Alle inzendingen, jaar 2004, week 3

Ik wil zachtjes vertrekken mijn gedachten uitstrooien niemandsland ontdekken waar duinen nog glooien Ik wil de parels stelen uit de tempels van de zee zonder angst voor zovelen vecht ik voor ons twee Ik wil in het reine komen elk greintje moed oprapen maar hoe kan ik over iets dromen als ik daar niet van kan slapen?…

Een toost op de welgedaanheid. Iets wat klinken mag in donkere tijden. Het is juist die overdreven gezetheid, die het volk zal bevrijden. Ben ik dan de enige in goede conditie? Of is dat een te pessimistische blik? Hoor mijn woord in een petitie en aanschouw hoe ik mijn positiviteit in embonpoint verdik.…

Een indrukwekkende waterval buldert van binnen vol ontzag sta ik langs de kant waar woorden samenkomen in zinnen Terwijl ze harmonieus hun weg vinden loop ik richting de waterval waar ze mij nog meer met jou verbinden Vol bewondering weerklink je in mijn verhalen overstemd door het gebulder blijf ik mijn liefde voor jouw herhalen Ik loop…

na een grijze dag in een zwarte nacht de maan - een wit wolkje…

Geluidloos glijd je de kamer door Geluidloos als de dood Je weet waarvoor je daar bent… Je stapt langzaam verder Je bent één met die schaduw Maar nooit met het licht Je ziet geen hand voor je ogen Toch weet je waar je moet geraken Je kan alles zien Terwijl een kil gevoel in je binnen sluipt Je weet dat de dood zelf achter de muur loert…

Alle schoonheid is weerloos thans weet ik het zeker door ontvluchting van de werkelijkheid voel ik mij reeds beter een walm van tabaksrook dwaalt door mijn donkere kamer als een droom die kapot is door een klap van een hamer Ik fantaseer dat ze hier is en we het samen gaan doen geen liefde uit een wijnglas maar een echt gemeende zoen…

bewust verzieken ze je leven en wáárom is de vraag welk kwaad heb je bedreven of is dat een gewetensvraag je helemaal naar beneden halen, is afgunst in het spel? dat mensen je vermalen... hij die 't betreft, die weet het wel Let niet zo op een ander; bekijk je zelf eens goed, Ik ben nu "vuilverbrander" zo ben ik…

krampachtig nekt een strekken tot een panisch staken wat leidt tot lichaamshaken en een licht ontregeld bekken het lichaam wijst verkeerde kant trilt als een zenuwachtige boor en hoekt van achteren naar voor zo bewijst de juist ontstane stand nu scheuren, groeven gaan ontstaan botten en spieren uit wandelen gaan en de ribben springen uit…

Doe nooit als de bliksem In een flits is het gebeurd Dan volgt gedonder…

Als je wat ouder wordt Ga je meer letten Op hoe mooi het vroeger was Voor je gevoel gaat de tijd sneller Dat realiseer je je pas Als je de leeftijd bent ontstegen Van broekie, puber, jongeman Je bent nog fief maar al belegen Realiseer je dat steeds minder kan Niet bij de politie of in het leger Een ommezwaai gaat niet meer zo vlug Het is…

hij dwarrelt rond je hoofd en golft je lange haren vertelt verhaaltjes aan je oor en gaat er met je stem van door hij ritselt in het bos de blaadjes los de takjes laat hij dansen dennen met hun groene piek wuiven traag als oud publiek zuchtend kijkt hij onder donkergroen en tilt de takken op de bosmuis vlucht een vogel wiekt een schreeuw…

Gesproken haiku’s verdiepen de gedachten door seizoenen heen…

Vul mijn handen met je pijn, laat je laatste tranen vallen en spreidt ze over mij. Kies mijn handen om te bewonen, leg ze stil in mijn schoot, laat ze niet meer beven, ontvouwd maar zo beroofd. Groei in mijn handen om te reiken naar gedroomd geluk, word opnieuw geboren onbeschaduwd en beschut.…

Ontdekt u in 't bos een cementbast Met plastic takken en een stalen kruin Hij groeit niet, valt niet uit en wordt niet bruin Dan staat u naast een omgeklede zendmast U hoeft 't van Irene niet te leren Ook u kunt met een boom communiceren!…

in een glazen huis kun je niet wonen laat je alles zien wil je niet tonen een plaatje ben jij ik voel me niet vrij wil met je delen en samen spelen laat me toch gaan of schiet me neer maar plaag me niet, niet iedere keer…

de avond valt het koele laken van je wezen dat me optilt en samen met de wind zachtjes wiegt op het ritme van de maan de wereld wordt zwart jij blauw je ogen doen me dromen laat je sterren voor me schijnen heel eventjes alleen voor mij…

