Alle inzendingen over rechterhand

Ach het was zij eigen, zijn eigen rechterhand. Weg wilde hij, weg uit deze kroeg, maar zijn lichaam hield hem tegen. --------------------------------- uit: 'Liefdesstratenplan', 1994.…

Je scheefgetrokken smoel, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn…

je hebt mij vast volledig in je macht ik doe wat je vraagt blindelings volg ik je wil je bent mijn kompas mijn rechterhand op plaatsen die ik niet ken vooral in een vreemd land je leidt mij subtiel doorheen een web van grillige wegen recht naar mijn doel mijn slimme gps ik kan je niet meer missen in een wereld van auto rijden ben…

Inkomende raketten sirenes loeien de ogen wijd open vol afschuw om ‘t geweld in Jeruzalem Zoete schoonheid roos van Sharon gouden stad van herinnering met de man op de ezel die hier de poort binnenreed Och Jeruzalem stad vol leed indien ik u vergeet zo vergete mij mijn rechterhand Zo sprak het Woord in dit Heilig oord…

Met mijn rechterhand pak ik dan zachtjes je borst vast: Ik kan je bijna voelen, maar niet heus, wat een last. En dan... kruip ik heel dicht tegen je aan: Ja, ik kan je bijna verstaan. O... wat mis ik je, zelfs met slapen: Ik hou van je, en hoop dadelijk langs je te ontwaken.…

Hij steelt de dood uit de gang speelt grijnzend met goud en zilver kieren lijken mee te kijken en roestig ijzeren haken laten de laatste lus bengelen zijn handen wast hij niet die lucht beroert niemand meer de ring aan zijn rechterhand schittert maar is te ruim met zijn linkerhand sluit hij de zware deur het heeft gevroren hij denkt…

mijn rechterhand gaat onbewust doelbewust naar de linkerelleboog tast het ruwe oppervlak af voelt of er een velletje los zit even gaat het mis de huid is dun mijn zakdoek stelpt het bloed de rest van de plekken is rood kaal afgezocht cellen delen snel mijn linkerhand gaat onbewust doelbewust naar de rechterelleboog herhaling van het voorafgaande…

Haast praalt, in 't eeuwig licht, de ZOON, Aan 's VADERS rechterhand !…

Een potlood in je rechterhand klaar om te schetsen wat je ogen zien. Zolang je deel uitmaakte van een huisgezin zag je ze fantaseren: wat wil hij toch vertellen met die peer, symboliseert het zijn karakter, zijn gedachten? hoe lang laat je de kijkers nu al op een antwoord wachten?…

Daar gaat ze dan een rode sporttas aan haar schouder terwijl haar rechterhand een kleine koffer trekt ze kijkt niet op of om loopt vastberaden recht vooruit met voor een lady eigenlijk net iets te grote passen nog geen volwassenheid bereikt wenst ze haar eigen weg te lopen advies is niet aan haar besteed zij claimt de wijsheid van haar…

met de rechterhand schreef hij zijn verzen, angstvallig de toekomst vermijdend alsof lijnen voorspelbaar waren de linker bleef gesloten voor de wind die met de bomen mee langs het water huilde herhaaldelijk onderstreepte hij tot het punt waar een ouder wordende horizon de regen wilde opvangen: “als een zon breekt tel ik de bloemblaadjes…

haar uitgeraasde golven baren nog nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel…

Strelend gaat mijn rechterhand over de intens koude steen regenboogkleuren laten lachend gouden letters stralen in ijzige kou gedachteloos speel ik met mijn wijsvinger boter kaas en eieren in het zand trek lijntjes om de hoeken met elkaar te verbinden ik zie je grijns, gewonnen mijn linkerhand gebruik ik niet, verstijfd…

de schrijfpen trilt op het papier aanblaast 't gedicht hier-en-nu mijmeringwoorden druppelen waaien open aan de linkerhand (doet mij de wintersneeuw, de kou vergeten op de achtergrond) zucht ik naar de eerste Lentewind als klankgazelle aan m’n rechterhand dat ik bemin, vol lichte geluidjes puur en pril op de wijzers van licht dag…

Ogen star van angst Trillend de ogen Die niet durven kijken Gillette-mesje gevaarlijk Vastgeklemd in zijn Rechterhand schuift hij Het witte goud naar De spiegelrand waarna Al gauw de lepel volgt Die in de kilte van het Moment de warmte Van een mager vlammetje Vangt en poeder oplost Tot medicijn - en na Het shot zelfvertrouwen…

Ik dek mijn rechteroog af met mijn rechterhand lees Love Letter en met mijn linkerhand mijn linkeroog lees Love Lace en weet het nu eindelijk zeker. Op jouw muur staat: ik hou van je. Niets blijft liggen in de mist, geen nevel drijft voor mijn ogen.…

