Alle inzendingen over meedogenloos

ik was in de wolken maar meedogenloos brandde de zon op mijn nalatenschap tekende verstrooiing in een buiige lucht maar het feest was een regenboog verder schreef donker betrokken over wereld en waarden op een zichzelf vernietigende aarde het weer zat mij tegen de zon won een heldere hemel mijn testament heeft niemand gekend…

haar onderhuid die zich verdiepen doorzichtig rood een breuklijn laten voelen Dat zij lelijk is met ook een sinaasappelhuid dat jij haar kent zelfs haar naakte vel haar binnenkant puur natuur met jouw ogen proevende mond Het is allemaal van mij al is het maar geleend Zij is het die mij breekbaar teder maakt, mij op haar beurt meedogenloos…

de nacht valt uit het landschap van donkere stemmen dof waaiend en vergrijsd wanneer ongevederde vuurvogels zich op mijn keel storten en het laatste uur in mijn lichaam wekken, meedogenloos over huid verloren ik zal eeuwig leven, van alles afgesloten, de dragers en de dag er is niemand meer die de regen en mijn spreken in…

een geselende hitte dorst 't oude wijze land en drijft meedogenloos de boer tot flagellant Sirocco en Zephyrus schroeien de droge grond zinderend zijn de luchten brandend de horizon in waanzin tergt de ploert de geest der pyromaan wouden en wijken smeulen onder Hephaistos' waan…

Daar lag het stil te wachten Verstopt in zijn duistere hol De demon die haar straks meedogenloos verslinden zou Die haar van binnen en buiten opvreten zou Tot er slechts bot van haar overbleef Daar lag het op de loer tot het stiekem toe kon slaan Het zou haar leven straks vermaken tot één kwellende ellende Het wachtte nog…

bij tegenwind ledigen woorden zich in hardvochtige lucht de gangen van het oneindige blijken door tomeloze tijd versperd tussen doornen van meedogenloos heelt de mildheid van een moment misschien verbeeld ik me dit alles, ik zoek scorend vermogen, godin ja jij, ook al lijkt je huid vermomd, genoeg is, mijn hart op je mond…

Soms zijn de dromen vriendelijk als een lief verschijnsel soms zijn ze hard, meedogenloos wanneer ik zwetend wakker word mijn bed een puinhoop voel ik eega's hand over mijn elleboog rustig maar meis, het is maar een droom. Het is de rustige stem en de warme hand die me weer terug laat zakken in dromenland.…

liefde is hard liefde is sterk overwinnen is wat het doet liefde is meedogenloos liefde is meeleven een groot mysterie noem je dat liefde is onvoorwaardelijk liefde is water en vuur het is een gewonnen oorlog liefde is houden van liefde is toelaten genegenheid tonen is wat je doet En het mooiste is, liefde is voor ieder wils…

Gelijk de rozen nog gesloten tegen de kou van de nacht Dromen voorzichtig bewegend in hun passende dozen gezet Zij kijken naar mij met grote, ronde, sensuele ogen als kortgerokte dames uit een Japanse manga-strip In de tuin loert en sluipt een kat, meedogenloos zingt een merel een lied over het geheim van de roos…

tranen druppelen in het zand ze roepen mij stil te staan ze druipen waar ze blijven glijden daar bedwelmen mijn vergeven huid die innig vraagt naar tedere momenten van ons samen zijn tranen fluisteren de dagen de klanken meedogenloos vertel mij hoe ik kringen in water moet buigen geef mij hoe ik mijn stroom moet stoppen…

in diepe zit snijden snelle messen bochten gespannen in geslepen paren meedogenloos op jacht naar de podia van encyclopedische roem ondanks lange klappen en geslaagde kruisingen vervallen velen tot een niet gekozen lot in beeldige tragiek wanneer de seconden zijn geteld raapt een enkeling pluche de rest is statistiek…

ik nodig olifanten uit dikbuikig in cirkels rond mijn lichaam hoor alles dreunen op het linoleum van de leegte wijsvingers breken maanlicht meedogenloos in het spoor dat ze achterlaten slapende kamers en striemen worden geklemd tussen slagtanden en een bloedend hart ik begraaf mezelf onder aarde en bladeren en blijf nog even…

stil en verdrietig zijn kopje schudt in de wind 't is nog zo'n baby een zielig klein hondenkind verlaten van iedereen natuur is meedogenloos en hard moeder pas verscheiden haar baby moet thans ernstig lijden ze is een van de vele zwerfhondjes die dit jaarlijks overkomt geen eten meer noch drinken de dood meldt zich dan…

Wind die meedogenloos Heeft huis gehouden, Luiken los geschuurd, Hengsels hangen er maar bij; Kletterende hagel, Razende stormen teisterden Het houtwerk - Verf die allang haar eigen Kleur verloren is, Ze is door en door verschoten, En toch is wat nog rest Van ongekende schoonheid - Het leven is er zichtbaar Doorheen getrokken…

hij stroopt zijn mouwen op neemt een slok bier neemt een haal, van zijn sigaret neemt nog een slok bier neemt nog een haal, van zijn sigaret en wederom een slok bier en wederom een haal, van zijn sigaret dan stroopt hij ze weer op, de omlaag gezakte mouwen en schiet, meedogenloos scherp met 280 tekens, zijn digitale vijanden aan gort…

