Alle inzendingen over schreide

de tranen die ik schreide en de zuchten zie ik vervluchtigen tot regenbogen die van mijn ogen springen naar de zon. waar zijn de bergen van de horizon? ik zie ze niet...…

De wind die huilde en ik deed mee op die ene dag waarop jij mij verliet Waarom je met mij stopte, geen idee jij strohalm, mijn laatste grasspriet De maan schreide en ik even droef op ‘t moment dat ik daar wat stond Jij, die ons verleden zomaar begroef, staarde wat schuchter naar de grond De nacht weende en ik even zacht mijn wereld werd…

schitterend bruidsboeket zo stond ze daar Vandaag de mooiste dag van haarleven Zou ze hem haar hand en liefde geven Hij, mannelijk stoer, doch jong verlegen Stond daar in uniform compleet met degen Licht blozend, van haar hield hij het meest Vandaag was het hun huwelijksfeest De volgende dag trok hij ten strijde Wijl zij tijdens het afscheid schreide…

schitterend bruidsboeket zo stond ze daar Vandaag de mooiste dag van haarleven Zou ze hem haar hand en liefde geven Hij, mannelijk stoer, doch jong verlegen Stond daar in uniform compleet met degen Licht blozend, van haar hield hij het meest Vandaag was het hun huwelijksfeest De volgende dag trok hij ten strijde Wijl zij tijdens het afscheid schreide…

Laat mij haastig gaan naar velden en beemden schreiden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

ik kleedde de dame uit nog voor ze gereed was met haar bedenkingen jij bent niet getrouwd er is geen jonge minnaar je bent wel jarig vandaag dat vrije huwelijk komt uit je duim elke dag in alle standen ik vergeet het maar ze schreide gister blinkende traantjes van kleine leugentjes die druppelen ook nu nog binnen hier ergens van…

En 'k schreidde zacht wijl sinds wij beiden scheidden Geen warme hand mij leidde bij mijn dwalen, Mij die alleen zo droef ben en zo zwak. Maar toen de luchters weer hun schijnen spreidden Trad ik stil met herinnring door mijn zalen, En 't was me als hoorde ik weer uw stem die sprak.…

Toen duisternis mij in het hart gleed zong de nacht mij naarstig zijn lied De eenzaamheid voelde kil en wreed en in mijn hart schreide het verdriet Wijl ‘t stille mij de keel dichtkneep zat ‘t duister vol van met onbekend Van de nacht gloeide de wurggreep waaraan ’t verlaten mens nooit went Waar klokgeluid het stille verbrak restte mij…

van mijlenver een kleine ster, beloofd door wat hun moeder hen vertelde simpelweg langs vele velden verwachtingsvol en onverlet wilde die ster slechts bij hen zijn, toen elk haar eigen stap in zilte pijn onzeker neerwaarts had gezet de één was doof en sprak geen woord ze sliep en had de roep der anderen nog niet gehoord de ander schreide…

En 'k schreide zacht wijl sinds wij beiden scheidden geen warme hand mij leidde bij mijn dwalen, mij die alleen zo droef ben en zo zwak. Maar toen de luchters weer hun schijnen spreidden trad ik stil met herinnring door mijn zalen, en 't was me als hoorde ik weer uw stem die sprak.…

In de prikklende lucht, nu zoel als zijde, die op de stad hangt als vochtige vacht, komt nu een storm, die langs de brede gracht zoet regenwater brengt, alsof hij schreide. Zoet is de tovering van die droefheid, waarin zo veel beloften slapend zijn, in deze storm, van onbewuste vreugde.…

Het was zo’n eenzaam donkere nacht waarin sterren weigerden te schijnen Zo’n nacht, waarbij het noodlot lacht en waarin je ’t liefste zou verdwijnen Het was zo’n verlaten donkere nacht waarin mijn ogen urenlang schreiden Zo’n nacht waarop je ultieme kracht samen met jou de dood in wil glijden Het was zo’n naargeestig kille nacht waarin…

De ezel balkte en het Kindje schreide Met doek en stro dekte de vrouw het toe Ze was van het bevallen bleek en moe Haar echtgenoot stond haar getrouw terzijde Hij glimlachte, dacht moet dit tere ding Een leider worden, Zaligmaker, Vorst Hij die naar moedermelk en liefde dorst?…

Altijd voor het naar school toe gaan toonde ‘t misbaksel haar die aanblik Zij kon haar wel uit de spiegel slaan doch kleurde haar lipjes vol lipstick Een hopeloze daad, vond zij ’t toch dit bleek dra uit haar radeloze zucht Op school bekeek haar niet één joch daar was ze voor jongens toch lucht Altijd als ze voor haar spiegel stond schreide…

