Alle inzendingen over web

Stijfjes in haar web Zit een goudkleurige spin Geheel onopvallend In een schepping van koper en tin De spichtige vorm van haar poten Vier stuks aan elk haar zij Is in het juiste patroon gegoten Geheel keurig op rij Haar web weeft zij aan bronzen bladeren Elke herfst weer hetzelfde ontwerp Binnen haar vaste kaderen Het is al sedert…

Gevangen in jouw web kreeg de stilte gewicht onmacht liet mij balanceren op de draden van het web ik leerde mezelf kennen zag nieuwe kleuren en ander licht de wind heeft mij los gewaaid gewichtloos vlieg ik verder zweef op de thermiek op geleide van de wind…

even de draad kwijt val dan ragfijn als een spin terug in je web…

Jouw zinnen spontaan verweven met de mijne in dieppaarse gloed gevangen onder het gouden licht van de zon bruisende gevoelens stromen zacht langs mijn naakte door nevelen omhulde lichaam…

Ragfijne druppels vloeien tergend langzaam licht dampig tussen onze vochtige lichamen waar verweven draden onzichtbaar vlammen door temperament samengesmolten als een hunkerend naar liefde gesponnen web vurig vlieden verbrande zinnen verstrengeld verbonden daar waar samengekomen draden luiken…

Verwarring dat door het weven van verhitte zinnen en emoties erotiek gloeiend en donderend uiteindelijk bewogen stil haar weg vindt door lichaam en geest nakend in hart en ziel uniek ongeveinsd soms naief één op het allerhoogste door totale overgave…

Gehuilde tranen worden gevangen in de zakdoek van de nacht…

als het verre zicht is begraven in het verleden als loze hoop er slechts is om te beleven zie ik niet meer dat wat komt voel ik niet verder dan de scherven van oud zeer ik adem alleen om door te leven het kan niet anders mijn blik raakt verstrikt in een machteloos web door anderen eerder maar door mij nog verder geweven…

ik heb een netwerk opgebouwd waar menigeen jaloers op is lijnen lopen niet altijd evenwijdig ik ontwerp een splitsing hier en daar perfectionist als ik ben ziet mijn geoefend oog meteen dat sommige knooppunten de zelfkritiek niet zullen doorstaan dat houdt mij scherp en artistiek Voorwaar, ik ben een groot kunstenaar bedenk almaar nieuwe…

Zin Spin Spint Begint Spinsel Ragfijn Spindraden Draden van zij Hij hoort er niet bij Zinspelende spin Zinspeelde zij Zijden spin Speelden Zij spin Weg Spin Zin Het web kreeg woorden onder het spinnen.…

Er zijn van die dagen dat positieve dingen even vervagen ik voel me dan gevangen gevangen in een stevig web kan dan erg naar rust en vrijheid verlangen opbeurende woorden voelen dan als nep.…

Geen streep is meer te zien, Alles blinkt zoals nooit te voren - Anderhalf uur later wil ik Nog een keer goedkeurend kijken Naar het gedane werk, En zie dan in de linker benedenhoek Een kunstwerk van zilverdraden Zo mooi, zo zuiver gesponnen Door hare majesteit spin, Die midden in haar zelfgemaakte kunst Uitrust, spin in het web…

gesponnen door de gevoelsspin verleid, raak ik de samenvatting van een droom langzaam kwijt, een ingekorte zaligheid, waar ik de behoefte van wederkerigheid in herken, anderzijds als het handvat alsnog breekt, het genot in werkelijkheid verbleekt, wat kan ik dan verwachten, ironie als mythisch middelpunt in haar sluw gewonnen web…

Spin pakte rode herfstdraden weer op, spon snel een doodlopend web…

Ook spinnen houden het voor bekeken hun web loopt leeg nu schuilen in kelders en in spleten…

(haiku) spin wacht met geduld in z’n pas gesponnen web op wie er inlogt…

zij spande haar web laag bij de grond waar het krioelde van ambulant leven neuzelde en peuzelde flikte en vlooide een lieve lust in bedenkelijk emplooi maar prooide in ongeremd gaan een kwaliteit die zij liever liet staan zij koos voor meer stijl in hogere regionen een flamboyante stek het web werd kleiner luxueuzer gesponnen…

ik schreeuwde maar mijn woorden raakten op het web verdichtte tot een strop heb alles afgesloten dwaalde doelloos door mijn huis wachtend op de kortsluiting met thuis ik raakte aan de eerste trilling van het web zag langs de trekdraad licht voelde in mezelf weer een sprankje leven…

Ochtend mist Daarin wij lopen Een web vol parels voorbij gelopen…

ongezien loop ik door dat grote slimme web en straffeloos heeft het zin een boete voor de doodsschrik van een spin?…

heb jij de waarheid in handen of spannen de halve je web aan trildraad gezet bij het minste verstoren wordt een leugen geboren zo dwars je de draden en spint het onmogelijke in tot coconnen die erfelijk belasten dat wat wij ooit zijn begonnen open je web in ruimte voor waarheid die niet is ontgonnen ik ben geen prooi nooit…

zelfs in de schaduw van mijn woorden tastte ik naar de zon zoals een spin in haar web zilver door haar draden spon…

[b]verdwaald[/b][i]op het[/i][u]web[/u] [i]zo[/i][b]vroom[/b]…

wij sponnen een web ieder met eigen draden kwamen in het kruis samen met vlechten en hechten beschermden wij onze plek zij aan zij de wereld voorbij leken vrij in doen en laten maar wat wij maakten bond ons te veel aan elkaar wij waren geen jagers maar voelden ons prooi met het web als bewaker het rag is verwaaid de spinsels herinnering…

Slechts in woorden kan ik schuilen in een web van letters weef ik me in tot ik me veilig weet en enkel nog besta in mijn binnenste binnenin.…

de geur van floxen badend in septembergoud verglijdt de zomer ritselt het eerste blad huivert een vlieg in het web…

Verlangens zijn de draden van ons eigen web die we weerspiegeld willen zien in werkelijkheid met hoofd hart en gevoel…

daar hang je dan het web kleeft aan, ook al ben je zo'n prachtige zwaan de brekelijkheid van het bestaan ziet in jou een lelijke eend…

IJskristallen treuren om de kilte van een zwijgende maan, gevangen in een web van een ingekraste traan. Een frisse huivering druppelt uit mijn koude lippen, ik adem de winter uit. Een bevroren wolk overnacht in een oude kruin, een oud web in een verloren tuin.…

Gevangen in een web van gedachten.…