Alle inzendingen over ijstijd

een mens bleef verwilderd achter op een eiland in de ijstijd hoe overleef je dan tussen ratten en varanen kruip terug in de tijd word mensaap en val op vier handige voeten klim terug langs lianen de groeven van een bast langs rotswanden omhoog het bewijs ligt in een grot de schedel van een jonge dwerg zijn voorhoofd wijkt terug…

ik graaf in oud grind de spade stoot op een scherf die herinnert aan de ijstijd ik borstel de bewijzen bloot snippers houtskool van een gedoofd kampvuur de morzel van een schedeldak de splinter van een bekken omkranst door geitenhoorns uit de resten doemt een edele aap op met een spitsbijl van vuursteen in de vuist zijn grote neus…

Het is de maand die op voorzichtige, maar kordate wijze duidelijk maakt, dat een drie maanden durende ijstijd op komst is. Het is de maand waarbij hardnekkige en trotse bomen ook hun dierbare goed toevertrouwen aan het wegdek, de berm, de voortuin, de goot, het dak van de wagen enz.…

binnen het raam opwarming van de aarde sneeuw in maart weg in een sneeuwstorm zonsopgang en ondergang en zwarte takken spagaat op de brug in een ijzige windvlaag gaat leven omver het leven omver in de diepe zwarte nacht een stom stoepje - de nieuwe ijstijd gaan we met z´n allen te lijf aan de evenaar…

de donder dringt en rolt hoekig over scherven een dek dat knispert, de doffe speklaag onder de ribben van een rubberzool dit is het late antwoord op de iele schicht in deze diepvrieslucht wil geen vezel bederven de zeebonk veegt het kristalpoeder van de stoppels duikt gapend in het donker dons van de kajuit knieschijven in de klem van een…

ik heb je opgegraven onder vele vreemde aardlagen en nog goed geconserveerd de tijd gaf mij de spade aan om veertig duizend jaren de geschiedenis na te gaan zocht en vond een tropisch regenbos nog gaaf onder een ontdooide permafrost een ijstijd van eonen gaf zo lucht aan dromen over de opstanding van het eeuwig regenwoud…

Hoewel ik niet in een Hogere Macht geloof, heb ik vandaag in Sofia een kerk bezocht 23 jaar geleden, was ik op een haartje na, zo goed als dood Terwijl ik in de kathedraal liep tikte mijn hart gewoon door Ofschoon mijn hoofd haperde en zich plots realiseerde dat mijn leven goed is hersteld Een kaars als symbool van gebed heb ik niet…

Deze ogen doden kijk me niet meer aan De ijstijd van mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren, nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Maar dovemansoren horen veel dieper dan bedoelen en blinde…

Deze ogen kunnen doden kijk me niet meer aan De ijstijd in mijn nabijheid is hopeloos bevroren ik besmet besmeur verziek laat me nu maar gaan Dit is geen kalme zee een drenkeling zul je zijn gevangen in mijn doolhof van voorgoed verloren Dus ren nu het nog kan bespaar jezelf de pijn Doch dovemansoren horen vaak dieper dan bedoelen…

Men zal water zien, het vage varen van de visser, de dagen zien omslaan van ijstijd naar dooi. En jij zal zeewier zaaien, gewiekst als je bent. Met lipstick en haarkam jezelf restaureren. In niets voorbij, de aarde nog aarde, de zee onbeademd, het stof mager uit je borsten schuddend, omarmend de vogels van morgen.…

Slechts gewapend met de zekerheid dat door eeuwen en ijstijden, dwars doorheen het eindeloze strijdgewoel de ononderbroken draad van Ariadne loopt waarmee ik aan het begin van alle tijd zit vastgeknoopt. En onderweg is iets van mij ooit alles al geweest. In de duisternis van genen broeien al die vreemde levens.…

geen last van buren met slotgracht zonder ophaalbrug niemand zal ooit naar binnen gluren de ramen zijn van ontsnapvrij glas vanaf de toren tot aan de kelder de wanden worden driedubbeldik behang en schilderwerk blijft helder jij houdt van licht maar ik van jou daarom metsel ik jou dicht in mij pas wanneer de Dodo`s herrijzen na de ijstijd…

Er lag een groene glans over jouw verenkleed doorlopend naar de dijen De ijstijd heeft ons gescheiden Sindsdien ging mijn huid verweren Maar nu, herenigd, gewend aan jouw enkelvoudig bestaan aangepast aan jouw twaalf diëten mag ik jouw lot ondergaan Ja, je hebt me straffeloos miskend…

de wereld is vervallen tot gebouwen en getallen de mensen zijn verdwenen in de leegte der stenen hun god bleef bestaan hun zon is ondergegaan de liefde is gebleven bron van warmte en leven de straten zijn verlaten ruïnes en diepe gaten bomen moe gestreden na een kortzichtig verleden lange winterdromen de ijstijd is gekomen de…

We beulen ons suf in verhalen van beoogde kleuren ijstijdelijk, metabool zoals zwart, wit…

