Alle inzendingen over donzen

Nachten lag ik stil te luisteren hoorde mijn hart en de klokken niet meer slaan, de dood had mij dus uitverkoren, ik heb mijn goed maar ook de pijn en streken onderweg verloren in een fluweelzwarte kamer, ik wilde dat ik op kon staan uit een veren bed. Maar waarom mijn vrienden storen over risico’s waarop ik met hen had ingezet? Het leek…

Duizenden donzen veertjes De zuivere zachtheid Zet de gedachtenmolen in mijn hoofd stil De filosofie van een saaie dag verdwijnt Als ik in mijn zachte bed lig In mijn donzen nest Mijn beschermd oord Slapen Ik denk alleen nog maar aan slapen Ik zak weg Dieper En dieper En ik droom van haar Alleen maar van haar Hmmmmm Jaaaaah…

In donzen dromen zonk de blonde knaap. D'arm boven 't hoofd, glimlachende in zijn slaap, Lag in zijn lokken 't blanke godenkind. Door 't open venster woei de lentewind, Vol zoele geur van bloemen en van gras. De lucht was licht, of ze àl van zilver was.…

je bent al lang gevlogen maar je donzen veertjes dwarrelen hier nog steeds de mooie herinneringen koester ik warm als een dekbed vol van jou…

Laatste woorden voor de slaap gaat, ga je onder verzonken in het donzen dek verholen, hol je mij nog even in laatste woorden en je gaat onder Dag.…

vier koppen steenuil donzen bolletjes in holletjes van pluimenbuik en bruine vlerk zo puik moederuil in de kuikenkerk liefdewerk wie zette dit ontwerp op scherp…

liefde is de donzen deken die je koestert en verwarmt vederlicht het zachte breken van de ochtend die omarmt waar een oor jouw hartslag oogst is de veerkracht op zijn hoogst…

pluk zachte witte wolken uit een mooie najaarslucht knoop ze tot een deken met warme zonnestralen samen overwinteren in een donzen hemelbed omarmd door de liefde tot lente ons komt halen…

de zon gaat onder door donzen randen herfstkleuren vlammen en doven in stille bossen nu is de nacht onze deken van fluweel we hebben een wereld waarin we liefhebben en die niemand ons afneemt…

korten de dagen dempen donzen geluiden in duistere drift.…

stolt gekoelde schrik is blauw wanneer de ondergrond begint te breken de donzen mantels als een loden deken ons doen verzinken in een meer van kou o waar is dan de held met sterke armen en waar het vuur waar wij ons kunnen warmen…

met mijn rug naar je toe wees jij de Kleine Beer en ik bewoog naar de Poolster toe jij legde zacht de donzen maan in mijn laatste schreeuw blijf leven zei je en je gaf me de richting van het zuiden aan…

Schrale stille lucht vorstwit landschap krimpt ineen krakend water draagt geslepen schoenen ijzer krast de groevenpret onder windjassen donzen gedachten aan de grote elf dromen van een koude start…

De wintermist ligt als een donzen deken geluidloos wit en wollig in de wei. En in het donker weeft de sneeuw een sprei die klaarder tot mij spreekt dan alle preken. Dit beeld zorgt strakjes voor een warme lach als ik me insmeer op een zomerdag.…

Een reiger rijgt haar dromen van fonkelend goud, donzen druppels dansen op spiegelende oppervlakken. Een maandag ontdekte zinnen, beminnen een middag in mij.…

Onaantastbaar glijden donzen aquarellen in trage metamorfose langs het blauwe linnen Sierlijk gesluierde bruiden een witbebaarde reus hier en daar wat elven verpozen aan het azuur De kwast gedoopt in grauw over wit gestreken lost pittoreske vormen op in een stilleven van nevel…

hoe lang is de remweg als de eindstreep zich steeds wil onttrekken aan het zicht hoe gok je een afstand zonder die roze bril die verten vol vragen zo mooi kan verzachten hoe vaag is angst als het verspreid wordt door de voelsprieten van onzekerheid misschien zal het nog kleuren maar nooit, nee nooit scherper dan een donzen vermoeden…