Ik schreide me het water uit de wereldzeeën na de eerste zere weeën waarmee u ten tonele kwam en later, toen mijn veel te idolate voelen me nog droever maakte, dichte vriend van mij, bleek ik, te week voor enig leven, opgeschreven als ultiem ten dood. U moet leven, ideëel in mij en blijven bloeien. Of moet u sterven nu? Bent u zo ziek?…

- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -…

Donker was het onder een hoge den duisternis heerste altijd in haar hart Ze was van zichzelf geheel geen fan onder de den schreide zij haar smart Kilte heerste rond de kring om haar koude voelde ze en de eenzaamheid Op haar ziel bloedde een open blaar van het meisje wat zich vaker snijdt Somber woonde in haar moede ziel verslagenheid beheerste…

ten dans in de salon van zijn onvermogen Zijn talent spon zich als een strop om zijn nek Dronken van verdriet maakte hij de knieval voor het kille doodsbed toen zijn lichaam er ontheemd lag en zijn ziel werd ontkleed In verlatenheid ontfermde het licht zich over hem met de wassende tranen van zijn vriendin die de hemel rood schreide…

Dit tweegesprek in de nacht geeft steeds herhaling echo zonder uitzicht op een werkelijk lange lente, hoe droef kunnen pauwen thans nog schreiden, monden nog scheppen naar beeld en gelijkenis. Hoe het neer te leggen alles was waar en ooit wel goed. Zijn ze niet meer schoon uw aderen de armen en uw keel.…

En waar het beekje door de weiden Bij els en wilgen henenvliet, Omhelsden wij elkaar en schreiden Vergeet mij niet! Vergeet mij niet!…

En zij gilde Ze was wenend ‘t huis uitgevlucht was in donker door regens gegaan ‘t Slachtoffer van haar pa’s ontucht schreide zacht haar eenzame traan…

we lezen Remco’s Lamento hier nu langs het lange diepe water zien wolken die niet meer komen in Vestdijks Litanie huilen om Martinus’ verre wolken waarom moeder schreide het zijn oude verlangens we volgen valk en vlinder we horen ver verdriet herschrijven een bezonken Testament van Boudewijn en Bob alleen over de dingen die we…

Het was nachtelijk donker en stil blote voeten schuifelden op de trap Eigenlijk schoof zij, tegen haar wil, naar het schuurtje, stap voor stap Een huivering onder haar negligé duidde haar schaarse kleding aan Als iedere nacht zat zij in de puree; als altijd schreide zij zonder traan Het duister stille, zonder één ster zong zachtjes haar…

Toen de doodsmare kwam, Zie, mijn wangen zijn stram, Maar ik schreide als het kind van mijn kindren! In der schamelen nood Gaf hij meer nog dan brood: Als een vriend had hij troost voor zijn mindren. O Hoe heugt mij de dag, Toen mijn bitter geklag Mij geen uitstel der pacht mocht verwerven!…

Ik kom uit mijn dorpje: ik kom om wat brood; Ik dool door het slijk en de slibber der straten; Mijn kleed is gescheurd en mijn voeten zijn bloot; Mijn moeder is krank en mijn vader is dood: Wij schreiden zo luid, maar het mocht ons niet baten. Heb meêlij, heb deernis, mijnheer en mevrouw!…

Ik schreidde en liet me maar vallen met het geopende boek toen opeens weer verliefd op hem. Zijn getekende hartje tegen mijn boezem gedrukt. Hij wou me niet meer. Ik ging maar naar de winkel met roze speldjes in mijn haar. En ik kocht er maar luvkoeken. Ja je moet toch wat eten nietwaar? Dus ik kocht maar koeken van luve.…

Hoe dikwijls, ach, hoe dikwijls scheen mijn wezen ook, van de aard gescheiden, niets, niets te blijven dan alleen een oog dat schouwde, een oog dat - schreide.... Mijn arm verlangen, dat bij zijden verheven machteloos blijft staan, heet gij vergeten, heet gij mijden? ....Zwijg stil, zwijg stil, mevrouw de maan.…

Wel 't vochtig blazen door het jonge riet En kleine wilge' en berken van de wind, En 't zoele en zoete wenen, of een kind Door 't duister liep en zonder klagen schreide.…

Ik denk aan U bij stormen, bij ontijde, Wanneer de wind opzweept de wilde zee, Alsof de wereld met het hart, dat schreide, Uitklaagde een klaagzang van nog zwaarder wee.…

Al wat uw donkre ogen schreiden zal hun tot bloem, tot vreugde zijn. Deernis en Vrede breng ik u heden, 'n zacht woord, op mijn dag, uw feest; 'n geur van blijde lieflijkheden uw donker hart zozeer verweesd.…