Alle inzendingen, jaar 2004, week 13

eindeloos is de weg die loopt naar jou eindeloos ver toch kom ik naar je toe eindeloze dagen leeg en donker toch heb ik hoop ooit op een dag zal ik bij je zijn dit geeft me de moed om verder te gaan verder en dichter naar jou…

Glas in lood, zo leken haar ogen gelegen in een mozaïek van kleurvrijheid gebonden een spiegelkrans van waar we ons bevonden vertekend door `n plots ontstoken verzwegen Paniek, in huiver, bevroren zonder besluit op weg om al het klare verstand in te binden onzeker of `t kwaad haar via mij kon vinden vluchtend liep haar loodgrijs kristalzuiver…

Ik ben het zat zoals iedereen over me praat, ik schijn zelfs de enige te zijn, die geen idee heeft waar het over gaat, maar ik voel ook als enige de pijn! Ze zeggen dat ik je moet vergeten, hoe dom ik omga met de situatie, ik vraag me af hoe ze dat dan weten, of betreft het puur sensatie? Clichézinnen komen weer voorbij, 'je komt er wel…

Jong en ongebonden, maagdelijk en vrij. Zeventien en op verkenning want de wereld is van mij. Augustus en vakantie, de zomer en de zon. Heel veel kleine dingen waar iets bijzonders mee begon. Het water langs de bergen, drankjes en een feest. De vakantie was bijzonder maar de details nog het meest. Een bijzondermooie jongen langs de…

Mijn ogen zijn gesloten. Ik voel me gespannen. Ik zit in een hoekje en voel de warmte van een traan. Mijn gedachten en gevoelens gaan ieder hun eigen weg. Omdat ik alleen ben laat ik mijn tranen gaan. Maar aan verdriet komt een einde want na regen schijnt de zon Ik hef mijn hoofd omhoog en ga verder door het leven. Op zoek naar het…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

Eerlijk en zuiver, vol van leven. Zoals je nu bent, voor heel even... Soms... zou ik jou willen zijn. Een kind, zo onschuldig en klein. Het leven is soms moeilijk, ik maak me soms zo druk. Zoekend naar de weg van liefde en geluk. Blijf jij nu maar kind en wees maar niet bang. Straks ben je volwassen dat duurt echt niet lang.…

Stil, in een hoekje gedreven. Onzeker, misschien ook verlegen. Ik denk aan hoe het was en hoe het worden gaat. Elke seconde, elke stap, elke maat. Stap na stap kom ik verder Het gaat bijna vanzelf. Stap na stap ben ik gelukkiger en dichter bij mezelf.…

Ik voel me een vogel, een vogel die zweeft op weg naar de zon die licht en warmte geeft. Zwevend naar de hemel door de helderblauwe lucht waar de sterren zijn verdwenen, aan het daglicht ontvlucht. Maar gelukkig ben ik niet naar de wolken gevlogen, ik lig veilig in je armen en ik kijk in je ogen. Ik voel me heel veilig en tevens heel…

Een stille lach, een fluisterende stem. Vol bewondering denk ik aan hem. Een lieve blik, blozende wangen. Zonder te spreken, blijf ik verlangen. Een tinteling, een gevoel. Misschien is dat wat ik bedoel...…

Het is mijn teken van zwakte, dus ga nu maar gauw, zolang er druppels blijven vallen, zal ik houden van jou. Het ligt aan mijn zwakte, dat ik aan je denken blijf, starend naar de druppels buiten, voel ik de stille kilte in mijn lijf. Door m'n zwakte heb ik de strijd verloren, dromen...ze bestaan niet meer, je bent m'n diepste ware liefde…

Je blik is zo wezenloos zo helemaal zonder pit, ik wil zo graag weten waar jij met je gedachten zit. Je kijkt zo treurig staart zo stil voor je heen, van alles blijf je afgezonderd en je bent het liefst alleen. Je hebt dringend hulp nodig en kan de strijd alleen niet aan. ik kan alleen maar toekijken en naast je blijven staan.…

Zo de eeuwigheid in worden gewandeld met gratie van een moederlijke majesteit door de dood terug naar koningin gekanteld een slot op de kelder van alles toch bevrijd Elke trede naar beneden is een opgaan weg van het voltooid verleden sober zijn de laatste schreden geflankeerd door dochters traan Een volk draagt een passie thuis…

Ik droomde je, zo nu en dan, tussen de bedrijvigheden door, maar telkens weer ontglipte je, of was een ander me weer voor. Wensen deed ik, reeds zoveel, in putten en aan fonteinen, maar nooit kwam jij in mijn buurt, of maakte ik jou de mijne. Misschien eens ooit, wie weet, breek jij die betovering, want tot vandaag blijf jij steeds, mijn…

Niet dat ze slecht zijn of versleten omdat de aarde anders draait de meeste klanken zijn vergeten zijn onnodig vaak verfraaid Gewassen zijn de asfaltwoorden vol van onverwacht geweld als de doden ze nu nog hoorden was hun grafgang uitgesteld Dromen van dichters in elke tijd visioenen van onwerkelijkheid.…