Keien je vindt ze overal keien ze zijn in duizendtal keien die steeds uitdijen op landerijen ontelbaar in tal Keien waar komen ze vandaan keien ze liggen zelfvoldaan keien in lange rijen allemaal keihard niet kapot te slaan Gletsjers kwamen vanuit het noorden hier en ze wreven als schuurpapier de rotsblokken glanzend rond en glad…

Door lange halen van een gewimperde zon, zodat ijstijden dooien in lauw strijklicht. Patronen tekenen zich af in isobaren als lijnen van gelijkenis. Zonder eigen aard, om anoniem de ware hemel te schragen. Thuiskoffers, gedragen in eigen kring op de vlakte van nabijheid.…

Niet voor later leven, maar samen, gezellig en gerespecteerd De koning walgt daarvan Hij pikt paleizen en hoeven in Zijn belastingheffing breekt de meegaandheid, kou veroorzaakt honger Er dreigt oorlog Propaganda wijst de weg: er is een redder, een Vader des Vaderlands, hij beschermt de vluchtelingen uit Antwerpen en de handel,…

Hoeveel uren gaan er in de ijstijd? Hoe lang al reist het licht? Vragen die de adem voeden. Raak haar lauwe, grauwe hals En proef de lome ochtend. Met een kriebel in de vingertoppen Vind ik de diepste kern Vel de beer die mij belaagt.…

Na een ijstijd van striemende regen treedt lente tevoorschijn: helder en dwingend. Indringend blauw vernauwt zich tot stilte. Liefde ontluikt niet, maar toont zich, een tuin komt in bloei. Kale takken worden loodzware bloesems, de meidoorn gaat geuren. Op een leizachte zondag in mei leen je de blik van de ander.…

Nadert een kleine ijstijd, een onverwachte omslag en schaatstaferelen à la Avercamp voor de zondag?…

niet te breed heb mijn koffie nog lang niet op het gaat niet om koud of heet, ik zit tegenover een prikklokstop op de flexplek voel ik de druk, de volgende staat al in de rij het gebeurt mij immer vaker dat de klok in seconden versnelt en ik kennelijk vertraagd de oude ros van mijn adem berijd; diepgang wordt afgezaagd voelen is naar de ijstijd…

herzien als een reis door de doornen van mijn ziel, verzekerd van mijn dromen laakt elk seizoen dezelfde kreet die mij ten dele laat waden door het stoffig rantsoen waarmee ik me dikwijls voedt, onrust raakt me diep waarbij de stalagmieten die in oorsprong in mij gelegen breken zoals enkel’ d de tandenstoker van Satan versplinterd de ijstijd…

kent u dat meneer een voorjaarstrui dragen zo dat je er blij mee bent en de grond voor de tijd steekt een slobbertrui aarde aan de rand zwaaien zonder handen met een streek stomdronken aan de regen druppelen op windkracht tien de hooikoorts over de winter en natuurlijk god zeggen trap bloemen uit de grond de dijken hoger en…

Dat de lente een zomer inluidde, die jou met zich meebracht, wie had dat kunnen weten gedurende die zachte ijstijd van ‘63? Maar het moet toen al zichtbaar zijn geweest, daar in de residentie waar de zomerstraten onverklaarbaar vol met goud kwamen te liggen: schatten voor jaren en jaren later.…

verhalen te horen over hoe zij ooit werden geboren ook hier delen zij ongewild in de spanning van leven al zijn zij verstild in bewegen waar steen en glas versmelten kleuren lijnen het intense lijden aan elkaar vaak vlamt rood de nood van te veel energie geeft daar haar pijnen bloot in variaties blauw snijdt heldere kou uit ijstijden…

Een nieuwe ijstijd ontvouwt zich voor onze ogen. De vulkaan zwijgt en wij spreken slechts met onze adem.…

Ik zag je daar staan en was het vergeten aan de rand van de oergrond de ijstijd bracht heuvels van hei daar in het oergeweld geboren vluchtte de horizon in haar schoot de schotsen drongen diep het land binnen sloegen voorgoed een eiland van stilte ver van de bossen waar het verdwaalde een stad zonder geboortegrond lokte de stille aanbidding…

plezieren om in alles zijn levensvreugd te delen En iedere nacht, in zijn slaap, draagt een engel hem huiswaarts, waar hij zijn oorsprong droomt Als ieder mens zijn oor te luister legt hij zichzelf met dit toverkind kan spiegelen schept de wereld hernieuwd licht met liefde, kracht en wijsheid Nee, hij raakt niet ontdaan door de “ nieuwe IJstijd…

vanmiddag huisde ik boven de boomtoppen in een strakke azuurblauwe lucht drie witte wolkjes sierden de omgeving dunne grijze randen als zachte contouren beneden het groen: mos met kleine sterren oeroude grond, stenen uit de vroege ijstijd gestapeld tot hoge wallen; tehuis voor dieren of zekerheid voor een veilig gevoel de fijne grijze wolkenranden…