Alle inzendingen over wrakhout

Ieder tij bracht wrakhout mee uit onze oceaan. Toch ging de dreiging, leek het, ons voorbij toen wij voor anker lagen op de ree. We deelden in de haven nog een kade maar dan is elk een eigen koers gaan varen alsof de trossen nooit verstrengeld waren.…

verzoenen met het lot waarin de feiten zich aan mijn koude huid hechten zijn de wonden als oneetbare vruchten In een poging om nare dromen te ontvlinderen is de kameleon op de deining van pulserend bloed aan een wrede nacht ontsnapt aan de kwinkslagen op kromme nagels die het kruis krampachtig bijeenhouden aan een zinkend schip dat als wrakhout…

Golven rollen als branding over het strand En spoelen wieren, schelpen en wrakhout aan Wissen sporen van verleden uit het zand Maar de deinende zee blijft altijd zelf bestaan Vanaf d’ horizon rollen golven af en aan En peinzend op ‘t duin over verre watervlak Zie ik tot ver blinkend witte vogels gaan Zwevend op thermiek met onvoorstelbaar…

Golven rollen als branding over het strand En spoelen wieren, schelpen en wrakhout aan Wissen sporen van verleden uit het zand Maar de deinende zee blijft altijd zelf bestaan Vanaf d’ horizon rollen golven af en aan En peinzend op ‘t duin over verre watervlak Zie ik tot ver blinkend witte vogels gaan Zwevend op thermiek met onvoorstelbaar…

moed te beroven op zijn hoed plant hij een pluim, kruipt uit zijn huid waant zich op het grote oosterse schiereiland maar strandt op een nietige vlek in de oceaan hij verkent de moeraskust van Cuba, omringd door koraalrif de inboorling zweeg over de goudader en wekte de koorts op kerstavond brak het vlaggenschip op een zandbank met het wrakhout…

de maagd zich aan zijn poot vast zinkt ze in een zee van stro en stroop Jozef slaat, zaagt, schaaft op een tapijt van krullen tot de kreupele stal er staat planken zonder frullen de os herkauwt met schuimvlokken op de lippen bij de eerste verbeten wee kauwt ze op een olijftak snauwt ze hem bezeten toe met een helle blos een kribbe van wrakhout…

aan de rand van meer en land wacht het wrakhout op vergaan loopt het spoor van slijt en slag langs de richels en de knoesten en door holtes in de binnenwand op de rand van droog en nat ontmoette ik op ronde schors een man met uitgesleten zwart gelaat een vrouw met in ’t gezicht een gat te zaam een zware strijd gehad…

zwakte, mijn kracht, Wat weet U van een volk dat U zo diep veracht, U graait in ons leven, U plundert ons huis, En wat U niet vindt Begeert U het meeste Ons hart krijgt U nooit in Uw macht Vroeger is nu een verre ster een vreemd vijandig land met vreemde harde mensen harde stemmen, harde hand En de schatten van mijn kindertijd als wrakhout…

kust schonken aan het holle land De zon zonk in Alex's oesterogen Maar de zee viste naar Ietje's oren Zij verleidde Ietje met kabbelend geknabbel aan haar voeten, alsof water en wind nooit eerder logen Een novembermeeuw krijst; het giet Alex vlecht van plukjes helmgras en roestig prikkeldraad, een krans voor wie eens dacht dat zij wrakhout…

De overgebleven losse eindjes slurpen de laatste restanten energie conditioneel en emotioneel wrakhout blikken verwonderd naar elkaar blijven drijven alles eruit op tijd klaar overbodige woorden zouden nu dubbel hol klinken in het nu lege huis hoor ik de stemmen van negentwintig jaar leven galmend in mijn hoofd opkijkend vanaf de…

kon onderduiken, als de zon te fel rokende gaten zou branden in je vel Je moest aan regen denken, aan tranen verdampen en op een zonnig terras alleen op hem vallen en de mensen verbazen in wonder bovenwonder laten geloven nieuwe glazen met vergetelheid bestellen proosten op nog een beter leven Niet meer weten hoe het zou moeten weer als wrakhout…

Ik heb mij gewenteld in woorden zoals een drenkeling naar wrakhout snakt, maar mijn donkere Jonasjaren zijn voorbij en de lyrische walvis spuugt mij uit, ik beland in de chaos van de eindeloze leegte ik strompel als een melaatse door de nieuwe middeleeuwen, verguisd door de wrede rijken en de magere uitstraling van hun kille harten.…

broze plooi die onderlijf en bovenbeen hecht drift stroomt onomwonden van bal tot buikwand van baarmoedermond tot de bodem van jouw bekken nu kies ik tegen rotzooi en kabaal, voor sprankel en parel breng ik slecht nieuws, dan bries je door een tuit de paarse prop van jouw lippen, wankele wervelwind die over de schuit kantelt, een wieg van wrakhout…

Ze kust mijn moegehuilde ogen en het wrakhout in mijn hart, alsof ze nu pas ziet wie ik werkelijk ben.…