Ik stapel gedichten op elkaar tot zware poëziepilaren als stompe torens staan ze daar onmondig voor zich uit te staren Ze spreken stil in toegedekte klanken preken, verwijten of bedanken verduisteren, versluieren of verlichten vergane luister en oranje vergezichten In regels liefde en relaties staan tedere letters, zwoele spaties verwarrende…

vandaag ben ik zo in mijn schik want speenkruid stilt dit ogenblik reeds in de vroege morgenstond spriet groen al uit de zwarte grond en op mijn wang verschijnt een blos de ribes gooit de trossen los zo zacht als poesjes die ik streel zijn katjes zilverzacht fluweel een merel kwettert liefdevol de prunus barst z’n kopjes bol ik zucht…

Ik wil jou in mijn armen nemen en jou daar zachtjes verdrinken confronterend met extremen van gevoelens die nooit zinken Ik wil jou in de nacht ontvoeren liefhebben tot de maan ons verlaat eerlijke passie op volle toeren alsof de wereld heel even stil staat Ik wil jou koesteren als mens en jou voor altijd stiekem bewaren in mijn hart…

In zwarte rok en met oranje bek troont hij op de mooiste plek. Lijzig schalmt zijn lied in bomen; flemend fluit hij zomertonen voor “zijn bruintje” op het hek. De lokroep van haar gemaal klinkt vurig en vitaal. De warme klanken galmen luid en krieuwelen op mijn huid. Zijn dartel en speels vocaal, vloeiend aan elkaar geregen tot een…

Jouw handen willen vangen verscheuren geleefde tijd zij vlechten stil verlangen vingers verstrengeld in strijd Mijn handen gebaren zacht raken jou heel even aan jij schrikt terug, onverwacht verkrampt door herleefde waan Onze handen vouwen verward ontsluiten nog te leven tijd vereelt geraakt tot in het hart verzachten gestreden strijd…

je hebt mijn sporen gelezen, mensen gezien die iets om me geven, hun woorden zijn houvast misschien je las in mijn teksten wat ik voelde en zag ook uit de gekste in zinnen van liefde, van ogen en lach herkende jezelf in gevoel en in beeld, ervaarde hoe passie fluweelzacht je ontvankelijk egootje streelt jij laat je weer leiden door…

wij boomden over de liefde stonden terloops stil bij het zijn lichaam, sociale context, ziel een vlaag existentiële angst verjaagd met strelen en kussen een moment om te vergeten daarna waren wij nog meer aan elkaar vertrouwd met de koude sterren in het haar hoorden de lege trein naar waar onze monden smaakten naar meer en namen waar van…

Als ik in het zonnetje in de modder lig dan voel ik mij gelukkig ik als dikke big. Ik voel mij dan gelukkig een heel tevreden dier ik lig ook meest te knorren te knorren van plezier. Zo lig ik daar te rollen met een knor en met een zucht soms lekker op mijn ruggetje met mijn pootjes in de lucht.…

Ik ken er een dame die vlinders verbrandt krekels ziet spartelen vanaf de waterkant ooit droeg zij een hoed met een ziltrode rand als bindmiddel tussen risée en verstand Reeds voor ze die hoed droeg liep zij vergezeld door een heerschap in pak, eervol, welgesteld ach had hij haar nou maar wat eerder verteld dat liefde soms slechts tot een thema…

Bij de eerste tekenen van de lente Worden verlangens weer gewekt. Een frisse wind waait langs kleuren, Ramen worden weer opengezet. Bomen gaan botten, Het nieuwe groen geeft je hoop. Weelderige bloemen groeten jouw rust, Je geniet van deze oogstreling, heel bewust. Je schept de geuren in je hand, Stofwolken verdwijnen in het zand. De zon…

Ik gaf de apotheker het recept. “Da’s dertig Euro”, hoorde ik van hem, maar op de pilletjes stond M & M en ik besefte dat ik werd genept. Toch heb ik braaf mijn centen neergeteld, natuurlijk wél met Monopoly-geld.…

Open mijn ogen, Wijs me op het glas Het zilver verandert, In een donkere plas Het beeld lijkt amper Bewogen. Raak het aan, Lach naar de koele lucht Eigenaar van het zwart Het lacht stil terug Onverwacht, toch Aangenaam Steek me in brand Felle rode strepen Merken zich op mijn lichaam Mijn huid verdeeld in repen Ik laat geen traan…

Ons bespiedde een zomerse lentedag, toen wij vertrokken naar ons samenzijn in de wijde omtrek van het buitenzijn, waar een vruchtbaar jaargetijde voor ons lag. Jij vertaalde jouw zwijgzame zonneschijn met jouw lokkende blik en jouw gouden lach, tot een beeld bekend ik in jouw ogen zag, ach, mocht ik nimmermeer daarmee zonder zijn. Wij vleiden…

Ik heb een vriendinnetje ze lijkt heel hard en soms gemeen Maar ze heeft een piepklein hartje zoals zij is er niet één Zo'n klein meisje, met zo'n grote mond Zich voordoen als een jongen ze maakt het soms echt bont Stoer de spierballen vergelijken met echte kerels breed en groot Maar diep in haar ogen schuilt soms echt de nood Vind…

Kan dit boek nu worden gesloten? Kan ik nu verder met mijn leven? Zal ik in deze situatie nogmaals mijn hoofd stoten? Moet ik afstand nemen om mezelf meer zuurstof te geven? Hoe kan het toch iedere keer weer gebeuren? Keer op keer op je bek gaan. Niet eens de tijd om treuren. Waar haal ik eigenlijk de energie vandaan? Waarom heb ik een paar…