Alle inzendingen over weemoed OR vergaan OR kranen

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

kuiven zijn weer gladgestreken kistjes achteloos weggesmeten orde klinkt als een refrein maar af en toe jankt een gitaar krijgt het drumstel weer de stuipen in een spasme van voorheen dansen beat en rock hun ruige tijden in een nostalgische revival van provo en de flowerpowermeiden de sax klaagt weemoed en huilt langzaam uit als vergane…

De lucht die ik proef is vol vergane winters. Pomanders nagelen kruidig de weemoed in mijn geest. Ik meng hun geur met die van smeulend hout dat in oranje en rood de kamer doet ontgloeden. Zo was ik kind... Zo at ik appels, de knieën opgetrokken voor het vuur, terwijl mijn vader 'Warum weinst du' zong...…

Beuzelen en talmen met verstilde blikken in half vergaan schemerlicht ze vertoeven hangend in mijn tijd in opgeloste tijden en halve tijden de dis duimendik onder vleugelslag een albasten schemering als enige dimensie rafelig en wazig de kaders waarbinnen alleen fantasieën wonen hullen zich in zweverige sluiers wikkelen mij in weemoed…

Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt. Zijn het "her-ineringen" die smachten doen, zinnen verzinderen? Waters door stilte gevoed zieke zenuwbinding, die naar diepe zielenpijnen voert.…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

dat het jou zo moest vergaan je onderdoor zou gaan jij die alles in woorden verpakte woorden en waarheid verhakte je hield van de klank van je eigen stem het krassen van je zwarte pen nu je niet meer uit je woorden komt gevangen zit in de diepte van je mond dat het zo ver zou komen met jou...…

, kan niet vergaan .... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .…

Dag witte tuin waar zwarte letters groeien Vorm gevend aan het menselijk bestaan Tot Moeder Aarde ronduit is vergaan Charon niet langer heen en weer zal roeien Dag witte tuin waar trieste zinnen bloeien Straks is het met mij- gardenier gedaan Ik zal je nogmaals innig gadeslaan Je tot die tijd met printerinkt besproeien Totdat ik met je opga…

Het is zo jammer dat alles vergaat, dat alles gesloopt wordt door tijd en zijn haat. De lente brengt bloeien tijd stelt ons tevree, maar dan in de winter neemt tijd alles mee. En ook al weet ik dat het nergens op slaat, doet het me toch pijn dat alles weer gaat. Ook voor de mensen had tijd een idee, hij liet ze kort leven en stemt ze…

oevers van de dood Mocht de zee je komen halen dan krans ik rozen op de deining van onze afscheidskus dan zal het gekrijs van de meeuw de parel nimmer breken Ook als mijn eenzaamheid jouw schaduw speelt in hemels licht…

Ik strekte de dorstige lippen uit Naar de klanken, die stervend vergaan, Naar de golvende stromen van jubelende klank, Naar de zoete weemoedige liefdezang. O! dat ik de weelde drinken kon Der klanken, die stervend vergaan!…

Ik wou dat ik die kraan was, die Torenkraan was, daar hoog boven mijn geliefde Vlissingen. Ik wou dat ik die kraan was die kranige kraan was en verplaatst werd naar een nieuwe kade.…

Ik draai aan de kraan maar er komt geen water ik probeer het later hij drupt, maar een echte straal wil niet gaan ik sta er wat zielig bij ik maak dit zelden mee je draait aan een kraan maar het water gaat terug naar de zee dit is niets voor mij het is gedaan.…

‘k Zie de zomer vergaan de bloemen die stervensmoe staan ook in mijn eigen hart is iets dat nu treurt omdat ook in mijn leven de dagen worden verkleurd. Soms kijk ik weemoedig door ’t raam toen de bloemen bloeiden, sprak ik ze nog allen aan.…

Maar denk eraan, Daarna onder de koude kraan.…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

Ik leg een krans aan de voeten van die onbekende soldaat omdat ik hem wil herdenken voor zijn heldendaad. Zij hadden opdracht te vechten voor de bevrijding van ons land niet om te weten dat hier hun toekomst strandt... Zij vochten voor ons allen misschien tegen hun wil daarom leg ik voor hem die krans en ben twee minuten stil.…

De kraan moet nu dicht.…

De zomer is vergaan, de bomen kleuren tot goud en geel, maar vallen vol van weemoed die de lucht zelfs kleurt tot grijs en somberheid. Ik weet het niet, niet meer.…

Donder nu maar op ik voel teveel pijn Hoe lief ik ook ben jouw hart is te klein Wees maar heel stil je woorden stinken Slim en doordacht kwetsen verminken Voel wat ik nu voel of lieg je hart vrij Ontken je hardheid je speelde met mij Laat me nu met rust ver van mij vandaan Liefde eens zo mooi voorgoed vergaan....…

de eindeloze melancholie van een maand die sterven gaat, verloren in de vage glorie van wat losgelaten blad een dorre bloem buigt mee met oostenwind ze wiegt haar tranen naar de zee ze wiegt de dagen naar de overgang van meer dan schelpen strooien op een oeverpad met gras en lege ogen waar de winter duizend vlokken weeft besef ik, dat…

de kleur vervaagt dankzij tegenlicht dat hem tegemoet treedt een gedrongen gestalte dringt zich op aan geest der tijd volgezogen met levenselixer vervolgt het figuur zijn weg hem berooid achterlatend reikend naar het schijnsel dat zich laat overschaduwen door duisternis waaraan hij zich gewillig overgeeft kust Moeder Aarde hem liefdevol…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

Ze bleef te lang werd als behang of die kast tegen de muur Na al die jaren kwam de liefde tot bedaren zoet werd zuur Vreugde verdween samen werd alleen slechts ik en geen wij Praten werd zwijgen een zucht en geen hijgen nooit keek hij blij Als ze terug dacht aan toen hoe was de zoen hoe raakte hij haar aan Dan was het altijd…

Eerst gaan ze je gedeeltelijk verzagen, Dan worden aders ergens weggeplukt. Is dat dan naar tevredenheid gelukt, Dan denk ik dat de rest ook wel zal slagen. Op deze plek staat nu met regelmaat Hoe of (het) Willem Overweg vergaat.…