Zie hoe hij als nieuw wereldburger kraaide Gezalfd van donzen kruin tot kleine teen Met in zijn mond een plastic fop als speen Nu is 't de zalf van God die hem omwaaide Onzichtbaar één in een mystiek verbond God save the king! zong men, als uit één mond…

Grote zwarte vogels hangen in donzen wolken die uitrusten op verweerde kale bomen tegen een grauwe lucht. Wacht op mij ik neem je mee op het kronkelige pad tussen de bomen door naar het open veld. Daar waar muziek klinkt en wordt gedronken op het leven zonder zorgen onder een strakblauwe hemel.…

als nachten zwarter worden door gebrek aan licht dwarrelt sneeuw in maagdelijk wit haar donzen deken brengt kerst met ster en goddelijk kind een stralend welbehagen knalt nieuwjaar het uitbundig zwart in alle kleuren weg de langste nacht is afgelegd het licht lengt nu de dagen…

nu nog weet hij warm zich gehouden door vleugels wakend om hem heen geslagen die voor kou en kwaad hem hoeden en bewaken nu nog ziet hij is zijn donzen vachtje vaal en grijs en bruin als is hij thuis niet bij het prachtig wit van zijn pa en ma nu nog lelijk eendje maar welkom toch tot eens hij sierlijk is dan zal van nature uit…

camouflerend vederkleed waggelt naar het donzen nest uit haar borst geplukt. kwaakt goedkeurig naar nagelaten wending als een zeefdruk in water…

Er was geen man bij Ik lag zij aan zij met haar onder donzen dekens We rookten sigaretjes en deden aan schietgebedjes Het was zoals jij bent of zoals jij haar kent Allebei bij de tijd Strak in het lijf Gek op gekkigheid Haar benen waren wielen Haar willen was haar kracht Ik lag in de nacht Voelde mij een kind zo klein om zo dicht bij…

Hij kijkt, knijpt zich en grijnst dan; ziet haar donzen hals, haar adem ruikt licht zwavelig omdat ze slaapt. Nu aait hij haar. Ze kreunt nog eens als net, maar zachter en dan streelt hij weer haar zachte dij. De slaapster heeft hem net bevrijd.…

Gekooid gevangen in uren van verwachten verliest de morgen haar eerste adem in het laatste streepje licht waar duister haakt in eenzaamheid schuift de nacht het venster open en sluipen dromen nader zacht toegedekt door een heldere maan omarmd door reeds vermoorde gedachten smoort het donzen kussen de laatste ijle kreten…

Mijn dagen krimpen kou guurt de wereld maar die glimlach warmt koude botten tot een warme dag Onbezonnen jaren zijn verloren gelopen in een oogst reeds begonnen nog voor men sprietjes aan de einder zag de herfst dekt kou van de winter toe met zijn duizendvoudig donzen dekenpracht die de sterke wind ziedend zorgzaam knisperend knus…

Van dat ik je liefheb wil jij weten in alle woorden die ik zeg als een kleed om je heen mag slaan met vingertoppen op je naakte huid een liedje zingend in je oor mijn neus kruistekent in je haar Het is koud buiten het brede bed Warm onder het donzen dek zijn wij de liefde aan het bedrijven met passievolle, gloeiende lijven alsof er nooit…

Verveeld verviel zij in melancholie door de haat van dode dichters, dove bromvliegen cirkelden om haar heen: sterk is de hyena, O, mijn lief, ontwaak, zie de sterren doven boven ravijnen en diepe kloven: de vlammende kaars fonkelt als drakenoog in duistere nacht, zie haar liggen wachten onder de zon in een bed van donzen - sneeuw,…

ogen priemen door de lucht de blik op horizon en verder de snavel scherp prooiklaar en gebogen herbergt dood zonder mededogen sterke veren dragen vleugels in het scheren over onbekende heuvels zij zijn aangebracht voor kracht in de snelle glijvlucht naar meer macht de rest is kansloos door verborgen klauwen in een donzen huid…

Mijn dochtertje steekt haar hand op murmelt: moesj moesj ik raadpleeg de speelgoedmand neem een geliefde donzen muis die bot wordt geweerd vader draait zich telkens om grijpt alles steeds dat gestrekte vingertje moesj! moesj...…