Alle inzendingen over ontworteld, OR gesneuveld

zij die ik niet ben kijkt me aan ze kust me niet noch de kinderen in mijn open buik en hoe meer ik verander, mijn gebeden in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan ontwortelde bomen bind de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer kan vermijden ze is slechts een getij aangespoeld door de zon ik kijk haar aan het meisje…

ik groeide tegen de verdrukking in ontwortelde de huid en zag de zon ongrijpbaar boven alles uit ik denk me vrij maar ben gebonden aan je dradenkracht ik spring en voel me blij val dan weer veel te hard je wilt me bergen in je moederschoot en laat me maar heel even bloot ik hoor bij jou en deel je eeuwig streven ook ik…

Angel’s share ik ontsnap nog voor compostering uit het gesneuvelde blad en voel mij opgenomen korrels zand kriebelen schuren mij schoon ontdaan van alle opsmuk klaar voor de eeuwigheid tilt de wind mijn bladergeest op het Engelendeel voor de hemel residu voor de aarde zo ben ik in alles en overal ooit verwaaid en meegetroond…

Haar benen snellen voort op het duinpad naar de zee opgewaaid zand dempt haar woeste passen de ogen gesloten voor de schoonheid van een nieuwe lente strikt zij haar zinnen in een knoop ontworteld en verbijsterd vertrapt zij schelpen nietsontziend verbrijzeld zij het heden en swijlens nieuwe scheuren worden geboren lijmt ze het verleden…

waar ik gisteren nog ging slapen met het zwarte nachtelijke licht van metaal ontwaak ik deze morgen in een vloeibaar wit licht van alle ontwortelde woorden geen enkel zicht enkel nog een witte boodschap een gevleugeld stil geluid als waarheid neergedaald een warme hartslag in een koude wereld ik weet het maar ik ben onschuldig dus…

Hier in de oase van het hart in melodie van verlangen waar heimwee als jouw stilte is neemt fantasie de overhand nu ik dwaal in dwaze somberheid voel ik de kou als droeve klacht van bladvallende bomen waar jouw wortels diepte zoeken raak ik ontworteld overmand door diepzinnig leegte voelen in het stille duister van de nacht.…

“Wie sneuvelt als wij straks op missie gaan Mag blij zijn, want dan krijgt hij van de natie Als dank en troost een mooie decoratie En die bied ik hier nu alvast maar aan. Maar wie het onverhoopt mocht overleven Dient die medaille straks wel terug te geven.”…

Ik ben een ontwortelde die haar beeltenis wil bewaren. Gevangen in een zomerbos ontdek ik hiervan de gevaren.…

De lach op mijn gelaat is weergekeerd Mijn ogen blinken, vertaald Mijn mond plooit zich tot een lach Verheven, gegeven, betaald Mijn lichaam spreekt, gedreven Door een leven van ontbering Gekastijd maar nog niet gesneuveld Weergekeerd naar zijn oorspronkelijke staat Mijn handen verlangen een gevoel Mijn ziel verlaat jullie wereld Mijn…

Waarschijnlijk kon zij er niet meer omheen: Oké, zij was bij acties ook betrokken, Maar hield het bij het maken van wat brokken, Gesneuveld en gewond was er nooit één. Zo niet, dan speet dat Tanja N. ten zeerste, De waarheid echter sneuvelt steeds als eerste.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Zijn ze wellicht vergeten dat wij ooit zijn bevrijd door de geallieerden velen gesneuveld in de strijd. Tussen het gesteggel door is hun verbijstering weer eens groot ministerie voor miljoenen opgelicht, staatsgeheimen liggen in de goot, het is zorgelijk lachwekkend hoe 'n regering zijn taak verricht.…

voor Andriy en Alina In de donkere kamer het bed waarin nevelige dromen je verzwelgen Je smalle bovenlijf ontbloot ontdaan van het haastig losgeknipte gevechtstuniek In de schaduw een gehavend lichaam je terneergeslagen blik die niets dan het niets ontmoet In tijden van oorlog moet gesneuveld worden lichaam en ziel uit elkaar gedreven…

Vrijheid voor allen en twee minuten stil het blijft een gedenkwaardige dag, omdat er zoveel mensen zijn gesneuveld. Twee minuten stil en totaal geen gegil. Dat is waar ik naar verlang.…

