Alle inzendingen over pijn OR dood

Ik moet door Het leven staat niet stil Maar zonder jou Is niet wat ik wil Waarom verliet je me En verdween je uit dit aardse paradijs Het spijt me lief, ik voel me verlaten Toen jouw lichaam koos voor de laatste reis Elk weekend kniel ik bij je grafsteen neer Bedankt voor je aanwezigheid Ik was liever zelf gestorven Als dat jouw pijn…

Niemand die het ziet, Nooit eens echt blij Door mijn vele pijn & verdriet, De dood komt dichterbij. Ik ben nog maar een klein meisje, En heb al zo veel mee gemaakt. ’t Is geen paradijsje Ik ben diep van binnen geraakt. Je ziet het niet, Maar ik voel het wel !…

lopend naar ik weet niet wat denkend aan zoveel en eigenlijk weet ik dat dat door die idiote gedachten het mooie van mijn leven steel Lopend naar wie zal zeggen waar ik kom alleen maar het foute in mijn kop verdomme ik wil niet meer dit is stom nu het einde ... ik stop…

weg van de wereld die me pijn doet. weg van het leven. weg van vrienden en famillie. weg.. verder leven zonder pijn, verder leven zonder vrienden. weg vliegen zonder iets achter te laten. 13, en nu al negatief. ik word nooit oud. ik ga weg...…

In het besef dat hier de wanden meer weten van je pijn dan ik. Handen die verkrampt als vuisten vochten tegen felle pijn. Maar nu in een deemoedig luistren voor eeuwig nu gevouwen zijn.…

ik geef het geen naam het is meer een verstaan van houtige zuilen die zijgen in arme grond ze zouden niet huilen al welde het traanwater uit kinderfonteinen die ouders verstomden zo volgen mijn ogen toegeknepen door lijden herinneringskruizen rij aan rij en vrij wilden zij zijn leven om te leven maar zij strandden hier zij aan zij…

ben heel veel vrienden kwijt geraakt om jongens, drugs en seks ik wil het mezelf niet aandoen ik ben het helemaal niet gewend gisteren hoorde ik weer iemand zeggen ik heb geen zin in het leven ik dacht: je hebt gelijk ik heb helemaal geen kracht meer over dat doet me pijn! waarom ga ik niet naar het leven na de dood?…

Weet je nog... hoe het allemaal begon we zouden onafscheidelijk bij elkaar blijven Weet je nog... waar we liever niet aan wilden denken af en toe over gingen praten Weet je nog... je bent er plots niet meer en ik blijf verder praten weet jij het nog?…

Lijken te sterven zonder eigenlijk dood te zijn gegaan Zomaar te zijn veranderd in niets meer lijkend op wie zij ooit zeiden te zijn Afscheid nemend van een eerder leven ongelooflijk onnadenkend zonder maar een centje pijn Onherkenbaar in hun daden zij zijn geindoctrineerd door boze tongen en giftig vlees Staan niet meer…

met pijn dan een snerpend stukje rail.…

zo vaak zo veel ben jij daar even zo vaak zo veel kan ik het kwijt want het valt me zwaar dit leven heb vaak geen besef meer van omgeving of tijd zo vaak zo veel droom ik van veel beter zo vaak zo veel niets meer zoals nu jij bent weg en dus interesseert me niks voor geen meter ben ik niks een nada individu…

Maar dat duurde niet lang de dood kwam in mijn jonge leven. Ik werd toen radeloos en bang. Wist nog niet wat dood zijn was..... Dat begreep ik later pas. Iemand waar ik veel van hield moest ik missen...…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt.…

Mijn hart bonkt in zijn ogen blinkt mijn pijn. Uitgebalanceerd. Op het randje slaan stresshormonen op hol. Hij zit me op de hielen; ziet mijn gespannen spiegel: deadline bereikt. Op de top van de pijn valt hij genadeloos subtiel erkend aan.…

chaos biedt tijd aan het eind de ontsnapping in een tunnel van licht stilte valt breekt weer zicht scherven snijden scherper dan pijn kerven liefde en warmte tot kou verkilt op het bot verstilt tot kapot dood sijpelt kou langs gevoelloze vingers omlaag…

je kent mijn woord het spreekt soms lieg ik even om de waarheid te bewegen niet zo hard voor jou te zijn je hebt mij bloemen laten zien een stil boeket van pijn geleden door herinneringen die je slopen je ogen vragen wie ik ben mijn hand voor jou achter mijn rug breekt rozen de kleuren heb ik zelf helaas ook niet…

steeds ben ik gezwicht voor wankel evenwicht loop op het slappe koord niet meegaan of akkoord een vangnet is voorhanden de rek is wel uit alle banden dan komt de val ik kan niet falen het is mijn enige salto mortale…

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden wacht de scherpe beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de zachte lijn van je gezicht schaduwt in het licht je haar is zwart van chaos in zijn pieken er in kroelen is genieten nog sluier je je angst wacht gelaten op de uren…

Dood jij maar dood geef je bloot intense weerzin wekkende gruwel jij overheerst alomvattend mijn zijn jij negativist verbied mij te slapen, drinken, eten genieten, vergeten de dood is wat er op volgt groot zal jou overwinning zijn verdwenen pijn van het zijn klinkt als muziek in mijn oren ik geef me over…

Hoe kan het zijn dat ik die toch mijn eigen dood niet vrees – integendeel – zo hartverscheurd en zo intens vol pijn kan staan aan deze kuil waarin nu jouw vermoeide lijf zal gaan verdwijnen en dat ik toch na al die doden weet dat dit geen laatste rustplaats is maar slechts de nette opbergplaats voor stoffelijke resten dat jij bevrijd…

Verlicht hij pijn op zijn manier? Wie het dan ook moge zijn, moge Hij verlichten, hun pijn.…

Ook vanavond zal ik je favoriete leproze zijn. Zie mijn handen verdwijnen waar jouw lusten beginnen. Op dat onbarmhartige eiland van je koortsdroom zal ik je vochtige dieren koesteren en strelen. Wat dan gezegd over je achterlanden die gaaf en ongerept om tuchtiging schreeuwen. Je warme ademt zuivert mijn wonden, als balsem, als wierook..…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

Als op een vriend gebouwd Toen zijn pijnen niet meer werden bedwongen, heeft hij de dood vertrouwd, en naar zijn gunst gedongen, en in zijn laatste dagen, als op een vriend gebouwd.…

Rouw, het zusje van de liefde heeft een broertje, die heet tijd en 'die tijd heelt alle wonden' maar een litteken, dat blijft zelfs alleen maar daar naar kijken voedt de pijn en het verdriet slechts de dood kan dat verlichten want als dode voel je niet…

tot ik zoenen de dood zou mijn handen satan raken kou bestaan zou verbranden hemels bestaan nooit gehoeven behoeven werelden branden zou verleden verdere bestaan dood en het nu vergaan zonder pijnen die schreeuwen uit harten geen bestaan bij geboorte van dood zo de duivel praat naar mijn hemelse behoeven…

Dood zijn doe je met twee Achterblijven ook. ------------------------------- uit: 'De gedichten', 2000.…

mijn dode ogen zie mijn haat en pijn laat mij nu geloven dat ik ook slecht kan zijn…