Alle inzendingen over verstrijken

Ze is als een jonge ree met zachte ogen zo eentje die je zou willen strelen en beschermen zij verkent haar wereld - schuchter en onopvallend - wordt ongewild en onverwacht een prooi achtervolgd door de jager die zich keer op keer wil bewijzen Met het verstrijken van de seizoenen wordt ze steeds handiger in onzichtbaar leven en ontsnapt…

Een bos lijkt een paradijs herbergt een kwaad Sluimerend tussen de bomen net zoals de nevel en de mist Stopt bij een huisje gaat naar binnen eindigt een leven veroorzaakt ellende Jaren verstrijken Daders vast Al snel blijkt Onschuldig.…

In het Hof van Heden is het beuken haar vergaan waar voeten de grond niet meer raken zal helder haar leeftocht zijn swijlens zon en maan elkaar verstrijken draait zwaaiend blauw een laatste houden van naar vijf bij vijf haar toekomst lacht naar gisteren maar het "dag" klinkt als vandaag…

in onze jonge jaren was het allemaal zo belovend het leven was nog rekkeloos een biertje, een sigaretje en een lekker wijf je stond stijf van de mogelijkheden waar jaren verstrijken kent het heden steeds meer ongemakken, alles lijkt te verzakken van je hip van je hop ga je hard op je smoel…

op het doek staan de kanttekeningen van jaren geschetst in zwart wit dagelijks leven heeft de lijnen vorm gegeven in het verstrijken van tijd van pastel tot in de donkerste kleuren spreekt het emotionele gebeuren pas als de dood arriveert wordt het doek door twee lagen lak gefixeerd…

Spinrag ligt als een dun geweven sjaal rond stakerige schouders van wat struiken in mijn tuin Geen kruid lijkt opgewas- sen tegen het verstrijken van de tijd en zelden lag een hof er zo verlaten bij Mijn lustoord blijkt ver- gankelijk te zijn en mij rest slechts een uitzicht op het brakke paradijs…

verstomming uit de avond tegemoet de helderheid achter donkere glazen, de opgooi van stemmen binnen het afgelijnde, het doffe leder dat men in het wilde trapt doelloos staart de mens naar wat hem invalt als een schaduw in de war van zijn bestaan ---------------------------------------------- 'De contouren van het verstrijken…

De oude Ierse kerk op de oever langs de rivier onder een donkere wolken hemel is in het verstrijken van de uren vervallen tot spinrag en stof van het mediteren van de monniken resten nog verbleekte gebeden Eeuwen geleden gesproken gebeden om het verdeelde leven dat aldoor één is te helen Een zonnestraal golft door het raam…

op de bodem van de diepte lag als een oester een weerbarstig woord onderzeese stromingen kwamen en gingen bleven haar beroeren gestaag schuurden ze over en langs het gesloten fort ze werd weker minder stug een trage transformatie met het verstrijken van de tijd herrees ze aarzelend uit haar as de wedergeboorte van een woord…

De bloemen op het behang bevroren in de tijd Vast gelijmd tot het eeuwig bloeien Voor de ogen van zijn bewoner Zonder protest kleuren zij de kamer Tot het plezier van zijn bewonderaars Maar de jaren verstrijken En ook al sta je nog in volle bloei Het behang zal vergelen En de bewonderaars zullen je verwijderen En bij het vuilnis smijten…

Tijd is het toverwoord De magie zit in seconden Gebruik uw gezond verstand Open reeds verstomde monden Zonder tijd staat alles stil Levenloos zal onze aardkloot zijn Wees dus blij met het verstrijken van de tijd En zie de ouderdom niet als pijn Vlucht niet voor de rimpels En het verschrompelen van huid Zonder tijd is er geen bestaan Dus…

Doe een doekje om de klok het kan de tijd verstoren door het verstrijken van de tijd is al wat was: verloren Het zijn de uren van voorbij die aan belang gaan winnen herinneringen in een lange rij komen het huis weer binnen Een levenssnoer vol diamanten geslepen door het leven mooi, aan alle kanten zullen rust en vrede geven…

Terwijl nevel de zon verleidt, de vorst met de voeten vrijt en de wind bladeren, ooit groen als gras, als ieder jaar ontheemd over de grond verspreid en de nacht, veel donkerder nog dan gisteren, opnieuw een dag in glijdt, verstrijken de jaren.…

Terwijl nevel de zon verleidt, de vorst met de voeten vrijt en de wind de losse bladeren, ooit groen als gras, ontheemd over de grond verspreidt en de nacht, veel donkerder nog dan gisteren, opnieuw een dag in glijdt, verstrijken de jaren.…

Roept en men zal uw mond snoeren klopt en de deur zal gesloten blijven vraagt en er zal genomen worden bidt en men zal uitgelachen worden wacht en de jaren verstrijken werkt en men zal geen loon ontvangen hoopt en men zal slechts dromen vertrouw en men zal bedrogen worden steel en men zal rijk worden laster en men zal geloofd worden…

