij…

ik zie hoe kleuren in haar ogen ongewenste gedachten leidden naar een harmonisch model hand op de schouder vertrouwelijke woorden in het samen zoeken naar compromissen waarin niemand zijn eer zal missen lach en humeur bloeien op waar emoties hand in hand gaan op weg naar het gezamenlijke perspectief jouw ja en niet mijn afwijzing…

hangt om mij dan niet de gelijke geur, van afwijzing zonder afgewogen moraal? Of wordt het vanzelfsprekend wanneer men klopt op de deur van mijn cultuur en taal die ik niet versta, het gezicht zielloos afgekeerd niemand minder dan alleen de af – en toekomst van mijzelf heb gediscrimineerd?…

mijn moeder is verhuisd ze verliet onlangs haar huis waar ze naartoe is gegaan wacht een beter bestaan bij haar engelenkinderen kan niemand haar hinderen hier was het genoeg geweest daar woont voortaan haar geest ze stuurde geen “adreswijziging” hierop rustte haar afwijzing haar as vliegt “Ins blaue hinein” elk deel, al is het nog zo klein…

Ongevraagd en onvoorwaardelijk in haar liefde Ze geniet van elke streling Ik ben het die negerend haar hart doorkliefde Ze ontkent de verstikkende verveling 's Nachts geeft ze meer dan me ooit beliefde Ze negeert de afwijzing Ik duw haar regelmatig over de reling Er is niets waarmee ik haar geriefde Ze heeft een dwingende charme over zich…

Afwijzend blijf ik staren, onverschillig in een dal. Roerloos sta ik hier te wachten, daar beneden zonder golfslag, in een met sfeer verlichte hal. Teneergeslagen ga ik zitten, op een met lood versierde stoel. Jammerlijk blijf ik dromen, over het zuiden in de verte, over een zoektocht naar gevoel.…

's-Nachts kom ik Nog wel op plaatsen Waar ik vroeger Vaker was Wat daar gebeurde Kleurde mijn leven Dat besef Kwam later pas Hoe een barst Een breuk kan maken Een afwijzing Je door laat gaan Als minder mens Een nat pak Je voor veel moois Laat waken Een teleurstelling Werkt Als nieuwe grens 's-Nachts kom ik Op oude plaatsen Een buurt…

De felle pijn van afwijzing. Angst voor het waanidee, niet goed genoeg te kunnen zijn. Wanneer ik mijn strijd ga staken, tegen domme tegenstrijdigheid. Tegen al mijn vooroordelen, binnen de grenzen van mijn schedel, Binnen, waar ook mijn idealen wonen. Buiten, daar blaast de wind, de laatste bladeren van de bomen.…

Hij weigerde te springen in de richting van het hem aangeboden geluid om de diepe sprong te wagen, de angst doorboorde z'n gepijnigde huid door prikkeldraad omsponnen om zichzelf en weleer als elastiek rond de magere hals nekten hem iedere keer in angstig gebaar een afwijzing van elke uitgestoken hand.…

Vreugde en verdriet een lach en een traan oorlog en vrede liefde en haat alles is er voldoende en in overvloed te horen, te lezen te voelen onbegrip of juist warmte negeren of een luisterend oor een reikende hand of een afwijzend gebaar leven en dood allemaal zo dicht bij elkaar donker en licht groeten of voorbij lopen wist…

Maar ik kan het niet, wil het niet afwijzen, omdat ik ook niet weet hoe het beter moet. Mag ik zeggen dat jij niet bent, wie jij altijd was, jij bent anders, je bent veranderd. Met een spiegel, zo helder als het water uit de lucht, wil ik laten zien, hoe het vroeger was.…

zij wist wat zij had te geven haar hele leven heeft zij die ogen al gezien het staren de lokkende gebaren het begin van een lach als jij in je onschuld daarin was getrapt in subtiel ervaren heb jij de gevaren al vroeg onderkend dan botsen karakters ligt afwijzen op de loer met alle emotiepijn jij bent geen therapeut niet…

heel bijzonder Wanneer je dit van dichtbij meemaakt Is dat iets wat je heel diep raakt Je kijkt om je heen, je ziet een blik Dan is er die zeldzame klik Je kijkt om je heen en toch elkaar weer aan Dan ineens zie je geen ander meer staan Zoekend in elkaars ogen Wordt er gewikt en gewogen Wie zoekt contact en zet de eerste stap Bang voor een afwijzing…

achter haar vlakke hand; een collectie slanke vingers met veel zilver gespalkt in diverse lagen en dikten bedekt zij haar mond; zachte zwoele lippen als wachters van een vurig gespierde tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven…

