Alle inzendingen over glooiend

Over de dwaze dagen van hartenkreten die navrant verstilden over glooiend land en in de storm van een hand zich stoeiden met de som van vragen En zo de dagen zijn vergeten en een glimlach zich verbrandt aan dat wat rauw versleten door de zeug werd doodgebeten en in weemoed, schooierij door honden werd bestand Over de dwaze dagen van…

In gedachten tover ik een lach op zijn achterkant Fantaseer ik een glooiende zon zakkend achter de bomen aan de horizon van een typisch stukje heideland ...Denk aan het mooie van een zeeuwse kustlijn aan verse, nog onbelopen sneeuw op een schoolplein Of aan: gewoon een blik op de stadslichten vanuit het raam van de laatste trein Want hoe…

hier is niemand behalve dan de stilte onder hoge bomen waakt eeuwigheid zelfs het glooiende landschap tot aan de einder spreekt slechts stilte bladeren knisperen onder gelaarsde voeten die naar water voeren en dan het water behalve hier en daar een zachte rimpeling windstil zwijgend turen bomen naar hun spiegelbeeld en voor het…

mijn hand al gerimpeld, het vel dat wel mijn hand dus strekt zich uit over de stilte sneeuw, een onzichtbaar dik tapijt helder wit geweven haast glanzend sluipt op tegen een licht glooiende heuvel mijn korte vingers begeleiden de opgaande lijn in de vallende rust naar de verte toe zelfs mijn denken, mijn denken, vraag…

De langgerekte gang afstandelijk onsamenhangend onoverbrugbaar steriel licht laag benauwend gehangen schreeuwt de stem van waarschijnlijk vervallen waanzin onmenselijk brandend in rappe etappes van verstikkend draaistaal Wacht en hergroepeer de verstooide gedachten verstrengeld in vaste routes en schaduwberijdende glooiende heuvels…

ik wilde dat ik een vrouw was ik wilde dat ik mij glooiend en vrij bewoog spiegels heb ik al gekocht uit achterdocht een ding dat blind is heeft dit voorgoed in mij verward wanneer morgen aan de dag de beklemming is geweken wil ik een vrouw zijn op zondag de zondag is nog onbesproken ik wil dan dromen geen mannelijke geur van teer…

wij hebben de duinen zien bloeien als gift van de zon en de zee eerst het lichtere paars dan het zomerse geel de wind speelde mee verlieten de drukte van zaken en stad kozen de stilte van het glooiende pad in het zand bij laagwater tekenden sporen de lijn een horizon verder zal het rustiger zijn elkaar bij de hand in een tocht…

De kou die ze uitstraalt In warme streken Door ogen vertaal In vochtige bossen en glooiende beken Haar pracht en praal In sierlijke pirouetten Als ze op een takje neerdaalt Waar de wielewaal deunt in coupletten Zij kan swingen Als ze haar vleugels open vouwt Ogen openspringen Het laat niemand koud Een plek om eeuwig te wonen In het…

glooiend tussen een landschap van licht vinden wij elkaar schaduw heeft geen vat op ons de rivieren meanderen stilletjes terwijl wij meestromen op zoek naar de eeuwigheid beginnen de aarde en hemel ons te schenken waar een generatie mee zal worden verrijkt tederheid is niet de juiste beschrijving want dat zou de perfectie verloochenen driemaal…

haar tenen raken amper het water van de kronkelige groenige loop alsof zij de stroom niet wil storen het heden niet wil kwetsen voor later de lange haren vallen over haar blanke schouderlijn in enkele resterende vlechten en waar glooiende heupen verborgen in het jonge gras haar aan de aarde doen hechten zo gaat zij verstild op in de…

van jonge witte snaren het schitterde zeldzaam helder licht op die dag waar een wijle de zon meende te heersen en ik haar gratie in volheid mocht aanschouwen die mij optilde in hemels riekende geuren waar heur grote ogen diep baadden in jeugdig lentevocht maar haar glimlach reeds leek te rijpen in zomerse bloesem op glooiende…

ik wil je meenemen zonder chaperonne gaan langs de beek door zon beschenen en verwarmd blootsvoets over groen de dauw nog niet verdampt over glooiende heuvels net als jij je blos schenkt mij moed hier op open veld onze eerste zoen zachte bries was getuige je bloesem ontsproot voor mij verblindende schoonheid nam mij…

Ik wil hierover schrijven maar kan het niet ergens tussen de hoge dijk en de brede rivier op zacht glooiend zand vol verkruimelde kracht karig begroeid met weerbarstig gras en eenzelvige bloemen staat een kleine groep lage kromme bomen door beeldhouwende wind beknot bij een donkergroen huisje wiens dak en vensterranden felrood glanzen…

ik olie je lavendel ruik in Grasse je geur proef groenblauw je ogen streel je zachte geur jij bent mijn Provence in jouw cadans Camarquen wilde paarden zie ik soms nog zeldzame wijngaarden je gloeit licht in zacht glooiende heuvels groen is aromatisch ingebed kleurt tederheid op mijn palet in vleugjes wind overstijg je alle…

