Alle inzendingen, jaar 2005, week 43

daar waar het water verstilt in de bodem van mijn gedachten, waar mijn tranen nooit de oevers bereiken daar vind ik jou in de stroming van de tijd... daar waar jouw traan mijn land bespoelt over de akkers van mijn karakter, waar de stilte nooit uit ogen verdwijnt daar vind ik jou in de onderstroom van mijn verleden… in brede rivieren…

ik ben gevangen in benauwde dromen Adembenemend door de mist omvat beland ik op een onheilspellend pad dat naar een kerkhof leidt. Verwaaide bomen omringen mij als schimmige fantomen Hier tast ik naar mijn jeugd en alles wat ik in het leven zo heb liefgehad maar dat me door de tijd wreed werd ontnomen Mij stotend aan met mos begroeide stenen…

Het is een chaos in mijn hoofd van woorden buitelend over elkaar heen op zoek naar volgorde een begin een eind wat is zijn slechts elementen van taal los zand verstoven in de eindeloze wereld van gedachten…

vreemde ogen kijken laten ongenoegen blijken vervloeken me tot in de hel is dit mijn wereld wel ik kijk slechts door de ruiten van mijn geest kan nog niet naar buiten chaos is weer langs geweest handen doen niet wat ik wil mijn lijf verkrampt zodat ik gil ik eis mijn eigen vel loop met benen die me niet meer mogen voeten zijn…

achter het klavier zing ik mijn poezie de vingers schrijven ongerijmde strofen langzaam, vaak kort maar immer om in mijn ritme te blijven ik bespeel mijn ziel laat fibratie komen en zweef ver weg naar hemelse orgelpijpen waar klanken knokken om het hoogste goed terwijl de linker vijf weer naar het aardse wil grijpen het spel…

strompel beenloos aan mijn zij zucht bij elke knie naar voor kijk omhoog naar mij loop nou toch eens door mijn tergend ongeduld loopt ook met mij alleen achter schijnbaar rust verhuld vreet het lustig aan mijn been kluivend schrijdt het voort het wachten dwingend voor mijn gezel gelijk gestoord wacht en heeft mij door het…

Bij hun transparant gekakel over agressief ontladen knarst de grond onder mijn hoofd met valse tanden zonden zijn gemaakt en in een klap weer vergeven door een wroegingloze god met klamme handen zij zaten op de rand van een versgebakken broodje en kloegen over alles wat mij raakte zij stonden aan de kant van dat versgebakken broodje…

lopend langs het strand de wind in de haren de golven die gebaren komt niet te dichtbij de zon is al jaren verdwenen de nevel komt op en zegt ga naar huis de wind houdt mijn oren gevangen ik hoor niks en loop door richting kustlijn, mijn voeten in 't water de zee is niet kouder dan mijn voeten al waren weer voel ik niks en ga niet naar…

de aarde rilt beeft kookt mensen lopen in paniek als nestverstoorde mieren door en langs elkaar heen redeloos radeloos al hun kennis al hun wetenschap het helpt niet heeft niet geholpen de aarde rilt beeft kookt land overstroomt door alles verwoestend water verdwijnt onder alles vernietigend vuur van aarde wolken van as verduisteren…

Jouw schaterende lach als je met papa stoeit jouw onschuldige ogen als je per ongeluk knoeit Jouw leuke opmerkingen zo spontaan uit het niets jouw vrolijke gezicht rijdend op je crossfiets Jouw lieve stemmetje met je lichte accent we missen alles van jou nu je niet bij ons bent…

Eksters voeren oorlog met ratelende bekken in een boom bedekt met een witte deken een kat kijkt verstoord door het takketak lawaai glijdt vervolgens soepel in zijn eigen gang de kijker schenkt zichzelf een beker thee plooit zijn handen erom heen, vormt een kom hij oefent opnieuw aandacht gericht op het oog van de storm om…

De naamborden zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind…

ik kaal de bomen scherp de wind in bladerloos vertonen weer oogst ik afval van een zomer vol met leven sterf drogend wat er is gegeven ik jaag met buien langs de kust de kou van het achterland troost zich met nachtvorst als men rust warmte in mijn ene hand klapt tegen winter aan de andere kant en geeft gedonder toch schraal ik…

Ik heb de mensen vaak, teveel en blindelings vertrouwd mijn gevoelens verteld en wat me zoal bezig houdt Dat vertrouwen dat ik gaf hebben mensen vaak geschonden doorverteld wat een geheim was vertelden ze alles onomwonden. Ben terughoudend geworden geef niet alles meer prijs eerlijkheid duurt altijd het langst geef mij opnieuw je vertrouwen…

ik zag de eik hij stond zo plompverloren eik te zijn onwrikbaar in z’n eigenheid onwetend van z’n levenslijn ik lag languit en dacht te zijn de schaduw van z’n kroongewelf geen toen en straks en geen daarginder, geen spatje van mezelf diep in mij zit een knoest een eeuwig oude stobbe een stukje oer dat tijdloos is dat nooit bewust…