Gelijk een mes door ranzige boter sneed jouw NEE mij door het hart was jij niet mijn getrouwe echtgenoter was jij niet mijn gedeelde smart waarom dan ineens een walgafstoter ‘t maakte mijn wereld plots steenkoolzwart jouw minacht voor mij werd steeds groter je afwijzingen gemaakt van ijzerhard mijn zenuwen gescheurd en open en bloter je sleet…

De afwijzingen in een verbitterd klimaat. De ogen die dood verspreidden, maskers van zelfontkenning, tot de slopende energieverspilling van vermommingsdrang afstierf. Opnieuw beginnen? de betekenis van woorden was gedoofd. Er was geen houvast tegen zielsverlies.…

eind is nabij Geen einde voor mij, oh de eeuwigheid Dichterbij maakt bang en ik ren Ik ren zo hard als ik kan achter gevoelens aan die er ooit waren Er nog zijn maar niet konden Geluk staat voor de deur, maar ik kies iets anders ik kies te rennen naar onzekerheid De kans op iets wat al niet werkte voorheen als een soort adrenaline rush naar afwijzing…

ruiten die nog niet bestonden ik heb je geest gevonden opgespoord in steen uit eindeloze dagen jij had geen vragen ging met de tijden mee wist de wegen uit een vroege zee handen op de rots die in emoties opende haar trots vertelde van het land dat generaties baarde ondanks de gevaren van opstand je middelvingert nu in steeds afwijzen…

Dit is niet afwijzen maar je nodigt mij uit. Het spel van bewijzen, een mentaal besluit. We stoppen en ik kijk je aan, uiteindelijk zeg je nog iets. Je mompelt: 'mag ik gaan?', ik knik en je verdwijnt in het niets.…

Zie op de foto's, dat lachende gezicht zie kracht, in de woorden van een gedicht Zie in de spiegel mijn naakte lichaam Zie daarin hetgeen waar ik me voor schaam Hoor complimenten vanuit iemands hart Hoor die afwijzende stem, heel hard Hoor twijfel, maar ook kracht Hoor niet alleen vervloeking maar ook macht Zie opeens nogmaals mijn spiegelbeeld…

Ik werd kieskeurig ook afwijzend, je blijft wel, levensding Toch zo schoon bij je te mogen toeven, knollig hebbeding. Tot zo dan Vlinder Kusje aan mijn kinder....…

Ik kan niet dwingen dat je van me houdt Als ik smekend met mijn blik mijn liefde naar je straal Wanneer het hartkloppen van jou het ritme van de dag ontwaakt je je omdraait, en zuchtend ademhaalt weet ik dat je weer spijt hebt van de nacht na wellust ingegeven door meelij en drank komen zelfverwijt, schuldgevoel en gevoed door je afwijzende…

thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw hand afwijzen…

de duivelsdans vooruit twee terug ruwe aarde wordt gestriemd door flarden vals gezang kreun maar in ontblote bovenlijven wiegen op een doorgesleten oerpatroon tijd verdansend in de nacht mijn uitgestoken hand gegrepen door feedback van opties in veranderde omstandigheden afwijzing verheugt weerde lang herinnering maakt verleden…

* Vanaf haar terp beziet zij deels de Waal Zij denkt aan klokgelui en magazijnen Kaars, zandzak, schop, het hele arsenaal Dijk van een wijf, oervrouw, Eva van staal Geen vloed zal ooit haar moed laten verdwijnen *iemand afwijzen…

goed, als u er echt op staat te weten waarom wij u afwijzen het is omdat de andere kandidaat voldoet aan alle eisen…

de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water niet omheen kon stromen, die houtblokken leverde voor het vuur van de afwijzing…

daar gaat ze… mooie meid in vol ornaat een casanova slaat haar gade zijn gedachten zwellen aan praten vindt hij overbodig maar… een knipoog en een brede lach knipt even met zijn vingers wordt het een ja of een afwijzende neen… het kan hem eigenlijk niet veel schelen hij denkt gewoonweg altijd simpel wil enkel en alleen maar bootje roeien…

of hangt aan mij dan ook niet die geur als een dubbele moraal van anders of niet gelijk getint van afwijzing zonder enige uitzondering in eigen hoofd wordt uitgeprint?…

onttroond nu de eens fiere golvenbruid die ‘t trotse hoofd niet boog voor zee nooit komen meer de prachtgaljoenen haar blik is leeg en ’t lijf verrot en wee de lente als met nachtelijk geluid de donder op de springvloed rijdt; zelfs de verhevene weerloos aan het element waarop zij in de dag afwijzend op neerkijkt hoog over de Piazzetta…