Soms breekt een vage glimlach door die verdwijnt in een snelle wegkijkende blik over de golven Wij proeven het zilt in de lucht Slijm in neusgaten en keel komt los we kuchen en snuiven en slikken tasten naar onze hals met wanten aan gezicht verborgen in sjaal en capuchon Thuis zijn wij hier, halen diep adem conserveren wrakhout gedachten…

waren het je toppen waar je altijd de terugweg nam later begon ik je af te zagen meer en meer takken om mezelf te tooien boven wat struikgewas te verheffen nu ik zelf zaailingen heb wordt het reiken me teveel het sap draait rond mijn voeten mijn kruin dekt niet verder dan wat eikels die de mijne zijn later veel later vader zie ik het wrakhout…

Je zult maar zonder een begaafde schrijver als Rogi door moeten gaan, dan grijp je naar elk wrakhout uit het vooronder, klit je zelfs met een verdwaasde playmobielhijskraan als ik, snoep je van de kruimels en neprestanten, probeer je het wrede gemis wanhopig op te vullen, met wijze uitlatingen van een troubadour zoals ik, wat even helpt…

mijn moedertje is nooit meer slapeloos - dag ik strand hier op uw graf, nog immer bergaf het marmer strelen, voel de laatste herfstzon wat ge niet meer ziet, ben ik aan 't stockeren wat ik nu doe, ik laad wat wrakhout op mijn kar want ik ga een wrakhoutscheepje maken vol kwaliteitsmomenten, plus maar ook min de baren moe en zinkt…

haar naakte bekkenbodem bolde boven de golven nog ziet men onder een donderhemel korenhalmen in gouden baren gaan wijl magen van de armen krompen de wind langs zwarte luchten gromde waarschuwde een bedelaar, uw spilzucht wordt uw dood, in armoe zult u leven niemand, nee niemand schenkt u brood zij lachte, haar schepen voeren uit om als wrakhout…

en niet kunnen elke hoop is slechts illusie ballast je koestert bergen tederheid en liefde die je aan de straatstenen niet kwijt kan die je in de strot blijven steken want in de nood kent men zijn vrienden en geliefden die niet beseffen niet begrijpen ze draaien druk, druk obligate rondjes en keren hun blinde vlek naar het wrakhout…

Alles vloeide zo onophoudelijk door, ik liet mij maar drijven, dobberde mee, belandde als wrakhout op het strand, werd dan weer meegezogen door de zee. Zo ontstond, in strak verlopende cadans, een krachtig en betekenisvol ritueel: het orde scheppende ritme van de branding dwong de chaos in het gareel.…

schreeuwen en geween ik rende…Twee kinderen aan de hand De stroming werd voortdurend heviger dan plots is het onvermijdelijke gebeurd ik droeg m’n lieve kinderen nog steviger toch werd de baby uit m’n arm gesleurd Die beide golven hebben mij gebroken daar er geen onschuldiger kind bestond Natuurlijk ben ik mijn schat nagedoken Echter niets dan wrakhout…

Koor, haal toch ontbindend uit Naar wat ons zo dwangmatig bindt, Dit ostinato enkel Scheept ook nabestaanden Op hun uitvaart, schipbreuk lijdend, In; de nagels zijn verroest, Vermolmd het heilig wrakhout.'…

hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig gras en ander opschietend gewas dat nietsontziend de opengetrokken graven verhult de jaarringen van de verwanten zijn ongeteld weggerold achter deinende kimmen gebroken komen hun stemmen terug zwakke echo's uit verre en verloren jaren in gedaanten van alle schors ontdaan kaalgeslagen wrakhout…

Ik ben hier aan de weg een kuil aan 't graven niet voor m'n lol, de riolering staakt de drollen drijven onbarmhartig naakt als wrakhout rond in onze binnenhaven Ja, lach erom, mijn vrouw was net aan 't braken dat kon er nog wel bij, de hond likt braaf de smurrie op, we gingen in conclaaf dit graafwerk hoort zodoende tot mijn taken In deze…

In de huidige zee van veranderingen dreig ik kopje-onder te gaan, althans, mijn wrakhout is niet bepaald een suite in The Ritz en de hongerige haaien glijden al dreigend langs mijn spartelende voeten. Ik probeer uit de psychologische kluwen te komen, maar de misverstanden en noodlottigheden stapelen zich ongenadig en wreed op.…

Het stormt in de Jordaan, wrakhout spoelt aan in stegen. Op straat versplintert een bovenraam, iedereen stopt met bewegen. Zijn loeren was geen vluchtig gluren, maar een peilloos drillen in de ziel, hij gaf niks om zijn of mijn buren, toen hij mij binnenstormend overviel.…

is het de needrigheid zoals die van mijn ouders weinig vragend levend naar beperkingen blij met wat de Heer hen gaf sprokkelen van wrakhout aangespoeld aan stranden wakkerend soms in fakkels misschien toch de galm de siddering van de schicht door het hart van de enig ware ook in vreemde bedden uiteraard weer alleen gelaten na de schijn…

Want woorden zijn slechts wrakhout dat strandt op de klippen van een verlaten eiland. Duwen opent een schuifdeur niet. Ik wil niet langer schreeuwen in de wind: vanavond zwijg ik liever, en toch niet. Als je de deur behoedzaam opent op een kier groet ik je enkel met mijn ogen en lach je teder tegemoet.…