Onverwachte tintelingen laten een grijze massa kraken, scheuren meedogenloos door het stof der geboden, dwars tegen elke sleur in, langs ondenkbare vormen, ongeschreven normen, verboden vruchten, restanten van verbrijzelde verlangens en onvoorspelbare kluchten, richting de uitgebluste delen van menig levensvuur, door het beeld dat spontaan…

Vroeger Was je vroeg oud, ’t leven hard, meedogenloos vaak, als je niet voor een bepaalde leeftijd was getrouwd werd je als een oude vrijster beschouwd Nu Nu zijn kinderen zo vroeg volwassen dat we op moeten passen niet teveel op hun schouders te leggen.…

Streven naar meedogenloos geluk en nauwelijks tijd voor elkaar. Ach waarom ook, onder druk wordt alles vloeibaar.…

het trekken van de zee in grijsgroene golven zag het trotse schuim breken op het graniet van de rots in de luwten als dank van de wereld het drijfhout en vuil de restanten van leven en geven voortijdig al afgeschreven ook wij spoelen aan in een maatschappij die alleen de besten leert staan ik voel het trekken van de zee meedogenloos…

Als je denkt dat de winter is vertrokken En de lente zich al enige dagen manifesteert Dan ken je de winter nog niet Die in één keer weer meedogenloos Terugkeert Dus we hebben maar even mogen proeven van de lente Maar het zal nu niet meer lang duren Dan kan de ijscoman zijn handel weer gaan uitventen De stamppotten kunnen dan voorlopig…

de herfstwind haast zich door de brede boulevard trekt een wervelend spoor in het verlaten afval schuurt meedogenloos langs huid en opengewaaide jas knarsend, razend, oogverblindend slaat hij een bres in gedroomde zandkastelen over de barre vlakte hinkelt een opgejaagde plastic stoel het kind snakt naar adem zijn schreeuw bedolven…

weer wapperen banieren gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft…

Zij die zich bedienen van nu weer het geloof dan weer de kaarten van Tarot en/of het bijgeloof: ik veracht hen daar blijf ik vanaf nu zo ver mogelijk vandaan Zij zijn meedogenloos en zonder gevoel Wat betekent voor hen liefde? Wat betekent voor hen houden van?…

reizen voorbij de vleugelslag van overvliegende ganzen tot de rand van het bevroren meer waar de sneeuw de stilte onderstreept als zij van de takken glijdt reizen naar de ijsgrens waar loodzware leegte de ruimte ondoordringbaar bedekt met zwarte dekens reizen onder de verzengende zon die het hallucinerende leven meedogenloos smoort…

Ik rook de dood, een mysterieuze bloemengeur geen genade, je lot bezegeld de poortwachter staat er al geen retour terug wreed meedogenloos, een orkest speelde in het ritme van de duistere nacht, bejubeld door koud publiek geen wetten, geen genade het roept iedereen elk op zijn tijd, naar het onaardse land de duisternis van de nacht…

de waarheid is meedogenloos hartverscheurend doet soms zo zeer veel minder eerlijk dan gedacht ontluisterend danst als een dobber op en neer wordt soms hooglijk veracht ze is de kokosnoot die op je hoofd valt je wakker schudt kan leiden tot de dood maar binnenin heeft al die tijd gewacht met eindeloos geduld haar melk zo romig…

Voort voort, ik word gek van alles tegelijk zien een totaalbeeld vanaf hier en daar en van boven en opzij de wereld, mijn kamer het veld vol zonnebloemen in een vaas en nog een vaas alles bij elkaar geplakt tot fictieve gezichtspunten die in elkaar overlopen zoals mijn hersenen dat doen met alles dat de zenuwen meedogenloos…

Het juliet rondom mij tegen het blauw van Magritte drijven wollige plukken voorbij ik in een tuinstoel lig hier voornamelijk mezelf te zijn het patina van de tijd krijgt meedogenloos vat op mijn lijf en in de luwte grijnst de schaduw van verval maar zolang het juliet rondom mij er wollige plukken drijven tegen het blauwe zeil…

Hevig en meedogenloos de pijn, stemmingen gaan op en neer, ons hart gaat te keer. Ons humeur goed of slecht, het is allemaal levensecht. De schepping in haar volheid, vreugde in het leven, maar ook pijn die kastijdt. Al het lief en leed dat elkander bindt. En al het onkenbare dat wat men niet weet en ook niet vindt.…

rovers slopen 's nachts het pakhuis binnen dat tot de nok toe gevuld was met herinnerigen meedogenloos maakten ze het interieur met de grond gelijk een beroofde man zoekt in het puin vergeefs zijn verweesde zelf hij slaat met een hand op het onttakelde hoofd: help houd de dief het wankele gelijk aan ziijn…