Ik heb een verrassing voor je ik weet eindelijk wie je bent je woonadres is me bekend Wees gerust, ik ga je niet vermoeien geen lezing, wat is aangedaan of hoe het dat meisje is vergaan waarmee je dacht te mogen stoeien Ik heb een verrassing voor je je krijgt terug wat je ooit gaf ook al ontliep je toen je straf Welnee, je zult van…

De hele wereld kijkt zwijgend toe, de nutteloosheid zo ontzettend moe. Maar de wereld wil maar niet leren, laat zich makkelijk door je chanteren. Wat wij denken kan je niet zo schelen, zolang je de lakens maar uit kan delen. Kan het niet vredig, dan met bot geweld, want macht is al wat er voor jou telt. Maar ooit komt een einde aan je droom…

Soms zijn er woorden, scherp en vol vernijn. Lijkt de band even verbroken, omdat we ons zelf niet zijn. Dan groeit er een kloof, die niet te overbruggen lijkt. Er valt een stil onbehagen, omdat de een voor de ander niet wijkt. Soms lijkt het bijna, of wij elkaar niet verstaan. Allebei een andere taal spreken, wij alleen door zullen gaan.…

Je kwam per chat bij me aangevlogen, Met woorden die er niet om logen. Je zag mijn foto, mijn gezicht, Plaatste mij in een voetlicht. Uit alles liet je me blijken, Dat jij er was om mijn leven te verijken. Je ging zo snel, overtuigend met lieve woorden, Ik was lief en mooi al typend nam je mee naar andere oorden. We hadden elkaar zo veel…

Ze spreekt met haar lippen die je nooit ziet als de rook en haar woorden vertrekken in het moment dat de stilte je woorden verdringt en de as je liefde voor haar weer verandert in de phoenix die niet meer durft te vliegen…

In stilte huil ik binnentranen zij sijpelen één voor één door de aders van mijn leven tot aan de aorta-steen Een zakdoekje is niet voorhanden dan maar een grote witte envelop opvangen wil ik ze en verzenden met een pokerface als postzegel erop Niemand zit echter te wachten op mijn tranen noch mijn verdriet dan maar adresseren aan mijzelf…

Smeulende as herinnert hoe het was oplaaiend vuur van korte duur Lucifer als mens een vrome wens verdoemd tot de hel daar brandt zij wel…

Als het eenmaal zover is, is er geen terugweg meer. Iedereen in diep verdriet is, vervloek je het leven duizend keer. Dus laat het zo zijn, dat het niet voor niets is geweest. Geef anderen niet die verschrikkelijke pijn, dus denk eraan, het leven is niet altijd een feest.…

Dag lieverd, zeg ik als je binnenkomt. Dág kind, als je weer gaat. Pas je een beetje op jezelf, maak je het niet te láát? Maar eigenlijk slaat het nérgens op, je bent geen tién maar ruim volwassen. Ach, ik ben alleen je moeder maar, 'k wil op afstand op je passen. 't Zit erin gebákken denk ik, ach, misschien is 't overdreven…

Een klunzige kapper ging failliet in het westen omdat hij elk kapsel vakkundig wist te verpesten in vervallen bunkers knipt hij nu rare punkers en daar behoort hij al een tijdje tot de aller besten…

Terwijl jouw handen het leven afsluiten Tel ik de rimpels die de jaren hebben ingesleten Die rimpels zijn je herinnering Jouw getuigen, dagboek en geweten Ze vertellen van een broze, sterke vrouw Met een kinderloze zoektocht Naar religie, gerechtigheid en geluk Van een mens dat voldoening In het simpele zocht Kleine eigenaardigheden WCblokjes…

De maan is een lijk En ligt wit en bloot Onder een laken op het zwarte Plastic van het rijdend bed Ik snijd in de nacht Mijn metalen scalpel zoekt Wanhopig naar het warme ochtendrood…

mag ik jouw lach in dromen bewaren schenk mij een traan als liefde moet gaan laat bloemen verwelken in hun mooiste kleuren dagen ontstaan door kil en grijs waar zon verborgen verlangen schept de nacht naar morgen dromen wekt jouw lach ontwaakt in tranend verlangen liefde verdwijnt een bloem vergaat…

Zo zeker als de dood zo belachelijk ook Dus twijfel ik, ruik waarderend aan het fruit Bepaal de rijpheid van de vrucht Aarzelen is niet leuk Thuis gekomen blijkt het gelijk Daar schuilt huiselijk geluk In wat ben ik toch menselijk terwijl ik gulzig manga eet…