Alle inzendingen over kunst en dementie

Mijn moeder bracht het vroeger als een feit: ‘Je willetje, dat staat achter de deur’ Bij opvoeding was strengheid de teneur Toch geldt wat zíj zei nog in deze tijd: Een warrig oudje (is dat niet infaam?) Noemt men nu ook al gauw wilsonbekwaam!…

Mijn hoofd en ik wij zijn uit elkaar het is over zingt de zanger alsof ik dat niet weet! We hadden het goed mijn hoofd en ik we bleven bij elkaar dat was immers een uitgemaakte zaak? Jij deed wat ik wou of was het andersom? dat ben ik even vergeten Een briljant stel waren we niet strijd en twijfel vlochten ons samen dreven…

ze weet het niet maar hij heeft geld achtergelaten voor boodschappen vandaag kwam een hulpverlener in een vliegende sneeuwstorm voorbij, noteerde een en ander dementie, tien hoog, maar wel een schitterend uitzicht…

Ik doe mijn best dat is niet altijd genoeg Ik doe mijn best, en ook als je me niks vroeg Doe ik mijn stinkende best En al doe ik mijn best, en is dat niet altijd genoeg Doe ik toch mijn best, ook al omdat je niks vroeg Maar ik ben het zat, dat je me door je dementie Me zo hartgrondig afkat, ik me voorneem Mijn stinkende best maar niet meer…

Wie zal het tij nog kunnen keren van dementie, korsakov en andere gaten die dagelijks in ons denkwezen worden geschoten, -'t is eigenlijk zwaar kloten- als de dingen van de dag passeren, en achteraf pas blijkt dat je vergeten bent je bloedeigenste kind, je dochter te feliciteren?…

Als je herinneringen en het leven dat je kent vervagen Je luisterende oor en troostende woorden zijn verslagen Houd ik je hand vast en zingen we samen Zie ik weer even je stralende ogen en kunnen we de dementie samen dragen…

Ogen kunnen kijken, maar zichzelf kunnen ze niet zien. Oren kunnen wel horen, maar kunnen niets vertellen. Breinen kunnen denken, maar hebben zichzelf niet bedacht. Mensen die grijpen naar de macht, begrijpen van de liefde niets. Artiesten kunnen in niets liefde zien. Het sterfelijke maken ze onsterfelijk. Grillige lijnen krijgen betekenis…

een grijze mist dwaalt over de kapotgeschoten akker der herinneringen. eens beploegd, bezaaid, geoogst nu een vieze bruine plas tussen aardkluiten « En wanneer komt moeder nu ? » je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid…

Een bus stopt voor het gebouw 'n achttal gezichten voor de ruiten triest starend, kijkend, naar buiten zeven mannen en één vrouw Opgehaald voor het dagprogram de ontspannings- en bezigheidstherapie 't gebruikelijke kopje thee of koffie alle acht 'n handicap, stijf en stram Weten eigenlijk niet wat er gebeurt accepteren het als een voldongen…

Geen besef meer van de tijd niet weten wie je kind'ren zijn je raakt herinneringen kwijt en glijdt in een diep ravijn. Je tuimelt naar beneden gedachten vallen uiteen geen heden of verleden mijn god, waar gaat 't heen. Raak je je eigenheid kwijt laat dat onbewust gebeuren AUB niet in onwaardigheid.…

Opgesloten in eenzaamheid, vervlogen herinneringen, vergeelde foto's. Een verdwaalde traan volgt de lijnen op haar gezicht. Met een zucht die haar hele leven beslaat kijkt ze in de stoffige kamer. Het klokje aan de wand vertelt haar grijnzend dat ze weer niet zijn gekomen. Langzaam, met door reuma aangestaste passen, loopt ze de gang…

Ooit was ze een dame met grote allure Nu zit ze stil voor zich uit te turen Haar blik gericht op iets onzichtbaars Ooit sprak ze de meest wijze woorden Maar sinds haar denken ernstig verstoorde Mummelt haar mond onverstaanbare klanken Ooit wist ze dat ze niet zo zou willen leven We moesten haar desnoods een spuitje geven Maar …

Normaal gaat de tijd vooruit, maar voor sommigen gaat hij achteruit. Het persoonlijke verdwijnt, het is iemand anders die achterblijft. Het is niet te begrijpen, zelfs niet voor iemand die het meemaakt. Veranderingen zijn altijd moeilijk om te aanvaarden, te doorstaan. -Het leven kort- Geen beslissing, het lot heeft al beslist voor jou.…

je ziet vage schimmen eigen kinderen zijn vreemde mensen je bent al oud in het verleden en hebt bijna niets meer te wensen mensen zullen jou niets vragen wat je zegt is onzin ach wat heb je het toch goed zo waarom moet jij klagen herinneringen heb je niet want daar leef jij in maar je voelt nog wel verdriet heeft het leven dan nog zin…

