Alle inzendingen, jaar 2006, week 40

Ze aanbad Ra Haar pittig hart, een offer aan de zon. Nu een star gebonden zonnebloem in 't grijze winterlicht. Verslagen huilt ze november-mist. Vergeten souvenier uit eerdere zomertijd. Zelfs niet tot vogelvoer herleid.…

Ik twijfel en ik staar. Mijn hart doet pijn, mijn hoofd doet raar. Vage gedachten die niet kloppen. Ik kan mijn gevoel niet stoppen. Plots wordt het stil. Een stem zegt:'Is dit wat je wil?' Ik zwijg en hou mijn adem in. Maar de stem wil antwoord en haar zin. De stem komt regelrecht vanuit mijn hart. Het zegt:'Ik wil een nieuwe start' Ineens…

Ik zie je liggen in je hok zo klein, alleen en koud. voel mijn lip trillen door jouw dood ik weet, ik zat fout ik had niet mogen raken mogen slaan met een spaan jij verdiende te leven en niet voor even was mijn handen onder de kraan..…

vaarwel zon jij zult niet snel weer schijnen misschien een uur, wellicht een dag om snel weer te verdwijnen in de wolken van illusies ontstaan de tranen van verdriet maar in de donkere straten is er niemand die ze ziet komt ze terug en zal ze branden in een eindeloos verlangen komt ze dan op bezoek en kan ik haar weer vangen..…

Het eeuwenoude lied van de woestijn klinkt in knetterende vuren van de nacht slaap zacht lief kind morgen een nieuwe dag als God het wil…

Soms, als het ons even teveel wordt, wil je naar een plek waar het leeg is. Ergens waar niets is geen gedachten, geen stemmen helemaal niets. Een plek zonder kleur geen enkele afleiding het is zwart. Ik staar in de leegte mijn hoofd ongevuld niets dringt door. Ik zie niets, ik hoor niets, er is niets...…

wat wil je dan zijn ofwel de kruim van het brood of misschien de korst wil je gerstekorrel zijn gerstebier dat stilt de dorst…

Ik slaap niet, ik luister naar mijn schaduw zie hoe bedroefd hij de handen in zijn zakken steekt en af en toe knijpt in de nacht soms bukt hij zich eigenlijk al sinds jaar en dag om een dode vogel onder de houten planken te begraven hij laat de wind met de duisternis praten ontbindt zelfs geen stormen in de ijzige kou hij ademt…

Al is de verleiding groot Doe het niet bij een verdediger met O-benen Van jongs af aan heeft hij geleerd tussendoor niet meer voor schut te staan Probeer het in dit geval met een bruggetje ... Zo eenvoudig is voetbal…

Het hele lijf iets opgelift men zoog haar buikje plat er zit een kuiltje in haar kin dat ze voorheen niet had.…

Hé, alweer een sms eens kijken wie zich dit keer meldt het is die onbekende man met wie ik nog niet één keer heb gebeld hij stuurt me dagelijks een boeket vol berichten dat ik dankbaar lees zonder me aan iets te verplichten vandaag noemt hij me zonnebloem en morgen orchidee al ben ik graag een paarse tulp ik zit er niet echt mee hoe…

Het paviljoen vertrekt in stukken van het strand op platte wagens – oktober is ontruiming lispelt de dame in het zwart ZONNELEEN De episoden van Amos 40.4…

Ik ging naar Maastricht om Moniek Toebosch*) te zien. Ik lees je hier, ik hoor je hier, ik zie je hier geprojecteerd op witte muren. En als pop zo groot als jij en in de juiste kleren. Ik lees op een andere muur meer woorden over meer daden dan ik van je gezien heb. Ik mis je grote plastic oor. Ik mis je antwoord. Ik besluit: Moniek…

Als taal zwijgt waar liefde bindt leven letters zonder klanken twee tandenborstels zeggen al genoeg…

zag je staan in bloeiend groen bewonderde het trotse wiegen buigen strekken tegen wind hart in kleuren open zodat de zon je geur kon kopen nam je bloem van heel dichtbij plukte liefde uit je leven adoreerde je vooral het groen maar slechts verwelken is in mijn hand gebleven…

ik heb hem tegen vanaf mijn geboorte vanaf de ontsluiting glipte ik door ontspannen spieren het leven tegemoet en tot nu toe heb ik het gat niet dicht gekregen…

wachter wat is er van de morgen de morgen ach wanneer de middag levert vele zorgen de avond rust in zwoele sfeer het lijkgewaad is gevallen over deze hele stam de dood heeft toegeslagen de nacht redt het niet meer alles is onder voorbehoud verdwenen onder mensen in een ambtenarenwoud waar regens zomer wensen verstild en koud lig ik…

