Alle inzendingen over pijn OR moeder

kun je een gebroken woord spalken een splint aanbrengen voor het verzachten van de pijn het gebrokene tijdelijk verbinden fixeren in onbeweeglijke nietsdoenerij voel je na de heling de plek van de breuk van een gebroken woord de stekende pijn waar je nog altijd koud van wordt?…

Hemeltergend vuur mens en dier verjagend jankend in de as pijn in mijn hart Alweer een kermende moeder tussen de puinhopen van een oorlog gevoerd uit winstbejag pijn in mijn hart De medische misgreep die meer vernietigd dan heelt ongestraft weer een leven verminkt pijn in mijn hart de angstige ogen van het kind waar het smerige…

Ik heb je begraven in m'n hart Bedekt met een laagje mos Dan doet het minder pijn Zo laat ik je nooit los Vandaag is het drie jaar geleden dat mijn lieve moeder naar de andere kant van het bestaan is gegaan.…

In onze diepste pijn ben jij met ons verbonden bij onze grootste vreugde ontspringt jouw lieve lach, delen we verdriet jij troost ons als geen ander met jou als moeder is het altijd moederdag!…

Het doet pijn en verdriet, als je je moeder zo achteruit ziet gaan. We zullen er voor je zijn, maar wij vragen ons af of je dat begrijpen zal. Lieve moeder, we maken ons zorgen..... één ding moet je weten, wij houden van je. Liefs, Je kinderen.…

[Dit schreef ik voor iemand] Onze moeder Onze lieve moeder, oma en overgrootmoeder is overleden. Altijd zo lief voor ons geweest, het gemis zal pijn en verdriet doen. De liefde die je ons gegeven hebt kwam recht uit je hart. De mooie herinneringen zullen we koesteren. Zonder jou verder moeten gaan is erg.…

Maar wat nou als de moeder van van Rijn In een zeer luxe verpleeghuis had gezeten Dan zou de arme man zijn toegebeten 'Jouw ouders hebben dus geen centje pijn' Uit welke hoek zo'n zaak ook wordt bekeken Je wordt van alle kanten afgezeken.…

De moeder kijkt omhoog, naar de grote hemelboog. Zij heeft tranen in haar ogen denkt aan het kind dat eens in haar heeft bewogen. Dat ze nu door de dood heeft verloren. Vraagt zich af waarom het zo moest zijn . Het verdriet doet haar zoveel pijn Zij hoort de wind die fluistert, maar de wind kan haar niet helpen.…

Ik sliep, ontwaakte zonder pijn, Met d'eerste morgengroet, En dacht: ‘Geen beter medicijn, Dan moederliefde en moed.’…

Hoe je vooral buiten weleens zei die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden, want ijdel tot het eind. De snottebel die tijdens een wandeling soms aan je neus kon blijven hangen, ergerde je, want 'van oude mensen'. En nu is het drie jaar geleden dat je ontleefde lichaam onder een zwart granieten plaat verdween. Agnus Dei, dona nobis…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad? En voor ze 't vernemen…

Liefdesverdriet is als een bijl die het hart doormidden kapt…

je ontkleedde je gedachte na gedachte ik ontleedde woorden en gevoel ik schrok toen je naakt jezelf in waarheid aan me gaf ontbloot van alle pijn zag ik je jeugd je baby zijn na moeders schoot je kapotte dagen de jaren pijn waarin je liefde niet meer kon verdragen samen hebben we gehaat scherven zijn opnieuw gebroken gelijmd…

Alsof de dood niet zwaar valt bouwt ze haar leger tegen de schemer, daalt gehoorzaam door de pijn. En zij ging rusten in mijn handen, wachtend op de uitslag van de witte naalden - Maar god wat nietig, geen geronk meer in het mechaniek, geen draadloze met moeder.…

pijn ik kon niet bij haar zijn mijn hart door midden gescheurd wat is er toch gebeurd tranen door het glas ik wou dat ik geen Corona was.…

Die vrijheid die zo prachtig leek waarnaar hij kon verlangen, diezelfde vrijheid hield hem nu in pijn en angst gevangen! Hier zit ik nu, aan mijn bureau 't is avond, eigenlijk nacht, maar deze dag heeft God, in mij iets nieuws teweeggebracht.…

vriend, vul nog eens bij nóg voel ik niet de roes die al mijn pijn verdooft jaren vretend aan mijn ziel stomdronken zal ik straks schreeuwen om mijn moeder…

Machteloos pak ik pijn in beide handen waar tranen de laatste klanken verstikken ik vlecht leven als een onzichtbare draad langs de taal waarin wij elkaar ooit in dag en nacht ontmoeten nu de glimlach jouw ogen niet meer bereikt je open blik mijn schouder aanraakt maar mijn hart links laat liggen voel ik zelfs jouw willen maar…

Deze dag had de mooiste ooit kunnen zijn, zonder het plotse einde van je moeders levenslijn. Gisteren was je nog aan het cruisen, gisteren nog o zo blij. Nu vloeien je warme tranen, nu lijd je intense pijn, nu herhalen zich dierbare gedachten als in een liedje het refrein.…

je ontkleedde je gedachte voor gedachte ik ontleedde woorden en gevoel ik schrok toen je naakt jezelf als waarheid aan me gaf ontbloot van alle pijn zag ik je jeugd je baby zijn na moeders schoot zag kapotte dagen de jaren pijn waarin je liefde niet meer kon verdragen samen hebben we gehaat scherven zijn opnieuw gebroken…

Zo graag had ik het anders gewild jullie deze pijn willen besparen Zodat je alleen maar de fijne dingen van je jeugd zou kunnen bewaren. Het onbegrip is net zo groot als toen En helaas kun je als moeder ook niet alles in je eentje doen. Opnieuw een vader die zijn kinderen laat staan en zonder gevoel een nieuwe weg is ingegaan.…

hij kon soms dragen niet de pijn zoon van een verdrietige moeder te zijn.…

Wie weet waar de droom begint, waar de wind, waar het graan, waar de moeder, waar het kind, gekomen en gegaan. Zalig ontwaken, in pijn op haar schoot, en daarom ontwaakte ik bij een fontein. Moeder, ik kom, ik kom! ------------------------------- Uit: 'Verzamelde gedichten', 1977.…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Je laatste nacht oud op nieuw om kwart voor 1 verliet je mij De vrolijkheid van het leven is eraf Vaarwel Mijn lieve moeder...…

tachtig ze schrijft het blijft zo prachtig haar lezen is een waar genot echt, ik smeed hier geen complot in stilte lees ik haar gedichten zo laat ik ook mijn geest verlichten mijn inspiratie slaat dan aan kan ik ook terug wat schrijven gaan ze is mijn held en toeverlaat wanneer het soms eens moeilijk gaat dan denk ik vaak aan haar gedicht moeder…

telkens weer ons moeder staan…

luchten blijven leeg pijn brengt haar bij de rozenkrans niets is zonder handen nooit…

De sterke armen van mijn vader, De lieve nachtzoen, van mijn moeder. Hand in hand, met mijn broertjes en zus. Een spontane lach, aanstekelijk ontvangen. het onverwachte verdriet, de troostende woorden, pijn die werd weggekust. Het verdriet is nu, jaren later, niet meer onverwacht, geen troostende woorden de pijn die blijft.…