Ik voel mij een ontwortelde tussen al deze hoge bomen. Haar beeltenis is mijn droefenis in dit grote bos van al mijn zomerdromen.…

water op Twee vuisten sloegen in Op elkaars weerspiegeling Twee monden verweten Twee ogen uitten smart om Wat men elkaar voorhield Zonder dat ze het beseften Was hij haar, zij hem Reflecties gingen aan scherven Zelf gesneden beelden braken Harde taal ging aan diggelen Man en vrouw weken uiteen Om elk een mozaïek te maken Van gesneuveld…

Vervlogen herinneringen bewaarde graven achter elke lach bevuilde tranen Ik heb er vele met je gedeeld maskers heb ik gedragen Ik heb hardop geweend ben te moe de dagen braken glazen jaren Foto's zijn genomen ontwortelde beelden mijn ogen gesloten Machteloos verstild mijn tranen zijn gebeiteld mijn vleugels versteend Ik…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

zoals een robuuste pianopalm wat afgevlakt en afgezwakt door gipswit omzwachtelde liefdes die woorden die Jij fluistert zijn slechts hevig korte snikken bloeien vrijelijk in de lente op de achtergrond van de horizon aan elk regeleinde stotteren ze vloeiend en in uitgestreken vlagen de laatste druppels rijpe symfonie uit hun kansloos gesneuvelde…

Dakpannen zijn gesneuveld bomen sterk als reuzen, zijn geveld auto’s als miniatuurtjes opgepakt en elders neergekwakt alsof het niets voorstelt. Ons land in de ban van de storm, doden te betreuren die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren de zee, met monsterhoge golven het aanzien meer dan waard maar gevaarlijk.…

Zij speelt haar lied aan de rand bij het riet. Haar lokken deinen om in de wind te verdwijnen. Zij beroert iedereen als ze lonkend voorbij glijdt. De cirkels op haar glanzend lichaam duwen zacht tegen de Leieboorden. Zij is het kloppend hart van onze Stad. Zonder stroming is ze als een spiegel zo glad.…

als ik een boom met mijn handen zou willen schudden zou ik het niet kunnen maar de storm buigt hem waarheen hij wil wij allen worden het ergst door onzichtbare handen gebogen en gepijnigd ik geloof niet dat mijn lot een brug bouwt naar vreedzamer tijden…

Hoeveel woorden zijn er nodig, heeft 'vaderland' betekenis, zal 'de vlag' haar kunnen troosten als een moeder tijding krijgt dat haar zoon gesneuveld is? Hoeveel wijsheid is er nodig voor men eindelijk begrijpt dat men bij dispuut of wrevel 't gezond verstand laat zegevieren en niet prompt de degens slijpt?…

Hier sta ik dan, de tijd voorbij een kerkhof vol gesneuvelden maar al wat ik kan zien, ben jij jouw tengere gestalte, jouw felle blik de foto's die ik heb bewaard herinneringen opgebaard en telkens weer naar voor gehaald je straalt, je lacht, je kijkt verbaasd en veel te snel en overhaast ging alles als een storm weer heen hier sta ik…

bestaan Ik weet het nodige maar doch vooral onnodig Waarom niet ontdoen van die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen vellen Berk met witte stam Ontworteld…

het groene Laagland gaan rijen migranten uit and’re culturen maar ook ontheemden van hun trots ontdaan en tussen die menigte schuilt daar verzonken de terrorist met koran in de hand vrouwvolk dat loopt er verborgen onder boerka of sluier door het natte land de lucht is lichtgrauw en terreur wordt er acuut in deze ontwortelde…

Heer, ontferm U Over de man die ik mijn vader noem Zijn vlees en bloed in mij verankerd Zijn kind te dichtbij Om van te houden Heer, Ontferm U Over de man die ik mijn vader noem Gesneuveld voor de oorlog Zich veilig wanend in glazen loopgraven Heer, Ontferm U Over de man die ik mijn vader noem Schraal getroost en zelf niet kreeg Nooit…

afgebrokkeld vreet elke minuut zich vast in de aarde grijze sporen stijgen weerloos tot stuurloze, ontwortelde kreten in een effen blik vol regenslag uitgeteerde wangen kronkelen in vergane dromen schuren langs meedogenloze bomen wanneer tussen morgen en avond de dood waait in verzegelde ogen en zich opsluit in een droge mond…

stralend in de zon het eerte daglicht vang ik op dit was hoe het begon uit de grond ontworteld de zon brengt mij groot mijn leven zal niet eeuwig voortbestaan uiteindelijk moet ik toch dood maar ik geniet grote voeten komen op mij af mijn blaadjes krimpen in ik ben bang voor mijn graf ik leef nog maar net..…