Als iedereen wat voordringt bij de slager Of na 't wegen nog een appel pakt Dan blijven alle regeltjes intact En draait de wereld toch wat minder trager De man die dit bedacht verdient ontzag Hij zwaait met die zwart-wit geblokte vlag…

Hoor… de noordenwind roept kil mijn naam nog even en ik zal haar volgen waarheen de vlucht ook gaat nee, ik voel geen angst het leven was gelijk een bloem geknopt, ontloken, volle bloei maar nu vermoeid aan rusten toe dus laat ik mijn laatste adem wiegend over aarde dragen kus nog één keer al wat raakte voordat ik eeuwig slapen ga…

Als liefde zo verslavend is, je leven zo bepaalt Als je geen "nee" kunt zeggen en altijd maar doorgaat. Hoe moeilijk is het dan om te stoppen om te zeggen, ik wil niet meer? Als liefde zo verslavend is, dat je mij niet wilt laten gaan. Hoe sterk moet ik dan wel niet zijn om onze verlangens te weerstaan? Ik heb je nog nooit gezien nog…

uitgemergeld ligt hij daar, mijn vader hij is zojuist in vrede heengegaan zijn lieve vrouw is kalm, maar aangedaan schor klonk zijn zwakke stem: "kom nader" verzonken in hun scherp gerande kassen zoeken zijn ogen, panisch haast, mijn blik het spreken valt hem moeilijk en ik schrik ik laat me wéér door het verval verrassen dan, teder, raakt…

Heel dichtbij Zo onbekend Ik kan je haast voelen God ja, ik wil je voelen Op me Aan me Tegen me In me Praat met me Vertel het me Wie ben jij? Onbekende zo dichtbij Wat voel je? Wat denk je? Zeg maar niets Wees maar stil Voor altijd hier Bij mij…

Ik zocht je in de tanende tinten van de herfst wandelend langs de wind, blaren die waaien, langs de schuilplaats van merels en kraaien langs waar kilte haar klauwen kerft in de vouwen van de bergen maar nergens bespeurde ik de geur van je aanwezigheid zo sterk als in de kerk van mijn beslotenheid zoals je mij onbeteugeld overvleugelt…

ik liever mijn wereld in dwalen van gisteren waar dromen weerkaatsen op grond waarin tijd veel te snel draait geschiedenis , ze is niet bij te benen bekende woorden in stilte hebben mij gevormd het gedicht dat staat deels geschreven onbelemmerd schrijf ik voort in de hartslag van tijd een klein briesje schudt mijn zinnen…

het laatste stompje geel geslepen mijn doos caran d’ache is leeg ik kom tekenkleur tekort ook schrijfblauw is niet meer ik schud de potloodvruchten creëer er een regenboog mee zoals je vroeger sneeuw kon schudden roep te vroeg ‘Hosanna’ in den hoge…

Ze vergeet ’t heet dement alles ze leeft bij de dag telkens weer ze wordt opstandig soms en dat komt omdat ze af en toe heel eventjes zich herinnert dat ’t ooit anders was ze dementeert, vegeteert op zichzelf geagiteerd reageert ze maar soms lichten haar ogen op, alleen worden die lichtpuntjes steeds minder.…

Oktober. De dagen worden sneller moe en staan met tegenzin op. Het is nog donker hoor. Ze willen dat ik iets doe. Voor hen. Wij samen, wakker, toch? Of ik de kelders van de duinen weet wonen. Of de instelling voor Gesleten Dagen. Ze willen her en der zoetjes beter worden. Ja, maar zwijg. In haar ogen tonen de bloemen nog steeds de glimlach…

Aan bovenaardse conceptie doet een fout geen hinder. Innen jaren kleine lieve minnen nemen oude persoonlijke queestes. Rode strepen tonen unieke vetes. Waaronder xylofonen ijzig zingen.…

zag je door beslagen ramen aangekomen nog op reis een vleugje buitenland verdromend in je ogen je kuste me ik rook Parijs ik nam je hand de koffers maakten grenzen een eiland in de mensenzee we lachten samen de omgeving deinde met de golven mee je stem had zuidelijke klanken woorden nog een licht accent ik gaf je bloemen…

klant is koning vandaar de klaver rozen linde lavendelhoning vast door een vaste gast gezogen dat zal een bij uit de zwerm zijn deze zuigers zijn aanschouwelijk wees prudent en vertrouwelijk want om door bijen met honing geloond dient eerst belangstelling getoond. en wie hun rust verstoort wordt met angelen doorboord van dichtbij en toch…