Leven doen ze niet meer Niet meer zoals vroeger Verdwaasd lopen ze door de gangen In hun eigen geest gevangen Ze zijn altijd aan het zoeken En ik hoor iemand roepen Waar is mijn fietsje gebleven Dat ik van mijn moeder heb gekregen Ik loop maar door en zeg maar niets Want ik weet niets van een fiets Ook kan ik niet zeggen Ik zal hem…

Ik wil een klein gedichtje voor je maken, over het licht, de warmte en de zon ik weet dat ik je niet meer kan bereiken, omdat je leeft vanuit een andere bron dan de onze, kinderlijker, misschien stiller je leven is, de koffie, en bezoek een beetje aandacht en een beetje zingen teruggaan in de tijd van spel en koek... Ik wil een lief gedichtje…

gevangen in twee werelden in toen en nu je weet niet goed wie je bent of waar je bent je bent angstig je hebt verdriet en je wilt weg iedere keer weer naar huis woorden worden vergeten want je zit gevangen in twee werelden ondanks jouw verdriet kun je ook wel genieten een aai over je bol een arm om je heen heel veel jaren…

Verbrokkeld stukje cake gestold tasje koffie vervallen herinneringen accessoires bij hun vals kakelend gebit Herhaaldelijk opscheppen over andermans prestaties roddelen over ’n vergeten verleden ’t vult maag, dag en oor Hun schaduw flakkert venijnig wanneer de achterklap over de jeugd van tegenwoordig komt bovendrijven Bang om jong…

Zusters heb ik niet maar drop lust ik niet vertel me waar het licht schijnt Ik tel tot drie, en jij? Nee, verstoppen heeft geen zin woordend dansen in je ziel vraagtekens staan in je ogen Wat is dat voor geluid? Weet je nog van toen? ik kan me niets herinneren ach kind hou mij eens vast donder toch op, je bent me slechts tot last…

Je ademt zoals je leeft Onrustig en niet bij de tijd Een secondewijzer zonder richting Een leven waarmee je lijdt.…

ik moet naar huis kinderen etenstijd waar ben ik hoe laat is het wie ben ik wat is…… contracturen benen armen non-verbaal contact handen die u verwarmen langzaam in foetushouding terug in moederschoot voor altijd warm een lach toen u… zacht uw ogen sloot.…

Vervlogen tijd Vervlogen gedachten Wetten der logica Waar niemand meer op zal gaan wachten Verwrongen beelden Kris kas door elkaar Wat is nog werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie is nog zichzelf? Is die hij was en doet zoals hij deed Hij is dement Hij is het, die het niet weet…

Het geluid is verstomd, de stilte is ingetreden. De stem heeft plaats gemaakt, voor een stilzwijgen. De stralende ogen, zijn dof en kijken in het ijle. De woorden zijn geen zinnen, alleen onverstaanbaar gebrabbel. Geen emotioneel moment meer alleen agressie tegen …. niets. Ik zou bij haar willen zijn, in haar wereld zonder begrip.…

Hij zat in zijn rolstoel zijn blik was koel. Ik kwam voorbij en riep zijn naam, hij reageerde niet en keek doelloos door het raam. Naar iets, of naar niets. Ik nam zijn hand, dat schept een band. Zijn ogen keken me aan, het begin van een glimlach, kwam er langzaam aan.…

Zoveel herinneringen Zoveel meegemaakt Een voor een verdwenen Langzaam weggevaagd. Toch zijn de herinneringen Niet verloren. Volhardend in de strijd Heeft ze uiteindelijk gewonnen En de weg naar haar Herinneringen teruggevonden.…

Toch moet ik het erkennen, mijn oma heeft dementie.…

Je geheugen laat je in de steek de dag van gisteren is verbleekt maar je ogen gaan weer stralen als je begint aan je verhalen verhalen uit je jeugd het geeft je zoveel vreugd wij hebben ze al zo vaak gehoord maar er is niemand die zich er aan stoort wij zijn blij dat jij je jeugd nog herkent en daarin nog jezelf bent...…

'Hallo!' 'Dag mevrouw. Wie bent u..?' 'Ik ben je vrouw!' 'O..!'…

in grijs gebied zonder haken en ogen onze verbazing niet gezien en heel misschien niet gelogen zingt een oud lied door haar starre vreemde pogen telkens weer die holle maar blije lach ik mag, ik mag luisteren met een treurig oor iedere week iets minder totdat ik niets meer hoor…

Mijn wil wijst mij de weg Mijn wil leidt mij door het leven Mijn wil brengt verdriet en geluk Maar wat nu, als mijn wil mij vergeet Dan kun je mij helpen Door een vriendelijke glimlach Door je warme handen Door je onvoorwaardelijke liefde Mijn weg weer te vinden…