Alle inzendingen, jaar 2013, week 24

Mijn verdriet zit verscholen achter de wolken ik vlieg er s'nachts naar toe daar ontwaar ik het hele universum en het verdriet is nu onvindbaar tussen al die sterren ik laat het daar maar achter ik heb het ook niet nodig verdriet is zwaar en enkel overbodig.…

de god van de dood legt de luchthartige veer op de weegschaal neemt behoedzaam het hart plaatst het naast de veer het hart houdt zich vast Anubis schudt mismoedig het hoofd: hart je hebt zwaar getild aan je bestaan je legt teveel gewicht in de schaal enkel het hart, het vederlichte viert de lichtheid van de dood…

Ik begraaf mijn woorden. Ze zijn bekleed met herinneringen, uitgewrongen gevoel. Tekens uit een ander leven. Leven uit een ander heden. Elke dag opnieuw laat ik de woorden ritselen tussen mijn vingers ik ruik het papier streel de letters, het opgedroogde inkt. Ik schrijf mijn weken weg de maanden leeg de jaren achter mij.…

soms is er een kwade geest een mens tussen wollen beesten hij sluipt in haar schedel het verweer verzegeld tot in de schoot dag na dagen vreet hij dit en dat, in korte en lange vonken tot hij volgevreten is met bloemetjes shirten en weggezakte vruchtbaarheid hij kent de weg, doet ramen en deuren dicht, in haar hoofd op tafel niets…

De tijd verontachtzaamt, namen, woorden vervlogen betekenisloos voorbij de horizon. Zeeën, oceanen droog door land omrand in ledigheid. Vele wegen bewandeld, naar eer en geweten gehandeld. Als mens eindig en hiermee voortdurend in strijd met verdraagzaamheid en ook leed, zag men kleuren in een zeepbel en onderwijl vluchtte men ontheemd…

Op de blanke toppen van de duinenrij maakte ze haar uitzicht en boezem vrij, de adem van de horizon borstelt het golvende helm en bindt het gebronsde haar, gebleekt door het zout van eerdere jaren, waaruit haar meeuwen waren opgestegen. Zij dingen naar de hand in een volgende vallei en naar de verste uithoeken van de zee, zich…

Kijken naar kunst inspireert en doet verlangen Kijken naar kunst schrijft de woorden recht uit mijn ziel Fraaie beelden uit een schaduw opgetrokken Geschilderd. Geboetseerd Veelal ook gehouwen Met hartstocht op weg naar een nieuw begin Geluk schuilt in de passie die jij etaleert In de zin die door jouw bijzijn wordt…

De hemel vouwt zijn sterren naar de wijzers van de tijd in blauw gesluierd licht trekt grauwheid er haar nevels op en draagt de lucht de aarde Dit is de gang van zaken wanneer ik overdenk: Ik ben als weltschmerz die het duister haar façade geeft die achter verdroten ogen woekert die troost zoekt in schone kunsten onophoudelijk, rusteloos…

Verdikte melk en hete suiker baren zuiver lekkernij voor dagelijks brood, dat zich lange tijd bescheiden aanbood in winkels, tussen voedzame waren. Gerinkel, geritsel klonk vele jaren uit de hand, die het verlangend omsloot. Maar bloedt de liefde voor dit smeersel dood? Wie kan de verdwijning ervan verklaren? Moge een vreedzame strijd ontwaken…

Haar dat in mijn Ogen hangt Zicht vertroebeld Door nevelige lens Die zijn beste Tijd gehad heeft En ikzelf die Het niet meer ziet, Het, het leven, niet Meer ziet, en dreigt Op te lossen in De onzichtbaarheid Van het moment…

Hoofd dat duizend Kilo weegt en weldra Dreigt om te vallen Los van het lichaam Dat ten prooi valt Aan de oorlogsvoering Die zich bovenin Afspeelt - guerilla Van de koude grond Hier in dit kikkerland Waar mijn hart Wordt doorwond En waar het leven Als het al aanklopt Niet meer wordt Binnengelaten…

Een engel ben ik eindelijk dan geworden. Na veel liefdes, stil verdriet hoop en wanhoop, geluk en ongeluk, begrip en waanzin is de zin van mijn menselijk en sterfelijk bestaan: een engel tussen mensen. Het valt niet mee om te fladderen en vliegen met hulp en redding, liefde, warmte en bijstand te staan tussen menselijke wensen, verlangens…

namen van gezichten verdwijnen met valwinden van eb en vloed langs veldlijnen van de zon gehuld in onhoorbare gloed hun reddeloze gedachten zijn als vleugels van een drakenvlieg zo ontwapenend broos zij voegen zich als eenlingen bij de massa zo harteloos de afgeruimde tafel vertoont nog kringen van het genuttigde bier de ontvolking…

Het lag voorheen - een paradijs - afzijds en ver van 't vasteland, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, Een bloeiend eiland, dat het hart zich koos tot énige toeverlaat, een tuin waar veilig en vertrouwd het kleine leven gaat. En het verhaal zegt, dat eenmaal een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten…

