Alle inzendingen over spoorloos

nacht schaf raad nu de woorden van dit vers zo tastbaar worden besloten ligt in deze zin waarin ik nog kind was in de vergane tijd van mijn geboortehuis wakend in de tijd zag ik stil op gebonden aan het heden sta ik en hoor verre gezangen ten prooi aan het honende gehuil eeuwen zijn spoorloos heen gegaan verloren in het kosmisch…

volg MIJN pad alleen veeg de straten schoon een kind doet de was dans naar mijn pijpen het is een simpele wals hoor het 1-2-3- klappen van de zweep doorbijten is het devies mijn wil is de wet een blok aan je been al die toxische mensen iedereen heeft wat wie niet horen wil zal snel spoorloos verdwijnen in nor kist of kuil 1…

roerloos zij lijkt bevroren ademt in blaast zacht uit doelloos als nooit tevoren heeft het min of meer verbruid spoorloos haar vertrouwen vraagt zich af in zwijgen gehuld stuurloos in haar rouwen voelt een straf maar kent geen schuld zielloos is de vrucht die zij meedraagt in haar schoot weerloos als zij vlucht en…

Straks zullen we spoorloos verdwijnen, in de eeuwigheid. Morgen zullen we restloos oplossen, in de ruimte van de tijd. Leven leert me hoe ik niet leven moet. De dood is de moeder van mijn angsten. Sterfelijkheid is de bron van verlangen. Liefde geeft smaak aan mijn zoetste zoet. Vandaag durf ik een moedig plan verwoorden.…

ik orakel labyrinthen spoorloos zonder hinten spreek alleen met zon en wolken om me heen de hemel is gesloten de ruimte is te groot maar ik ben vastbesloten een weg te vinden uit de dood handen reikten trokken terug omdat de hitte te intens was om te leven ze keerden mij de rug nog zie ik je lach, ogend naar de horizon herinner…

Licht schept ruimte om te overleven maar toch overwint het duisterzoeken rijkelijk te vaak zwart vreet het wit wit knabbelt slechts wat randjes zwart donker lokt nuances laat ze verdwalen spoorloos verdwijnen in schaduwmoeras waar de zon slechts met donkere blik kan vegeteren de dag verkort tot nacht nog levend springen gesprokkelde…

adem de vadem op zee lengte na lengte ellenlang het is er zo dun ziltig maar vrij van elk mengen van de mensenzee en het diepe spoorloos op vingers van zout ik wou dat je daar bodemloos kon vallen in een bedwelmend bedaren en gewichtsloos zweven op de nevel mezelf ontrukken van boven en onder maar ook weer wil ik er niet eeuwig blijven…

ik had een vredige kerstnacht verwacht dacht mijn schaapjes op het droge maar het zwarte dat ontbrak we zijn gaan zoeken op de velden waar herders hun kudde telden klopten aan bij stallen het bleef spoorloos voor allen heb mijn kerstgroep toen eens goed bekeken maria jozef en de beesten ook daar geen taal of teken van mijn vermiste…

met veel geld elkaar geruisloos te passeren en dan nog iets van de ander te leren bij een geur is odeur gevoegd in combinatie met de tandeloze lach die toch het zuinige naar boven bracht in een extravert en joviaal ogend type goed voor het onderscheid in de typering van het eenmalig verschijnen in het archief en dan het spoorloos…

er is hier en er is nu maar ik vraag me af hoe ik later de stilte kan herinneren zou ze spoorloos verdwijnen of zou er plaats zijn om ze als meeuw te verwekken om ze uit het niets te schrijven bovenop de seizoenen en de vergane hartslag van de tijd er is hier en er is nu maar maak me wakker als de stilte me ten dans vraagt…

het doek is gevallen de laatste akte speelt zich af buiten het aanschijn van vreemden zonder enig licht nog wat resterende stuipen toegedicht aan ontheemden geblinddoekt op planken tastend op weg moe van spoorloos kruipen soms is applaus door zwijgzaamheid omhuld het kent begrip op afstand zogezegd monddood kil de zaal…

ketsen als vreemde wezens tegen de sterren uit het heelal mijn vingers krommen in de nacht wanneer het bezetene me drijft en verjaagt en ik moet klimmen tegen horizontale vlaktes zonder enige vorm van inhoud nog brandt het restant in een afgedankt conservenblik het leven draagt mijn muntstuk als soldij langs de draden die me binden, spoorloos…

hij zoekt zijn bril maar ziet hem nergens zonder zijn bril…

Het sierlijkste is niet de zwaan, maar het water waar de zwaan zich spoorloos in weerspiegelt, een rimpeling van vriendelijke huiver.…

onder lagen van weerloosheid rilt het uur door aangehouden kilte wanneer ik steeds meer terugkeer naar afwezigheid; een onbesliste verte waar bestaansvormen spoorloos zijn lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren van de zon pistoolschoten in wijn geweekt worden en vaders antwoord geven om wat ze deden langs uitgestrekte zomers…

