Alle inzendingen over stilte OR nacht OR dood

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Ik hou van de nacht, van haar stilte, van haar geur. Vaak legt ze mijn dromen bloot en schenkt ze mij haar zoete hoop. Soms loop ik verloren in haar rust en dan kom ik mezelf tegen. Ik duik onder in een doodse kleur en bezwijk, lig helemaal uitgeblust.…

De stilte van de bomen, de akkers en het riet, de stilte van de bomen, wie kent en hoort ze niet? De stilte van de harten, hun zucht en stille klop, de stilte van de harten, wie hoort en ziet ze niet? De stilte van de doden, hun rust en ons verdriet, de stilte van de doden, wie schreit en rouwt nu niet?…

Ik spreek het nachtelijk hart Aan en vernoem mijn slaap In de schotel van het gedragen Servies waarmee de nacht me een Vroeg ontbijt aanbiedt Ik mis het beleg, het brood en zélfs Het erbarmen om mij dan toch Ter ruste te willen leggen, doch Niets spreekt het duister aan Ik kan slechts nog dwalen met Mijn geest, bakkeleien met onwelwillende…

het is nog nacht onder het slot van onaantastbaarheid en het kind ongehoord, nimmer gehoord en uit het verleden bidt alsof aan het eind van dit gewankel stilte wacht, sterren als woonst voor de dood waarin alles luistert, niets luistert de angst voor hem, de angst om haar voor hem, om haar om het kind dat telkens weer…

even zwegen ze de velden moegestreden uitgeblust waarom, een vraagstuk niet te begrijpen rood dood stil, kwam als de nacht sterren aan de hemel ondraaglijke kreten, toch hoop op de handpalm die reikt naar het morgen het einde getroffen door waanzinnig schizofrenie wachtend op de wijsheid van de stilte, stil als het was die nacht…

naar het einde van de nacht Ik vlucht niet meer ik wacht geduldig tot ze gaan slapen en mij in stilte en onrust achterlaten…

Duisternis gluurt naar de maan en laat zich gewillig verblinden ook de zon laat verstek gaan de nacht zal zichzelf vinden Duizenden sterren zwermen uit in het heelal van eeuwigheid zij werpen hun schaduw vooruit de nacht vertoont eenzaamheid Doodse stilte voert de boventoon de natuur lijkt compleet verdwenen de maan bestijgt zijn donkere…

De stilte na de dood, na het lijden en het afscheid, wachtend op de morgen, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, van deze Rechtvaardige, van zovelen die leefden in overgave en liefde, maar zo dikwijls zonder hoop.…

En jij die haar ogen sloot; Afscheid nemen kon je nog niet; Ze keek zo tevreden; Hoe mooi ze in het avondlicht lag; Nog één nacht met haar; Nu in een doodse stilte; De rest kwam wel de volgende dag…

De nacht ademt de stilte eenzamer dan ooit voel ik het verdriet over jouw droeve dood vol onvergetelijke woorden nooit doof geworden voor voortrazende tijd zal ik je niet vergeten in herinnering vervagen, maar hier naast mij op 't hoogpolig tapijt liggen gewaagde zinnen troosteloos, leeg hopeloos te zijn met een echo van stilte die…

of onverstaanbaar nu de stilte ongenaakbaar is alleen herinneringen blijven de dood heeft onze liefde samengevat in broze woorden nu de avond langzaam afbrokkelt in kalme gebaren van mijn hartslag herinneren is liefhebben liefhebben is herinneren ik hoor jouw zwijgende stem in de nacht…

je geeft me dagen van slaap, bladerloze bomen en wind die stilte naar het noorden draait lege oren en het vocht van de maan dat het gedicht klieft als zou mijn schaduw de nacht toebehoren, nooit los van zwarte knopen ik laat achter, je vraagt de dood…

In de stilte van de nacht Voel ik de eenzaamheid in al zijn kracht Wat mis ik jouw zachte armen om me heen Je bent zo dichtbij maar ik voel me zo alleen De tranen willen naar buiten maar ik wil het niet Ik vecht tegen de emoties maar verlies 't uiteindelijk van het verdriet Zachtjes bid ik, Heer ik ben zo moe Haal me hier weg ik wil zo graag…

