Alle inzendingen, jaar 2005, week 26

ik heb een paradijs gedroomd jij was de hel ontstegen we zochten heel voorzichtig in elkaar naar nieuwe wegen het groeide in ons allebei gaf zonlicht aan de dagen het maakte teksten in ons vrij door blikken vol met vragen we gaven schoonheid aan elkaar in het versieren van de uren de fundamenten waren klaar alleen het mocht niet langer…

een vrouw is verliefd ze stuurt berichtjes hij antwoordt niet altijd elke stilte heeft een angel zij trekt die uit en legt ze in een laatje op alfabet bij de c stopt ze ermee dicht elk gaatje wast haar kleren betaalt rekeningen de man stuurt een berichtje zij antwoordt niet nooit…

Zeeuwse velden! Kijk eens - zucht zij - zalig eindeloze ruimte zover ogen zien een late boer rijt z'n akker open elke portie wacht op bevruchting een enkele boom belooft rust en 's zomers boterhammen in de schaduw een sloot - de zekerheid van water - wie kan hier anders dan dankbaar zijn zelfs de toerist vergeet even zijn pijn…

gedempt door water overstemmen hun klanken de stilte van de avond terwijl de nevel verstrooit nog zonlicht zoekt zoeken wij onder de sterren naar diezelfde passie…

Geljk een arme, blinde hond van alle troost verstoken, dwaal 'k door de zoele avond rond en ruik de lente-roken. Er waart - lijk om een vrouwe-kleed waar oude driften in hangen - er waart een geur van schamper leed en van huilend-moe verlangen. En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden…

Gelezen en jou bedacht Dordognaise zou dat eetbaar zijn, plantaardig of mineraal Het kan wortelkanaal zijn nog gevuld met scheutpijn tonnen erin geflikkerd Toch nog klinkt het hol als op de Efteling Hollebol- legijs met een stem zo laag omfloersd in rouwbeslag op afgedekte trommen Toe maar er kan altijd een tuutje slagrijm bij…

ik ayasophia de Bosporus en keer de rug aan westers denken nu komt de rust terug die deze oversteek gaat schenken in steen heeft wind herinnering gestraald de grond heeft nooit getreurd om alles wat er is gebeurd zij bloedt haar oogsten in draaien naar het oosten ik schop mijn schoenen uit en blotevoet de grond ook…

Het zenderaanbod, groeiend met de jaren Is nu dus weer met Talpa aangevuld De programmering -gisteren onthuld- Was weer een optocht van inwisselbaren Maar goed. Weer een kanaal dat zich geheid Vanwege naam en logo onderscheidt…

En onder 't zuiver-gele gas-licht blozen Blanke arme' en halze', en glanst het gouden haar, En kruise' of spreiden zich in roze hozen De fijne slanke benen, paar naast paar. De blouse' omsluite' in veler-hande posen De lichamen, die groeiden jaar en jaar Tot schoot en boezem konden voede' en kozen Wat in haar groei' met pijn en lijfs-gevaar…

Het gouden graan buigt wuivend naar de verre horizon waar warmte trilt als opgelaaide felle brand, de zinderende lucht verkopert het vergloeide zand, een koele kabbelende beek verdampt tot dode bron. Wel honderd vlinders snoepen traag van een vergeelde zonnebloem en fladderen een symfonie van bonte blijde klanken, de gladde kikkers brommen eensgezind…

Zoals een boom haar wortels vat, in rulle aarde vastgeklonken, verbeeld ik mijn bestaan, soms door een watervloed welhaast verdronken, en toch, het water zakt, de lucht klaart op, een nieuwe knop zoekt naar de zon vanuit haar schrale top. De stam, gelaagd in ringen, wordt jaar na jaar geruwd en door de stormwind scheefgeduwd, haar veerkracht…

Kleine straaltjes zonlicht breken door hoge boomkronen maken een cirkel van licht op de bosbodem waar zij ligt in het zachte mos breekbaar en teer Nog slechts een kind vol mooie dromen bloemen sieren haar gezicht…

Gewoon een lege dag Een mistroostig gevoel Omdat ik weet en besef Dat jij niet meer leeft Jij zo vol van kracht Glimlach op je gezicht Altijd weer de redder De eeuwige optimist Zo jong vol levenslust Maar je niet gegund Je lichaam was je voor Tot het uiterste gegaan Gedachten hopen zich op Een traan over mijn wang Voor jou en voor…

zeg ik terwijl jij nog natrilt want er komt vocht uit mijn ogen o dat geeft niet hoor, zeg jij maar jouw ogen zoeken je schoenen…

Wanneer mijn emoties zo intens zijn als het donkerrood van een rijpe wijn wordt het tijd om het glas of fles te legen; dat blijkt achteraf een zegen. Psychische bagage was soms loodzwaar; containers kon ik ermee kunnen vullen… De verborgen littekens van zoveel jaren innerlijk gevecht zijn niet meer te verhullen. Ik ben ongesluierd; al voelde…

wees mijn bruid als de avond valt en de zon van mijn ogen neerdaalt in mijn hart wees mijn gade als ik afdaal in de vergankelijkheid van geschapen smart rust je hand op mijn schouder en stuur mij zacht naar beminde wouden waar de ruis van vele zielen mij zullen dragen in voorbijgaande koude wees mijn bruid al is het voor even…