Ik zie het aan in dit moment en wens dat ondanks ons verstrijken het beklijft. ------------------------------------- Uit: 'Boven de koude steen', 2007.…

Ik ben een kind dat zich soms vergeet een poppetje op papier tekent en zich afvraagt wat is hier De wereld ken ik wel het is de zaak van pa boordevol krijtjes waarmee je een bord bekladt Ik lever in nu de jaren verstrijken er een grijze mantel om het lijf zit Tekenen kon ik een boom een vliegtuig en nog veel meer Alleen ben ik…

je lachte in je hand bloeide en vervloeide tijd de deur stond aan liet de uren ongehinderd gaan de scene heeft eeuwigheidswaarde tot ingrijpen het verstrijken stopt actie en reactie nemen de draad weer op in het regisseren van nu de ingreep heeft de deur op slot gedaan en tijd buiten laten staan of zijn de uren meegelopen…

Bedolven in de grote zee, geen identiteit, onzichtbaar Blinde aanname, het doel missen Geen eigen benen om op te steunen De paden zo smal, bestemming in de mist Jaren verstrijken, stoffig de boeken Levenslang, de sleutel verloren Datjy(2009)…

kijken naar buiten de stad nog actief hier binnen lange gangen zwak verlicht pijnlijke stiltes doorkliefd door apparaten gezucht pijn en verdriet alarm gaat af paniek in de gang telefoon, gefluister wat later een bed leeg weer even slapen de uren verstrijken het wordt morgen nacht in het ziekenhuis eindelijk voorbij…

Hoewel uren verstrijken, lijkt de tijd stil te staan. We hebben het niet gered. Ik sta al zolang te kijken, hoogste tijd om te gaan. Nog even...jouw bruidsboeket.…

met het verstrijken van de tijd moeten wij de tol betalen langzaam raak je alles kwijt eerst de tanden en de kiezen daarna ga je haar verliezen vroeger was het nog zo mooi keurig netjes in een plooi een oude hond ruikt uit z'n bek is derhalve niet in trek er zijn immers jonge zat nee jij hebt je tijd gehad…

Zij reden over de zwarte grond licht en bloemig aten gepocheerd dronken pinot gris langs de cote in het restaurant schoof zij haar voet tussen zijn benen en hij plukte zonnebloemen en schelpen ze neukten ontelbaar in die tijd tussen branding en afscheid tussen liefde en spijt tijd verstrijken en nergens oevers Zij reden voorbij lavendelvelden…

de wind blaast een blues door onze verwaaide haren we deinen mee met melancholische golven terwijl we nog wat tijd stelen uit de verstrijkende zandloper je fluistert zacht adieu cherie ik vang je woorden op mijn lippen polijst ze, kus je nog eenmaal we overstemmen de branding met een laatste liefdeskreet en dragen de nacht…

werkelijkheid een droomwereld zonder klagende vrouwen en verziltende knapen groef hij zijn eigen kuil nooit voor een ander met vallen en opstaan zijn eigen leven waar antwoorden ontbraken hij zich niets meer af kon vragen in de diepte van zijn drama bleef hij een beetje achter in die andere werkelijkheid een droomwereld en het verstrijken…

het regent naakte hymnen in gekerfde tuinen en boomgaarden vogels zingen op takken en de wind knielt op andere nevels loyaal in mijn buurt de regen flow verblindt niet het naakte zangerige als de uren verstrijken op de eerste melodie er is geen klaagzang te horen onder de regenboog reist nogal wat op winden en getijden waar de vogels…

Aan weerszij grauwe muren, een schemering Hangt boven de stad en gestaag verstrijken De uren. Een stilte heerst alom en mensen lijken Als dingen doofstom. Hun zintuigen zijn verdoofd en gedachten Slokken hen op. Het beloofde land is een illusie voor Iedereen... Terwijl hun sporen vervagen tussen het Kille steen.…

de verstrijkende tijd drijft ons af - meer en meer - naar het verleden we versmelten met het decor de sluipende tijd laat ons in rook opgaan we vallen niet langer samen met wie we waren de genadeloze tijd gumt ons hardvochtig uit we vervagen tot onherkenbare contouren treuzelend oogsten we het laatste daglicht totdat het leven vertrekt…

Als zacht de nacht ontwaakte met maneschijn en twinkelende ster boerennachtegaal kwaakte laatste klokken beierden van ver verstomde mechanisch geweld en aan de kim verdwenen laatste stralen verstrijkende uren werden geteld een oude man vertelde zijn verhalen stil zat men bijeen bij lamplicht en werd het grote boek geopend met woorden als…

Als zacht de nacht ontwaakte met maneschijn en twinkelende ster boerennachtegaal kwaakte laatste klokken beierden van ver verstomde mechanisch geweld en aan de kim verdwenen laatste stralen verstrijkende uren werden geteld een oude man vertelde zijn verhalen stil zat men bijeen bij lamplicht en werd het grote boek geopend met woorden als…