Stil, wees stil: op zilvren voeten Schrijdt de stilte door de nacht, Stilte die der goden groeten Overbrengt naar lage wacht... Wat niet ziel tot ziel kon spreken Door der dagen ijl gegons, Spreekt uit overluchtse streken, Klaar als ster in licht zou breken, Zonder smet van taal of teken God in elk van ons.…

Als vorm van stilte is de nacht beleefd voor de mens die in zijn dromen leeft de illusie wordt graag stevig ingelijfd als amateur die slechts uit armoe schrijft de nacht van stilte blijft als droom alleen door eenzaamheid die nooit verdween.…

De stilte is voelbaar in de nacht... Je hoort de natuur geruisloos ademhalen. De wind waait zacht en vertelt verhalen van de dag die voorbij is gegaan. De bomen luisteren en fluisteren terug. De verhalen verdwijnen in de donkere lucht....…

De nacht is veel te groen om krekels van het blauw te onderscheiden waar is het licht dat leeggezogen weiden uit hun stramme schaduw dwingt? Je hoort geen stilte die luider snikt dan legers meeldraden - ze vechten voor wat licht - schrijf met glazen woorden de scherven op hun dode bloemenmond.…

op het strand het dode strand luister ik naar regen naar beminnen dat door stilte stuk slaat op te broze schelpen harde rotsen breken mijn gedicht, ik kan de woorden niet meer verdragen omlaag, waar vissen vallen in de nacht en meedrijven met de aarde de schaduwen druk ik aan mijn borst, zilt als steentjes op het strand…

In de stilte van de nacht fluister ik je naam zo zacht te leven zonder jou is ook een beetje sterven In de stilte van de nacht fluister ik je naam heel zacht geen warme omhelzing meer nooit meer je lach In de stilte van de nacht fluister ik je naam zo zacht een laatste kus vaarwel mijn lief In de stilte van de nacht fluister ik je…

de weg van tranen doorkerft zijn gezicht groeven vol pijn zijn gebroken lach hij huilt ze verscholen waar de stilte hem wacht verlangt naar het eind die eeuwige nacht waar alles hernieuwt in gesloten ogen zijn lach nog heel even de dood verleidt…

naar het licht wordt de wereld alsmaar minder groot Ik zweef nu naar levend zonder gezicht op weg naar de diepste stilte der dood Rondom mij heerst deze stilte van God woorden zijn te overbodig God is groot Achter mij glijdt zacht de deur in ‘t slot ik heradem vredig, in de stilte der dood…

na de lafheid van hun daad in het niet verdwenen terwijl de ambulance met gillende sirene weg rijdt waarin een laatste zucht staan zwijgend drie getuigen met elk hun eigen verhaal in ogen handen en voeten ze keken toe zwijgen ook nu angst voor represailles ketent hun stembanden zonder ruggengraat sjokken ze huiswaarts waar…

Met diep zwarte ogen zag zij mij aan die stilte van die grauwe herfstnacht Geen ster scheen in de hemel te staan ik huilde zacht, daar ik aan jou dacht In ijzige stilte woekerde een woord; die toezegging jou nooit te vergeten Ik riep je, en wachtte op je antwoord jij die altijd in mijn hart had gezeten Met roestige woorden wees je mij af…

“Kaken toe”, Riep de papegaai Die haaibaai Dus zweeg de kaketoe Hield zijn snavel toe En dacht: “saai, saai!”…

Weegt op de nacht een dubbele donkerheid door zoveel ogen, duister voor altijd? Gaat in de dag de stilte warende om van zoveel lippen met doods zegel stom? Neen luide zijn de dagen met de klank van zwaar geschut en felle wapens blank en nachten lichten van de hoge vlam die laait door 't land en zoekt het offerlam.…

en als dan plotseling de nacht valt als een tapijt van sneeuw en toedekt wat gebleven is en de duur vervaagt tot stilte dan voelt de koude tot op het bot lacht geen vogel geen bloem, geen wuivend gras een kraai krast geritsel, stilte de koude wind neemt de plaats in - reeds lang voor hem bestemd - nu grijpt hij zijn kans geen…

De maan dwaalt eenzaam over dode velden muzikale stilte dweilt langzaam over onstuimige zee, onze meest mooie mannen moeten het deze nacht in bewondering ontgelden en met die teloorgang gaat mijn schoonheid in dat trieste ritme mee naar een nieuw woordloos bestaan.…

Er klonk een zwarte stilte na de dood van Hem die 't leven had verkondigd; die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood van morgenlicht wie had gezondigd.…