Alle inzendingen over gekrast

roerloos in het nest in de gekraste armen van de boom de gerafelde woorden ze wegen bijna niets te licht voor een vogelvlucht ongezien tussen veren verborgen in niet verstane taal wacht wacht in gekraste armen tot de zuivere regen valt…

vandaag de boodschappenlijst en elke dag de boodschappen met bebloedde nagels op muren gekrast om waarheid pijn en onrecht te onthouden de waarheid van vandaag van lang geleden van altijd om de schil van woorden altijd af te pellen met ongewassen handen om altijd de boodschappen met gekraste nagels te herinneren…

Graffiti, gekrast in mijn huid: levende kunst – mijn lichaam, ikzelf.…

Schrijf gedachten in de lucht gekrast in het geheugen als woorden op het natte strand Schrijf woorden op papier als negatieven van gevoelens die gedachten waren…

Terug getrokken in jezelf je ziel gekrast door duizend krassen woorden verloren Ga je jezelf te lijf je kunt niet meer dit leven is voor jou te moeilijk... je Moeder zit aan je bed haar hart is gebroken door wat jij deed sprakeloos... Zal het nu anders worden? Tranen vallen, in stilte lijden ondragelijk hoe moet het nu?…

onder een eucalyptusboom in de basaltwoestijn wachtte ik op regen een wachten in niets dan het zand en het trage afzetten van een slang tussen al die zwarte stenen dacht ik aan mijn moeder en aan het kind dat zij in het graf in haar armen houdt ik proefde zoute tranen ik voelde het branden van de genadeloze zon ik wachtte op…

Het is mijn huid die ik niet wil verkopen Ik lijk dan wel verlopen door jaargetij aangetast Maar voor geliefden ben ik zoete herinnering: toen romantiek hun beider naam of initialen in m'n dikke huid heeft gekrast.…

Jouw felle nagels klauwen mijn tijd in vacuum rood gekraste lijnen striemen toekomstig verleden nog steeds gehard in het raken en scheuren van dagen stoot mijn tijd geschiedenis…

Verloren zijn de woorden die niet willen schrijen gekrast en in stukjes gescheurd duizend tegelijk ze vliegen mee op de koude winterwind steeds verder weg en iedere dag sterf ik een beetje meer…

de gladde wanden van de put verhinderen mij te klimmen en schimmen uit het verleden houden mijn voeten stevig vast de harde stemmen in mijn hoofd belemmeren mij te schreeuwen en eeuwen lijkt het geleden dat ik je naam hier heb gekrast…

Hij leek zich intensief op tijd te concentreren draaide steeds met breed gebaar zijn pols ving met een glimlach spelend zonlicht in ‘t gekraste glas vertelde trots hoe oud opa geworden was…

Tattoos in ieder lichaamsdeel gekrast, De dikke kop volledig kaalgeschoren. De piercings in hun neus en in hun oren, Vermeende macho ‘s/jongens van stavast. Met eigen protocol en etiquette: Elk heeft een Solex of een Mobylette.…

haar stilste gedachten hielden hun stemmen niet tegen op de woordeloze vlucht die ze zag in bedachte gezichten in diepe oogholtes waar nooit meer een morgen kwam alleen de gekraste zinnen van een vader die zonder te zijn de zon weggaf en de maan, haar maan zwijgend omkeerde er waren geen papieren dromen…

Enkelvoudig glas houtvezel witgelakt rond vierkant versteend emaille Plastic steel verast tabak tot gekraste zwarte leegte Voorover getuimelde zwavel ideeën ziener uitgehongerd over zwetend schaduw licht op beide ver onder stellingen…

Het krijsen pijnt me na als de echoloods me dwingt om de dissonantie die telkens mij verstoort te laten rusten aan de tafel die zojuist ik had gekuist zodat mijn rijpe huid gekrast de herinneringen kon laten rijpen doch ik ecarteerde het bestek [ want ik zag mezelf als wapenbroeder] om mijn wezen te behoeden voor het partikel in mijn…

Álles vind je hier gekrast in deze wanden! Wilt u tekenen voor dit aanneem’lijk bod? Weet u wat, meneer? Ik koop de hele grot!…