De FRS-man had een leuk verhaaltje Breukhoven stak zich lachend in de schulden Leuk: geloven dat de afgeschafte gulden Wat waard was. Toen kwam muntje bij 't paaltje Oud geld scoort voor Hans B. niet zo geweldig Want geld dat niet meer geldt geldt niet als geldig…

Een duister licht, een doffe vlam Maar sterker dan voorheen Vuur van passie, zuiver warm Verloren en alleen Sterker dan het licht des levens Sterker dan een stil gebed Een onvervulde kille leegte Zoekend naar een nieuw couplet Vul mijn leegte niet met woorden Geef geen antwoord op mijn pijn Niemand kan mijn ziel verwoorden De passie…

Terugkijkend naar mijn kindertijd voel ik nog zoveel pijn om wie ik niet kon wezen en toch graag wilde zijn Die pijn kan pas verdwijnen door zonder enig verweer tegen mij te zeggen je hebt gelijk, en dat spijt mij zeer…

Lichtjes, muziek en heerlijk eten met elkaar zo weldadig één hoe anders is dat zonder jou zo onbereikbaar, stil, alleen Het is zo moeilijk te geloven dat ik jou straks wat minder mis en dat nu elk moment van warmte ook eens onbereikbaar is…

Als ik denk terugdenkend aan nu dwars door onze muren van innig liefhebben denkbeeldig liefhebben vluchtig liefhebben zijn wij minnaars? van het ongeteugeld kijken steelse drinken en plezier niet slapen van liefde en schaamte en heel erg denken zijn wij minnaars? van samen branden het warme bed verlaten blik vol overgave dampende muziek…

eiken verkleuren onder verscholen zonlicht de grijze hemel sluiert ruisende regen over stervend blad stormen razen sombere tonen door de takken die met hun laatste bladergoud een vaarwel brengen aan de zomer waarin wij straalden in het zonnelicht liefde en vrede is ons deel in warme geborgenheid laten we de stormen razen…

waarom zie ik toch telkens weer die bleke vrouw met donkere ogen en lokken als ragfijne draden die niet gedogen dat ik mijn handen strek vol wellustige begeerte om haar eer te versmaden haar uitdagende lippen zo intens zwoel zuigen mij nog dichter naar haar lijf zij dwaalt af, ik mis mijn doel raak verstrikt in het erotisch…

De bloem is uitgebloeid De vlinder weggevlogen De laatste zonnestralen Schijnen ingetogen Over het vlakke land Bomen waaien kaal En het strand is verlaten Je hebt het niet in de gaten Maar de dagen worden kort De wind waait in vlagen En een wolk stort Regen neer De hitte is verdwenen Dit is de laatste keer Dat ik hier zit Met…

het warme rode bloed trekt weg het gezicht nu koud en wit de eens glanzende ogen dof en kil stil stil voor eeuwig stil straks onder het groene gras…

ik heb goud gedroomd het bladderde viel af ook blauw dat water is verdwenen een kale vlakte nou daar springen we zo naakt dat ogen tranen het witte dat niet roze wordt rood dat zich gaat schamen je angsten zijn er ook ze kruipen uit hun holen het groene van je is verkracht je onschuld is gestolen herinneringen krijsen nog…

De vele woorden die de kranten vullen, ze zijn soms goed maar vaker van geen tel. Wat haalt het uit, al dat geschrijf en dat gesnater, wat blijft er over voor wie later opnieuw voor onze vragen staan? Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

op mijn kamer boven ontsluit ik het raam duw het in de duisternis de wereld ligt open en verkondig mijn lied "ach,mensen hoor mij toch laat u niet van de heerlijkheid beroven" ik zing het lied naar buiten over het schone geluid dat elkeen soms ontmoet tijdens een dans met fluiten betoverd worden door een oogverblindend meisje…

Verzonken idealen dwepen mijn slaap in ongewilde wentelingen welke tergen het matras omsluit mijn zwetend lijf rouleert in een vergeten droom De nacht asemt zijn verbeten angst door de poriën van een gekwelde ziel verdrukkende strekking bindt zich vast en vertonen druppels van verzuring Een plengende tranenzee ontsprint gedachten dringen…

Het gepasseerde uur is voorgoed ongeplukt is zij verschrompelt van het niet naar jou toe vallen op felle sterkte stort het in herhaling om zonlicht te breken storm is de tegenwind de kijkende pijn voorbij…

Toen z’uit Shang Hai per boot eertijds vertrokken naar Europa’s lage landen aan de Noordzee waren we slechts bekend met Chinese thee al waarden ook daar spaanse griep en waterpokken Nu bij herfst ziet men hen echter steevast verkassen gaan geil op trek voor paai zeg bijtjes bloemen om later op hun hom en kuit te kunnen roemen gaan voor zout…