Zoals een trage tuinslak die spoorloos verder glijdt, verdwijnen onze dagen, stil, langzaam in de tijd. Verstrengeld onze handen, gekoesterd, lijf aan lijf bezweren we de angsten: blijf bij me, liefste, blijf!…

Er is treurnis, eindeloze rouw om hen die gingen, spoorloos zijn of opgegaan in een grijs verleden, een bestaan dat niet licht doorlatend is, niet sprankelend maar schreit zoals nu de lucht doet. De splinters doen zo'n pijn, al zijn ze niet vertakt, niet ingegroeid in vlees dat maar niet helen kan. Het regent nu, ook op de graven.…

afgenomen Zijn sporen een nieuwe vorm Van wat hij heeft afgebroken Zo zie ik mezelf ook Zonder een echt verzetten stap Ik had blijkbaar alle hoop In dat klein gebroken hart Hoe kan je iets missen Als het er niet is Waar zal je iets vinden Tegen pijn verdriet en gemis Ik zie hier nu leegte Kilometers niks dan de natuur Onzichtbaar en spoorloos…

duinen (Dat wij lentebries noemen Omdat we het niet meliger konden verzinnen) Is door man en muis verlaten Haar flanellen bloes over de armleuning Begin ik al grondig te haten De mouw ruikt nog naar vrouw Ik kuch De hoveling die haar met ingetogen zwier Uit de sluimer sleurt Het huis geeft geen kik In het omgewoelde bed Raak ik spoorloos…

Net had ik ontdekt dat mijn kat spoorloos was. Bittere tranen vertelden dat er haast bij was... In laarzen en jogging snelde ik naar buiten Een instinctieve drang, ik was niet te stuiten. Kruipend onder auto's, turend en slenterend door het park Angst of koude, neen, ik mijmerde...Noë's Ark.…

de straat verloopt langs gevels en in stoep kaatst voetstappen om spoorloos anoniem te blijven breuken potten knikkers op in krijt verkleurt de kop in tekening heel nonchalant op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst…

Een stad van grijswitte gebouwen En halfvoltooide huizen, Van ruïnes die spoorloos vergruizen En zuilen die zichtbaar vergrauwen. En overal zijn nog de puinen Van de aardbeving openbaar. Waarom zou men bergen en ruimen? Onder de aarde dreigt steeds het gevaar. Paleizen zijn scheef afgesneden, Van andre ontbreekt een brok muur.…

Je smeet me om de oren met liefde toonde onbetaalbare genegenheid maar van de ene op de andere dag ben ik je spoorloos kwijt zonder iets te zeggen ben je er stiekem vandoor gegaan na een eindeloos lijkende relatie die jaren heeft bestaan zonder iets te zeggen...…

magneet aan een roestig geraamte dat het levendige gevoel maar niet terug kan vinden grijze plicht die roept dat het leven plicht is benevelt alle kleuren tot ze donkergrijs zijn als een slapeloze nacht nachtvlinders fladderen rond de betraliede lamp tot ze samen besluiten dat verder gefladder alleen maar zinloos is ze verdwijnen spoorloos…

Hoe een blik spoorloos weerspiegelt het stil bewegend samen weven in een streling, ontastbaar haastig, bijna huiverend over de rimpeling van onze huid.…

Niets wordt vernietigd, spoorloos verwoest; Een geur, een toon die in de stilte zoemt, Iets blijft - hoe ook verijld, versteend, verbloemd, Leven moet alles tot in eeuwigheid. Geen sluimring, geen min, geen dood verzoent De kruistooht redeloos door ruimte en tijd.…

De dader spoorloos, jij levenslang als j`er aan denkt word je weer bang. Daar, drie jaar oud in het open veld werden voor jou.. je jaren geteld.…

waarin spoorloos wordt weerspiegeld elke rimpelende huivering die zich door 't stil bewegen weeft en haast ontastbaar in verankering zweeft. Hoe zal ik ...? terwijl je wang soms zoekt en niet je mond en 't licht uitdooft. Ik zal haar 'thuis komen' noemen .…

hoe zij wegtrekken windgedreven donker op wit enkel of in groep beelden werpend tegen het gewelf van hemel spoorloos oplossend tussen ’t dagdagelijkse uit onmacht geboren ’s morgens vroeg op ’t Congolese land bloed onder hun voeten in ’t eerste licht hand in hand gaan zij per twee gingen duizenden, miljoenen over land en zee balans…

vertel geen mens het doel van uwe reis; hoevelen onzer zijn al niet bezweken door 't heilloos en voortijdig spreken van Londen en Parijs - vertrek, verdwijn spoorloos naar nieuwe streken. wees van binnen vuur, van buiten ijs.…