Weggerukt uit hun midden, Nu gezeten aan Zijn rechterhand, Kunnen zij slechts bidden, Voor hun dierbaar aanverwant. Moet ‘t lot het nu ontgelden? ‘T is immer Hij die over ons beslist, Wat er moet gebeuren met jonge helden, Die door heel de wereld worden gemist. Rust nu in vrede, lieve vrind.…

mijn ogen kleven vast aan het foedraal spring nog, om minder diep te vallen de rechterhand neemt als reflex de houding aan het hart valt in Beethoven uiteen zal ik mijn blad vast laten vallen half gestorven ben ik al moet naakt toch verdergaan wil jij mij naar de stilte dragen waar geen muziek, even geen muziek houd jij, je wortels in de…

in deze rechterhand met haar littekenwaas getuige van wat leven houd ik het heelal gekneld tussen gisteren en morgen verborgen achter toen en later en de heerser over het lijden in het hier bevoel ik het eindeloze nu dat getijdeloos gemurmel van water in een beek die hopeloos blijft zoeken tussen bron en zee nu adem ik niet dat doet…

er komen gaat voordat het ineens "ga schrijven" slaat ik ben dan vol verwondering het is zeker geen uitzondering dat ik ademloos ga lezen niet weet wat de titel zal wezen dat noemen de realisten inspiratie zeker is, het gaat zonder transpiratie kennelijk is ons brein er mee geladen ik mag mij in die weelde baden mijn pen in mijn rechterhand…

Liep te dwalen langs het warme strand, m'n slippers in mijn rechterhand, stap voor stap door het mulle zand (zomerzongedachtengang) Dit is pas leven, ik hoef niets te geven, want het is pure pracht, voor gratis en niets, Zou zomaar door kunnen lopen, bijna mijn ziel verkopen, maar dat is iets wat zinloos is..........…

Donne schreef ooit: een mens is geen eiland, maar met keiharde grond onder mijn voeten voel ik mij alleen in de aarde wroeten, ondoordringbaarheid in mijn rechterhand. Snoeien en weghakken zal ik nog moeten. In achterstallig onderhoud gestrand weet ik mij met de pijnbomen verwant en zal ik met bloed, zweet en tranen boeten.…

In mijn rechterhand de kracht van het breken. Over mijn schouders hangt de mantel der onfeilbaarheid. Deze zware last zal er zorg voor dragen, dat ik spoedig ten onder ga. Ogen die doordrongen zijn van rekenschap, kijken mij beschuldigend aan. Mijn schreeuw om hulp ging meerdere malen op in vergetelheid. En zo,..…

De strijkbout in haar rechterhand, de onderzijde naar zich toe alsof ze in de spiegel kijkt en dan haar bolletjes van spuug die dansen op het hete ijzer. Ze legt een theedoek op je hemd, je broek. Het sissen en de stoom, de kleine wolken of zij daar, achter die uitgeklapte plank, schort voor, iets heiligs staat te doen.…

Mijn rechterhand krabbelt vlug dat wat rest uit een kort bevochten nacht. Merels zingen dat de lente definitief is aangebroken.…

en dennengeur ik dank U o mijn God voor wie zacht onze handen de handen van Uw kinderen strelen met ons delen blijdschap en verdriet in ‘t hart dat op U ziet Uw wonderolie giet ons zondig en verminkt verstand houd in onszelf geen stand U snoeit de wijnstok het onkruid verbrand door Messias Joshua gezeten aan Gods rechterhand…

Daar, achter die rode geraniums zoekt zij het goede vertrouwen in haar rechterhand prijkt een grote stopnaald die het laatste gat in de zwarte sokken dicht hetzelfde paar dat ooit de voeten warm hield van haar overleden man plots herinnert zij zich ook de schoenen met de stalen neuzen op weg naar de dagelijkse strijd tegen onrecht…

Stil en innig in jezelf Tevreden zit jij daar Aan dat tafeltje In dit goedbeklante Café, kijkt met Rustige ogen om Je heen, zonder Iemand van ons In het bijzonder Gade te slaan Balpen gedurig In je rechterhand, De linker om het Viltje gevouwen Dat de barman je meegaf Als herinnering voor later Aan deze dag, aan dit ogenblik…

Voer me zachtjes mee aan de vingers van je rechterhand weg van diepe dalen langs de chaosbergen uit mijn verleden naar de warme gloed die mijn innerlijke voedt laat me op je schouder leunen wanneer de demonen uit mijn hel in een rauwe confrontatie met ‘t verleden zich een weg doorheen m’n ziel branden tot de gezuiverde geest…

Ze gilde, schreeuwde, beet iets in de trant van rattenkop, rapaille, boeventronie Den duivel was beslist mijn rechterhand. Haar oeverloos getier doorstond ik maar want zij schonk mij die nacht een klare zoon die droog was, nee niet wrang. Een prima jaar.…