Alle inzendingen over ongezien

men zegt dat ik zwart schrijf en zo is het ook hoe lang nog, vraagt een ander de woorden slaan mij koud om het hart ik ledig het hoofd om het zichtbare niet te verwarren met het onzichtbare zwart op wit ergens middenin houd ik een regenboog tussen vingers voor wie dichter wil komen op te droge grond…

alles was grijs hij heeft gewacht heeft iemand hem gezien hij is verdwenen zonder bagage niemand heeft hem gezien de zon wendde zich af van de inktzwarte aarde van wie was het koffer op het perron niemand keek achterom…

mijn boom spreidt vanuit het donker zijn takken open in het laaiend licht van liegende reclameborden ongezien ongehoord noordwaarts zuidwaarts glijden auto's in kolonne voorbij…

op de korrel, snel zo wil hij er van af ook zijn geweten belust op een moment van rust ze weet haar lot is wat het moet zijn niet gekozen toch daar altijd te vroeg zoveel nog te doen het einde te gewaagd bedenkt een dodelijk man zich in haar ogen moeders wil voor het vagevuur te pril niet langer door het leven gevreesd geeft hij…

ongezien loop ik door dat grote slimme web en straffeloos heeft het zin een boete voor de doodsschrik van een spin?…

Ongeziene tranen, in een doolhof van gedachten. Waar is het vrolijke meisje van toen toch gebleven? Met de tijd meegenomen, door de wolken gedragen. Verwaaid door de wind, toch is er nog veel bewaard. Beelden van het verleden, vol van warmte en tederheid. Die ze heel goed zal bewaren, heel diep binnen in haar hart.…

Ik ben een schaduw wacht op de dag en verdwijn in de nacht overdag volg ik de lokroep van mensen het spel van de kinderen de ruzies van echtgenoten s'nachts verberg ik mij ongezien in haar gesloten ogen zij geven mij de rust ik word even zichtbaar als ze haar nachtlampje aandoet haar ogen bewegen en ze slaapt verder.…

onder mijn voeten delen bomen voedsel met elkaar van wortel tot kroon praten ze via hun wood wide web zoveel ongehoord moois onder mijn blinde voeten…

Kennis wordt begrensd door een afgrond, pas dus op – of je valt erin.…

Schepping: geesten die uit vlees lichamen blazen -- en zich bottelen.…

Mama blijft rustig, wat ik ook doe, ik weet niet -- of ik wel besta.…

Een vrijdenker denkt aan vragen, de antwoorden -- wil hij niet horen.…

Haar versluierd zicht laat ongezien lentekruid de dans ontspringen…

Ieders weerwil wil alleen blijven, ongezien -- niet doen wat jij wilt.…

Vreemden zijn veilig, aan hen kan ik openlijk -- alles vertellen.…

ongehoord ongezien onbegrepen onverzacht onmacht onbegrip Ongestoord Ontkracht begrijpelijk…

Wat loopt er volk in al die straten op deze mooie zomerdag; elk heeft zijn wensen en zijn woorden, ziet hier of daar iets wat hem trekt, wat hem belooft geluk te brengen, vervulling van een stille nood... Maar wie goed rondkijkt ziet ook dingen die nergens zijn te koop: een kleine glimlach, blij begroeten, een kind dat juicht om even niets,…

kregen klanken dezelfde toon waaide gelijkmatigheid een doffe berusting zonder sprankjes hoop ik ben gaan retoucheren om de oorspronkelijke pigmenten te vitaliseren tot verbazing helderde juist schaduw het verflauwde licht uit donkere contrasten ontsnapten kleuren naar een nieuwe jeugd unieke momenten die hemel gaven aan nog ongeziene…

ik ervaar extreme krachten beredeneer hogere machten in een ongeziene werkelijkheid ons tijdpad is voortschrijdend leven waarin begin en eind ontbreken mythen sagen en legenden tonen ons de wereld die wij slechts uit overlevering kennen in een existentieel verlangen naar het levengevend licht krijgt het spirituele zijn gezicht…

Van oudsher was de kermis in de stad Een reden dat omwonenden verkasten Nu kiest men ook vanwege Zomergasten -Zodra de zomer komt- het hazenpad Zo'n vlucht scheelt gauw een maand lang redetwisten Met plaatselijke loungeroomsocialisten…

Tweehonderd jaar geleden Ben ik geboren Of was het honderd misschien - De tel ben ik allang verloren Opgevoed met het Gedachtegoed van Rond 1860 of zo Van recentere datum Heb ik qua gedachten Niets meer overgehouden Dan alleen liefde Liefde alleen Die is van alle tijd En ik, ikzelf, heb ongezien En ongemerkt geleefd,…

Daar Waar Ik mezelf Niet ben Kan niemand Mij zien Kan niemand Mij horen Voel Ik mij klein En verloren…

Fijn is de nacht die de dag doet verdwijnen waar ik zonder dat men het ziet mij even ongezien voel…

ze nam de benen aan ongeziene snelheid... en mijn ketting brak nu ben ik opnieuw alleen ik... met een gebroken schakel!…

Die ene witte roos op je graf bedolven onder alle rode rust ongezien het dichtste bij je hart…

niet gekust het reikte verder dan mijn ogen was ongezien en ongehoord als onrust steeds in slaap gesust haar liefde wordt mijn rust…

iets naar Binnen getrokken, klaar Om me op te rollen als het Te gevaarlijk werd: en zo rolde Ik ongezien mijn leven door…

steeds nieuw bloed druppelt ongezien maar kleurvast op asfalt bloedverf geschilderd op open zwart je ruikt het nog als zij remmen…

groot bleekwit gekleurd samen poppenkast spelen lakens uitdelen ongezien iets uitspoken 't verborgene gebroken…

Sterretjes zien is af zien Sterretjes die bewegen jodium Goud in de sterren ongezien alleen het wit.....van de Poolster zien…