Ook al sta je bekend, om je temperament, ik tem je permanent, want.. Ik ben verslavend, je komt niet van me af. Je zal aan me denken, tot diep in je graf. Je vergelijkt elke ander, voortdurend met mij. Terwijl ik steeds verander, word jij nooit meer vrij. Ik zweef gewoon verder, alsof er niks is gebeurd, maar jij verliest…

ik wilde niet dat je het zag de chaos in mijn ogen een seriemoordenaar misschien die gedachte kwam steeds boven een mes lag voor de hand ik zag het bloed al vloeien mijn stem is dan verlamd hij zal me eerst gaan boeien de kamer is te klein de deur moet open blijven mijn ontsnappingskans verkleint als de ramen zijn gesloten ik wil…

Ik ontmoette vandaag een fragiele dame Haar naam was A-gaatje Ze noemde haar mond haar spa-gaatje. Humor. Van de bovenste plank Ze dronk veel spa. Echt ongelooflijk veel spa. Ik noemde haar m’n lieve Spa-Agaatje. Dat mocht. Dat vond ze zelfs lekker. Niet zo lekker als spa. Ze vertelde over Spa. Een echt Spa-vertel-type Rood, groen,…

Bladeren vallen zij raapt ze één voor één en vult de overvolle manden nogmaals in alle rust met tederheid en tijd speelt geen rol als bladeren vallen en herfst nog lang niet is…

vragen ongevraagd zij kan beluisterd hij verdrinkt in haar op voice mail klef zijn handen trekken alsmaar rode rozen aan en in de haak hij slikt haar stem vermaalt hem elke dag helder koel zij ademt regelmaat haar zien is horen uit een hoorn horen zien lijken hem te vergaan…

Voor Yehudi Menuhin Violen zingen de ruimte vol en kleuren klimmen omhoog langs pilaren. De tramontana-wind giert en dolt op een zomermiddag met zingende snaren. Een statige, kleine wat grijzige man speelt Bach met zijn vredige verende klanken. De kerk wordt heel licht en kijk eens hoe dan de stenen vergroeien tot volrijpe ranken.…

De zee is oud, de zee is koud de zee lijkt op een wervelwoud van witgetopte waterbomen die dansen, springen, spelen, dromen: de zee is zacht en zoet en zout. De wind die krols het water streelt dan met mijn donzig haar wat speelt brengt koelte in een licht gesuis van golvenzang en zilt geruis. De morgen strekt zich luizaam uit over een…

speels wil ik woorden losknopen, struikelend in mijn mond, ongedwongen en met moed kijk ik de kamer rond maar stilte breekt mijn hoop als de vragen gaan vervagen, blindgeworden letters durf ik niet of nauwelijks te raken ruggelingse ogen vullen zich met zinnen nog te gaan, onvoldragen klanken die ik steeds maar weer…

als ik haar tegenkwam dan zei ik haar gedag liep heen en weer het noodgebouw en terug zodat ik nog een keer kon kijken naar haar lach in de pauze naar het fietsenhok want daar was zij, kom, vlug als ze mij maar even zag dan zou ze het wel weten daarna ging ik analyseren en had genoeg om op te teren tot een uur of één als ik m'n brood…

ik bouwde luchtkastelen op het strand, versierde ze met griekse en romeinse beelden de slotgracht groef ik in zand ze liepen vol, het water kon mijn spiegelingen niet verwijderen ze bleken holler dan het vaten legen dat de vloed had te vergeven toen eb de golf vertraagde en wij de torens in het schuim weer zagen heb ik de wal gebouwd…

zilvermeeuwen zeilen imposant door de avondstilte die geen raad weet met krassende kraaien en buren in tuinen door barbecues en GSM’s vervuild winterkoninkjes wantrouwen luidruchtig doezelende katten zwaluwen geven op hoog niveau een voorstelling grijsblauwe lucht als décor merels hamsteren rijpe krenten houtduiven ploffen lomp in…

De wankele wal van de tijd gebouwd op de grens van ons leven draagt planten en bloemen die geven wat troost aan een wereld die schreit. Zijn stenen, gekleurd en geleid, langs grillige lijnen geweven vertellen verhalen en geven gedachten aan vreugde en spijt. De weg rond die wal vol met hoop laat zich door de zon graag verlichten terwijl…

Zou Alex, net als Bernhard heeft gedaan Steeds weer proberen om een prins te maken En pas zijn driften en zijn daden staken Als er een mannelijk lid is opgestaan? Kom op nou en steek opa naar de kroon En maak, bij wie dan ook, een leuke zoon…

Eenzaam in duister, sta ik en luister regen op straat - de dikke droppen, die rusteloos kloppen, zijn aan de praat. Zij vallen en springen omhoog en hun zingen, melodisch en zacht, is vreugd om te horen in dromen verloren in windstille nacht. Heel de omtrek is donker, geen sterrengeflonker blinkt hoog in de lucht, maar 'k hoor onder …