In hout geschreven Legden wij indertijd Onze liefde vast - Jouw naam in de mijne Verbonden door een Hart voor eeuwig In deze boom gekrast - Nu jij me hebt laten Gaan is dat nog het Enige dat ervan over is: Ons nog net leesbare geluk Beschreven in een berkenbast…

ogen die teveel weten gedrag dat niet "past" ze kan het verleden niet vergeten het is voor eeuwig in haar ziel gekrast pas 6 jaar oud en al een leven geleefd geen man meer die ze nog vertrouwt ze heeft teveel beleefd haar lichaampje niet meer ongerept nooit meer "heel" door een man die ook haar moeder mept het grijpt me naar de keel…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

Een gekraste ziel zie ik in de laatste zonnebanen, het was slechts één dag dat hij onze zorgen dragen kon. Een zware last, maar alles voor een kinderlach. De vijver zal zich nu ter ruste leggen en morgen tranen huilen om vergane winterpret.…

jij zag hoe mijn jurk versmalde samen met het uitzicht van een zwart omrande boord ik keek naar rood gekraste ogen kleedde me met schaduwen en verborg zo mijn magere lijf bloemen waren er in overvloed die dag dat ik mijn mond bedekte met een marmeren rozenblad jij hebt me begraven gezien toen alles zwijgend werd en ik het liefhebben…

In de stam van een boom je naam gekrast, In het lied van honderd vogels je naam gehoord. In de dwarse blik van toevallige koeien je ogen gezien. Waarom kijken ze me aan? Weet toch wel dat ik nu zonder je ben en zo verder moet? Koud is deze stilte. En kil is de dag die verder moet.…

Je staat voor me Getekend door de tijd Je littekens helder En overduidelijk In je armen gekrast - Was het de tijd Of toch je zielenpijn Die ze daarin heeft gekerfd, Zichtbaar bewijs van je lijdenslast?…

Minnevuur, middaguur, driezitsbank en de boterhammen bleven staan Passionele woorden, vurige kussen en de middagzon zag het aan Vingers zochten, streelden lief wild eerst heen en weer, werden later op klamme huid meer en meer brutaal eenrichtingsverkeer en de tijd vloog veel te snel Voor de spiegel, later gekraste initialen in mijn…

Zoals veel dagen in December schraal en verbleekt metalen geluid door de kruinen opeen gedreven koperen staken gekraste karakters in de ogen van blinde passanten door dit gestaalde woud waagt geen wind zich kilte klimt langzaam in mijn winterkraag ik slaap in huiveringen wacht op de mist van het vergeten ik scheur mijn mantel in niet…

Alleen jou ken ik nog, jouw gezicht, jouw ogen, jouw naam zijn in mijn ziel gekrast - Kom naar me toe, kus me en vertel me de naam van dit mensenkind dat je ooit hebt liefgehad.…

doodmoe zwerf je kermend langs desolate straten van ongekend geluk stokoud lijk je gekrast, gebroken geen mens meer maar een lijkje wie weet weent je besmeurde einder loos als hij ziet dat je gekrompen liefde toch beschut tegen ijs koude regen in je ingehouden klacht sterker dan steen stut je schouder toch je tere kind in…

vloeken helpt niet als pijn het achterste van je tong kan zien waar tranen verdrogen voordat zij zijn vergoten regeert al de ongeziene meester van verdriet omdat pijn het bestaan van andere emoties uitsluit en verbiedt ook ik heb stille woorden in mijn huid gekrast om te voelen wat niet mag het andere dat ongelukkig heet…

De tijd heelt wonden Littekens heelt zij niet Voelbaar, duidelijk gekrast in de ziel. De tijd zal leren of de pijn verandert in draaglijkheid en berusting De tijd heelt slechts ten dele uiterlijk voor wie niet weet van innerlijke pijn.…

bevroren in het beeld vermijdt de tong de woorden die in een verward geloof het geluid verstoren ijzig houd ik mijn vraag in over het meer van verlangen om aan de oevertreden gekraste cirkels te laten drogen waar blijf ik met mijn sterrenbeelden die ik schaats als hagelwitte rozenstruiken om zo mijn dromen te vergeten waar…