Alle inzendingen over verbrande schepen

schepen zwarte schelpen op het strand ernstig lichtgevend en tevens een kaars in het donker…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

Mijn atelier vormt de tempel waarin de muze woont Mijn tekentafel als altaar waar ik jou mijn ziel verbeeld Voorbij het mogelijk waarneembare der zintuigen De plek waar alleen nog rust, liefde en inspiratie geldt gelegen in de binnenstad waar de haven zijn verbrande schepen telt In een smeltkroes van culturen en waar de honger…

Misschien zit er ergens achter een ver venster eenzelfde stille woekeraar in oude liefde te spotten met de regels van de evolutie; te dromen over verbrande schepen en oude koeien en kijkt daarbij omhoog, omlaag naar mij…

deze ochtend is voor ontwaken te licht ik blijf volhouden dat je op de rand van het bed zit vandaag sta ik op en valt er regen met af en toe zon er hangt geen geur meer van verbrande schepen de ziel van gevulde koeken en nagelaten brood is voelbaar aan een blinde muur bloeden de wijzers die klokloos het paradijs weten vandaag…

Alle schepen achter je Verbranden Is geen ramp Zolang je De schepen voor je Maar niet meeneemt In het vuur van je herinnering…

Gewapend met een vol doosje lucifers kijk ik naar mijn schepen in de volle haven, aanmaakhout in de rugzak, een oude krant tot lont gedraaid. Na enig dralen steek ik eensklaps vastbesloten de lont aan, het hout bemiddelt achter mijn rug, doet de vloot ontbranden.…

Mijn gedachten leg ik aan banden stilzwijgend wil ik mezelf zijn Schepen achter mij verbranden God wat doet dit………..pijn…

Ik ben een eenzaam eiland geen land nog te bezeilen schepen achter me verbrand geen bruggen meer, geen enkele band Ik ben een doelloos schip ronddobberend op tranen waar is het anker, waar is het stuur ach God- ik kanker.…

en de sprong weet niet waar hoe diep wanneer de val zal stoppen volledig luchtledig in vacuüm verpakt op weg naar evenwicht al was het maar naar de hoop die te vinden slechts de zekerheid dat stilstaan teruggaan had betekend naar schepen reeds verbrand…

Soms zo zeker soms zo klein soms ben ik iets soms niemand in niemandsland verbrand alle schepen nooit heeft iemand de tijd gekregen achter mij om te begrijpen dat er een plek bestaat zonder haat altijd kwam het ik bedoel jij te laat.…

Verbrand uw schepen en schelpen, voor ik u vind. Laat mij een hand naar verten reiken. Naar verweesde gronden die van geen zijde wijken.…

jij hebt de snaar geraakt die mij deed ontwaken de eerste tonen die ik hoorde van binnenuit het warme geluid van liefde op de melodie van geluk het waren jouw ogen en handen die de schepen verbrandden van een zinloos bestaan voor ons nu de vrijheid tot de hoogste klanken te gaan…

Ik heb het pad dat ik liep verlaten, alle schepen vóór me reeds verbrand. Zonder jou loop ik nu voortaan en nooit meer samen hand in hand. Ik zag de ziel uit je lijf verdwijnen, ik heb je laatste harteklop gevoeld. Maar die liefde in jouw ogen, ik weet het, die was echt voor mij bedoeld.…

ik waai pik je op en waaien samen bruin op stranden waaien bergen passen dalen waaien over landen met elkaar stevig in handen over alle talen zonder oude schepen die verbranden waaien we vrij vol liefde en door niets en niemand te achterhalen…

het lijkt er op dat eenieder bang is de slag te missen hedgefunds harken pecunia politici bemodderen elkander zorg bezwijkt onder de kaasschaaf enerzijds miljarden anderzijds een dubbeltje minder onze kinderen betalen de rekening er is niets meer om voor te strijden alle schepen lijken verbrand…

het zand stuift argeloos tart bruggen en kastelen mondhoeken worden korsten ach, korrels zijn met velen de vloed heeft sporen gewist om voetstappen te vervloeken ik verdwaal in confectietuinen blijf de wildernis zoeken het water draagt zich naar zee mijn schepen verbrand langs geulen en kreken een pot met as in de hand…