Toen we van oorlog hoorden trokken wij allen een aardappelzak over het hoofd en begonnen wij door elkaar te lopen en elkaar verwijten te maken en niets dan lelijke dingen te schreeuwen, zo hard dat ze onverstaanbaar werden. Daarop gingen we elkaar, redenen genoeg, met aardappelen en stenen en spijkers bekogelen en probeerden we elkaar te raken…

kom mijn wit spinseldier laat mij nu snel je vleugels ontvouwen heb maar vertrouwen in ons warm vluchtig luchtplezier hoppen van kelk naar kom drinken ons vol met zomerse honing rusten in wiegen op wind die ons draagt vlaagt met licht van de zon kom mijn wit spinseldier ontsnap uit mijn dromen laat het bloed maar rood stromen…

Cultuur staat qua subsidies op de helling Dit is er nog, het Oerolfestival Natuurtheaterfans van overal Genieten van het feestje op Terschelling Als jij daar deze week niet bent, helaas Maar dan is er nog altijd Cornald Maas…

Wat zwaar Voor een kluizenaar. Hij wil zijn hele leven In afzondering leven, Zijn leven ervoor geven. Maar in zijn kluis Voelt hij zich thuis.…

Gestrande engelen strelen de schelpen in mijn oren Stormvloed vanachter de pupillen laat verouderde schepen vergaan Elke keer als ik aangespoeld Flower duet mag horen Dank ik Neptunes voor de muziek van de bloemen uit zijn oceaan…

Hoe vreemd kan het leven in haar plotse wending zijn, net wanneer ik dacht aan mijn laatste verhaallijn. Een leven zonder vervulling van mijn innerlijke ziel, mijn hunkeren naar éénheid wat mij meermaals tegenviel. Jou al even in mijn bestaan toch bleef de muziek stil, tot nu in mooie akkoorden die samensmelten heel pril. Voorzichtig…

dwalen, verdwalen in de avonduren wanneer de vuurbal zijn glans tekent op het zomerdak de mus ontmoeten die onstuimig kwelend haar kleintjes bewaakt waar de moederwarmte mijn eigen broosheid raakt rustend op mijn stiltebankje onder de bejaarde eik zo gestadig en vertrouwd bedenk ik de hoop draag ik gedachteliefdes dwalen, verdwalen…

men mocht hem niet storen en immer ging hij moe naar huis hij liep verkeerde kamers binnen zei zelden doodgewone dingen het was ook nooit vandaag in de sporen van zijn vinden de deur alweer naar buiten vergeten vrouw en kind hij liet geen enkele schaduw achter en over uitgezongen stromen spande hij met grote bogen de beweging van de wind…

Het script zal zich vandaag opnieuw ontrollen Mijn kinderen komen eten als gewoon Ik ben hun vader maar nog steeds zijn zoon Ik zie hem voor me langs de vloedlijn hollen Hoe verder weg hoe dichter komt hij nader Nog een keer naar het strand toe met mijn vader.…

Het geknetter van een opgevoerde brommer raakt opgeslurpt door de nauwe bochtige straatjes van ons bergdorp. Warmoranje lichtjes geven aan waar in de verte andere mensen de nacht ontvluchten. Een hond huilt zijn eenzaamheid uit tegen de sterrenhemel. Over de heuvels parelt het geluid van grazende schapen en het laatste vliegtuig van vandaag…

Het heeft iets te maken met liefde elk jaar word ik ondergesneeuwd als ik naar de Jungfrau loop geloof me ze is groot en sterk zit en kijkt elk jaar tot er geen man meer over is.…

Soms blijven ze even vluchtig hangen meestal kijken ze langs je heen als altijd op zoek naar het leven voor de dood ach kon ik ze weer blij maken in m’n armen nemen je grote trieste ogen kon ik ze slechts troosten met woorden of zinnen zinnige woorden die de dood passeren en achterom zwaaien naar wat is geweest om daarna weer te leven…

'Scheiden doet lijden' is het spreekwoord alsof het bij elkaar blijven geen leed oplevert! Noem het voortaan 'veranderende omgang met elkander' daar profiteren de kinderen van de nieuwe geliefden de families de maatschappij maar het meest natuurlijk de oude geliefden. Blijf vooral daarop alert in maximaal open respect naar jezelf…

ik heb de tijd in een fles gestopt mijn beloftes ook ik heb de klok eruit geschopt in mijn kussen zit een spook het behang krult van de muur terwijl de lijm de sterkste was mijn adem ruikt naar zwavelzuur en gedachtes zijn als een kompas het stuur zit stevig in mijn hand vertelt me nooit waarheen jack in the bottle op het…

wat een kleine tijd kijkt over mijn schouder heen naar de ellendeling de sadistische angsthaas naar mijn grote broer in het donker die ik op zijn zijn aanspreek op zijn vaderschap op het gerucht dat hij de stratenmaker is van het barre kwaad waarmee ik mezelf kwel te laf voor groter leven weet ik hoe laat het is het is kleine…

schaduw verraadt zijn kortzichtigheid ondanks samengetrokken bilspieren heeft de zon vrijspel…