Alle inzendingen over lichtpunt

Lichtpunten, omgegoten in een rare vorm. Oneindig zoals niets anders. Geen wolken die de ondergaande zon aan het zicht onttrekken. Onnadenkend, de vrijheid van woorden, aaneengeregen als parels aan een snoer. Dag en nacht verlangen. Tegelijkertijd vreugde. Blijheid om het leven en de kleuren.…

Geen troost, geen lichtpunt slechts een nachtenlang mat aanwaaien van deemstering die eindelijk op één plaats hoop schenkt achter donker water stijgt geleidelijk strand rijpt langzaam een morgen en misschien daar wacht het lang verloren gewaande vasteland In werkelijkheid verzinkt in nevel het hart…

stofje in het universum Een deel van het geheel Meer mogen we niet zijn Een onderdeel van veel De twinkeling van een ster De wereld van dromen Totdat z’n vrije val Daar een einde aan laat komen De diepte van het zwarte gat Verdriet van wat we missen De zuiging van het lot Dat zonder reden kan beslissen De straling van de maan een lichtpunt…

Het sluipt binnen mijn geweten blokkeert langzaam word de kamer zwart de stilte verstomt het mes ligt voor me loert me aan uitnodigend een lichtpunt in de duisternis mijn hand begint een eigen leven een leven vol dood een leven wat de mijne verdringt tegen mijn huid voelt het mes koud en scherp koud als de mensen scherp als de pijn…

Hoog in de hemel fonkelt een lichtje ‘t enig lichtpunt van de zwarte nacht Het doet mij denken aan je gedichtje dat jij daarboven reeds op mij wacht Diep in mijn hart gloeit ’t verlangen naar wat in ’t verschiet verborgen is In gedachten aai ik zacht je wang en fluister dat ik jou verschrikkelijk mis Hoog in de hemel fonkelt een lichtje…

Opeens schiet een schotel-boemerang door de lucht; moederschip met lichtpunten: verheven spel, géén klucht, géén jongleurstruc. We worden er stil van. Kippenvel, zo plotsklaps! We worden er koud van. Zij wildens ons groeten, die ruimtebroeders; van het zonnestelsel al eeuwen lang de hoeders. Conocen los senderos infinitos del amor.…

Ik beloofde mezelf een lichtpunt te zoeken, maar het was donkerder dan het donkerste zwart. Ik beloofde mezelf zeker naar het zuiden door te trekken, maar noordelijker dan de Noordpool kon ik niet. Ik beloofde mezelf mijn eigen steun te geven, maar ik verloor het houvast dat me recht hield. Vroeger had ik een schouder om te leunen.…

“Niet klagen maar dragen” wordt er gezegd Nergens een lichtpunt, alleen maar zorgen Dat gaat maar door, iedere nieuwe morgen Misschien zijn al die klachten wel terecht. Klagen is van alle plaatsen en tijden Je wilt er graag met iemand over praten En voelt je dan niet zo eenzaam en verlaten Maar toch probeer je klachten te vermijden.…

Maar in mijn geest blijf je het lichtpunt met knalrode jurk Je dansende lange krullen, die me immer omhullen.…

Maar ik vermoed een lichtpunt, hoe simpel, dat ik jouw bloed met mijn geschenken kan roven. Jachtig is je adem en uitgestrekt je reis Je nipt aan onze warmte in duizend en één slokjes. Je draait en vertrekt. Jij met jouw vermaak en vrienden, wat baat het als je slechts één uur denkt aan mij.…

een vaste stek alles verplaatst zich in mijn leven eigenlijk moet ik er de brui aan geven maar ho, ga eens even terug in de tijd denk aan de wereld die constant lijdt hier een aardbeving, daar een oorlogsramp tijd, dat ik mij aan een reddingsboei klamp door de stormen en politiek geharrewar wordt ons zijn vernietigd en bizar toon me de lichtpunten…

Elke maand weer een lichtpunt Aan de donkere hemel Elke maand weer: Jij ging, maar waar ben jij? Elke maand weer volle maan, Maar waar blijft de ronde zon?…

Toch is er ook nu voor mij wel een lichtpunt, omdat ik nog steeds achter mijn besluit kan staan. En ik weet dat het ook míj is gegund, in liefde en geluk ooit verder te gaan. Tot dan zal ik hard moeten werken, om te verwerken een moeilijke tijd. Dat zal mij echter alleen maar sterken en mij verlossen uit mijn eenzaamheid.…

de koele ochtendlucht Steunend, met een zucht Het lappenpopje vond Ogenschijnlijke vodden Ooit een kind toebehoord De kinderdroom wreed verstoord Door regen en zon verweerd Hij ontfermde zich ontroerd In eenzaamheid sleet hij zijn dagen Wilde niet om hulp vragen Het tij had zich niet ten goede gekeerd Zij bood hem warme troost Lichtpunt…

Op een kruispunt in mijn duister sta jij, een lichtpunt, helder stralend. Als enige troost in een lege vallei. Spontaan maar nooit voldaan. Ach, bleef je maar hier bij mij. Maar zoals zo vaak, moest ook jij weer gaan. De gedachte aan je lach, je geluid, je gezicht, doet me bijna stikken. Ik wou dat je hier was.…

Hoe jij als flitsend sieraad schittert in het oneindig uitgestrekte waar ik in de reflectie steeds rust kan terugvinden Een indrukwekkende en elegante verschijning van waar jouw silhouet als een lichtpunt dagen en nachten overstijgt, de wakende vlam brandt op het netvlies.…

Hoe jij als flitsend sieraad schittert in het oneindig uitgestrekte waar ik in de reflectie steeds rust kan terugvinden Een indrukwekkende en elegante verschijning van waar jouw silhouet als een lichtpunt dagen en nachten overstijgt, de wakende vlam brandt op het netvlies.…

licht van ver Elke dag weer vind ik jou een ster Alle planeten kan je zien Omdat je door het universum vliegt Rijzend door de tijd, heen en terug Kan niet vragen waar je heen vlucht De bestemming kan geen eindpunt zijn Alleen een nieuw begin van dromen op het eind Begint vaak opnieuw als je telkens weer schijnt Hier ver vandaan van mij Een lichtpunt…