Ik heb gehuild, gelachen en gevochten Ik lag in warme bermen en in gladde bochten Ik hief het glas, het viel in duizend scherven Ik wist de grijze hemel Toch weer blauw te verven Ben blijven pogen Al verbranden al mijn schepen Ik heb gebaald, gefaald En heb hem vaak geknepen Er was applaus en ik werd heftig uitgefloten Maar als ik ga dan zeg…

toen hij de golven op het zwarte strand hoorde breken verbrandde hij met wijd open ogen om niet te verdwalen de wrakke schepen achter zich geen mens kwam in de buurt van zijn ziel niemand sprak de taal toeschouwer in het eigen nooit vertelde verhaal het langzame gif voelde hij pas later toen het gewicht van de uren hem…

Mijn vader Had het goed begrepen Mijn vader Had het heel goed door - Wees nooit te trots Verbrand geen schepen Wees als een kind En ga er voor Alleen een leeftijd Kan niets zeggen Over goed en kwaad De zin Hij wist het altijd Uit te leggen - Wees steeds het kind Dat ik bemin - Luister Altijd naar het kind Want wie weet Kan het…

die worden verbrand..…

De ochtend ontwaakt door nevelig licht ben ik aangeraakt mijn blik is gericht op het wolkenland waarachter ik mijn schepen verbrand kleine deeltjes as,door de wind verjaagd, stukjes verleden verdwijnen vertraagd, tot zwarte stipjes... aan de horizon als in een film die langzaam vervaagd nu ik zie ze nog staan maar kom ze denk ik nooit meer…

De hopman wist ons te verleiden maar heeft zijn schepen nu verbrand. We zullen hem terstond ontweiden Zijn schelpenhoed ligt al onder ’t zand.…

Ach jee, ach gos wat is er aan de hand Luus heeft op een nare manier haar arm verbrand Het ging simpel, zo van 1-2-3 Even wachten tot de pan op ' temp' was maar potverdrie Een knal, die ze van haar leven niet vergeet Een slok vet op haar arm, ohhh dat was HEET Meteen koelen onder een lauwe straal Bellen naar de ehbo, oh wat banaal We zeggen…

verbranden Er echt pal voor staan Open om in nieuw vaarwater te belanden Er varen…

als hel van spijt zo overtreft dat er geen dag of nacht is en ik geen hand vind van wie dierbaar is geen schouders om het leed te dragen geen ogen die de tranen stromen geen stem die woorden troost als hel van spijt zo overtreft dan breekt het mij tot as…

nooit eerder was er zoveel naaktheid je wast mijn lijf met enkel water schept twee handen uit een overvolle emmer vraagt of alles schoner voelt wel leger zeg ik en zicht op een bodem waar blote voeten raken…

Een rib uit mijn lijf Laat ons handelen een antwoord zijn 's Avonds laat spot ik en drijf Het duidt op een steevaste levenslijn Schepen heb ik zien vergaan de mijne heb ik desolaat verbrand oog om oog, tand om tand Met een hart vol littekens worstelt deze veteraan Maar rotsblokken verpletterden het rustloos verlangen wederom heeft het leven…

In mijn hoofd kolkt een vulkaan De schepen achter mij verbranden Het vuur wordt langzaam aangewakkerd De modderstroom glipt door mijn handen Het dorp is geëvacueerd Iedereen is op de vlucht geslagen Geen mens om mij te redden Want ik ben zo losgeslagen Ik ben bij mezelf gebleven Ik groei alleen op vruchtbare grond Wanneer de…

Violen strijken melodramatisch een kakofonie van verwarrende klanken die de Tijdgeest kenmerken De klok wijst ons om schepen te verbranden oud zeer te verlaten op onbekend terrein We zullen onlosmakelijk onze geheimen herbergen op kernachtige wijze De droom waakt in ons bewustzijn, onophoudelijk...…