Als de tuinen van Versaille Potentie van glooiende graslanden Bloeiende rozenvelden Knusse haagjes en nette grindpaadjes Spel van schaduw en kleur D’een een schoffel, d’ander een heggenschaar Af en toe een hofbaron Schuifelend over zanderige vlakte Nee, het is nog steeds niets Binnenhuisarchitect heeft liever Fontainebleau Parkwachter…

mijn lief heeft ons een bed gespreid op glooiend zachte duizendschonen met de passie van zijn lippen in de dingen die hij sprak en de hartstocht in zijn ogen mij zachtjes naar mijzelf geleid ik werd weer vrouw en ook weer kind in het vuur van alle dingen het leven van voorbije dagen raakte verloren in de wind toen het maanlicht werd bezwangerd…

geliefde krul je in mijn armen dan laat ik je de vertes zien bovendien het lieve leven voorbij de horizon laat mij je dragen over jong groene akkers bloemrijke velden en glooiende heuvels waarover ik je vertelde laten wij oprijzen van de aarde hangen boven turquoise zeeën zwevend met de vogels mee tot wijzelf vleugels krijgen transparant…

De zon draalt laag stralen breken in het loof tot gouden twinkelingen dansend op een vleugje wind namiddag leunt zwoel tegen de avond glooiend rust de heide in haar purperen pracht tot onverwacht de stilte scheurt door ‘t burlen van een edelhert de lokroep troont bronstige hinden voor de toekomst naderbij en als het woud in mijmer zwijgt…

Al sedert twee millennia ligt aan de oever van de Waal een glooiende idylle heuvelrijk rond Heyendaal de benedenstad een baaierd waar de massa's binnenstromen grote golven van Sint Anna tot de kadeboulevard maar er heerst nu weinig gêne wild doen lijkt meer in de mode 'wandelaars' doen hun naam eer aan, laten het in tuinen lopen…

, kinderen en hun daden en gleden door een dikke blubberige klei kluiten bleven plakken als een loden brij We zagen medewandelaars en praatten, vroegen welke kant, ze waren vrolijk zoals wij en groetten terwijl wij voort, ik me verdiepend in een woord De late zon tussen de wolken, toverde een zilv'ren rand over dal en bos en glooiend…

er is geen water, alleen maar dorst en aan die anderhalve cactus is ook geen eer te behalen   en in de verte blaken twee kleine heuveltjes in de zon   En dan ineens springt die oase mij in het oog, liggend op een heuvel, zacht glooiend met fijne sprietjes gras begroeid en met prille dauw bedekt   daar leg ik mij neer…

ik ben niet de enige, dat weet ik wel die onder glooiende gedachten wil kruipen om het gewicht van angst te ontwijken geen genade, meedogenloos diep in de strakke vorm van toewijding zo zwart het gat, wat voor mij ligt wanneer zijn ogen bruggelings wijzen van binnenuit beweegt het spreken wanneer het licht mijn lip doorboort rij…

Onstuimig gaat het soms te keer Waar golven het strand beminnen In een zee met duizenden zinnen Hij strekt zich uit in schuimend nat Over haar zanderige gladde huid Reikt naar glooiend duinlandschap Waarop hij flink beukende stuit Zij biedt weerstand aan zijn storm Natuurlijk met haar bekken Hij begint zich na zijn heftige daad Langzaamaan…

op de weg die bestemmingen verbindt ik zag eerst niet goed wat het was het bleek zo te zijn, zoals ik altijd al dacht mijn verbeelding trekt in cirkels rond de polen door een onbeantwoorde weg gescheiden van de plek die lichtjaren voortduurt van het continent dat verlangen voortstuwt met aarden handen moet ik mijn akker doorploegen, glooiende…

Het water altijd warm en gastvrij Haar lijf licht en glooiend dansend als op een Weense wals Maar nu is ver en diep het bad De randen hard en scherp als hij staat met witte beentjes op Springblok 2 Haar kind zo moedig en vol vuur trekt de voorgeschreven banen Eén voor één klauwt hij ze weg Zijn nog zieke adem breekbaar Het water…

alwaar de aarde vliedt in de glooiende einder en de schaduw licht kaatst tegen het maagdelijk struisriet daar roept zij mij nader een fee in blauw gehuld kom, lijken haar lippen te zeggen ik, ja ik, ben met jou verguld hoezeer ik ook mijn passen wil versnellen en mijn armen nog verder doe strekken zij komt niet dichterbij ik schijn…

Als een windhoos verwaaien emoties moeiteloos over een zacht glooiend landschap In kalme handen weten koude wangen zich geborgen voor latere tranengloed Wat in het ongewisse blijft zijn de bouwstenen van het eigen zijn de diepere roerselen ontsproten aan dat wat niet gekend wordt Het onbenoembare zelf trekt aan als een magneet…

je streelt met licht als koude mist het strand vangt met een klamme hand ik vlucht en zoek je warmte op het land je brandde in het glooiend geel van franse heuvels zonnebloemde kleur verliet me in de onweersgeur van pasgevallen regen je straalde opwaarts in het gletserwit helderde de kale wand sloeg onverwachts toe met lawines…

waar de zon nooit onder leek te gaan het glooiend land te sluimeren lag in eeuwig zingend lover, bracht het pad ons naar een stille schaduwrijke oase waar oeroude eiken onze verbazing schetsten alsof hun takken de hemel omarmden en wij ons warempel in een groene tempel waanden door een vergeelde foto ooit belicht hoezeer we daar…

Aan het begin van een lange reis Langs zilveren oevers, over glooiende velden Zijn bloemen uit honing gehouwen Om te leven met zachte hand, nog niet tegen elke prijs Aan het eind van moezijn, van opgeklommen jaren Van verwilderd bederf en doorvlochten angsten Blijven lege tafels en stoelen over Die in ultiem samenzijn stof vergaren In de…