Alle inzendingen, jaar 2008, week 37

samen zwegen ze urenlang elk verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet…

Hij wiekt van mij weg met lauwe brede slagen de wijsgeervogel…

Zoals koorts ook goudkoorts kan heten van wanhoop tot euforie is dat wat het oplevert.…

Het is moeilijk om nee te zeggen soms heb je gewoon geen zin om het aan iemand uit te leggen je baalt dat het niet gaat omdat je lichaam weer even staakt je geest is sterk en die wil wel maar het lijf is kommer en kwel dus het antwoord voor vandaag is !NEE! want mijn lichaam doet weer even niet mee hopelijk zeg ik morgen ja en dan weet ik…

wie ben ik ? Ik ben de man van het laatste woord! al speel je geen open kaart de kaarten al door zei blazen het op wij gooien het roer om een zeeslag we slagen de slag gevaartes ik kom ze laten het over zij die voeren het woord.…

Sinds ik je heb leren kennen Kan ik die klik tussen ons niet ontkennen Je haalt van alles in mij naar boven Van ergernis tot liefde, écht niet te geloven Ben ik nou gek op jou of niet Mijn hart zegt van wel, mijn verstand vindt beter van niet Ik heb moeite om wat ik voel los te laten Als je toch eens wist, maar je hebt 't niet in de gaten…

De troonrede is saai om aan te horen En toehoorders dommelen dan meestal in Maar bij de laatste zin van de Koningin Schoven ze allemaal wakker naar voren Op U, leden van de Staten Generaal Toost ik, wíj gaan er op vooruit, allemaal! …De troonrede was al bekend en de Koningin zat “eigenlijk” oud nieuws voor te lezen……

Ik miste iets in mijn leven, Maar wist niet wat. Nu jij jouw hart aan mij hebt gegegeven, Weet ik dat jij ontbrak op mijn pad. Nu je op mijn weg gekomen bent, Laat ik je niet meer gaan. Zonder jou ben ik niet in mijn element, Dan kan ik het leven niet meer aan.…

De mens blijft onveranderd roofdier intellect ontwikkelt z'n slechte kant; de schepper eindigt het experiment met het menselijk verstand. Gabriël richt een meteoor als een berg op de mooie blauwe aarde, het einde van ons bestaan; opgelucht zien we het ding op Jupiter inslaan. Collega's overtuigen Gabriël dat de mensheid vanzelf uitsterft…

Voel mijn hart Sluit mijn ogen Zie het roodstromende bloed Denk aan mij En ik zal je altijd achtervolgen Tot dat je ziel naar boven sijgt En je botten rusten op de aarde Dan zullen we voor altijd bij elkaar blijven…

Het schip vaart weg als de dood in de nacht. Is daar soms iemand die op mij wacht, gaat het verder, blijf ik bestaan of is het voorgoed met mij gedaan.…

Waarom moet ik steeds zo huilen kan ik het verdriet geen plekje geven ik wil zo graag gewoon weer ik zijn uitbundig kunnen genieten van het leven Maar als ik dan al die graven zie waaronder mijn familie begraven ligt dan komen heel spontaan de tranen en biggelen zacht over mijn gezicht Verdriet moet je een plekje geven maar dat plekje is…

even schakerend als de bladeren in de herfst is het gedachtegoed dat jij voor altijd na liet de hoeveelheid letters die je omtoverde tot mooie geschriften waaraan men zich laaft als vlinder vergezelde je mij op mijn pad onlangs toen de warme zomerzon mij omarmde genoot van de regen, wist dat jij het was die me kuste glimlachend hou ik je voor…

Ze zeggen dat engelen niet bestaan Maar zeker weten ze het niet Ze zeggen dat je een engel wordt Als niemand je meer in levende lijve ziet Ze weten dat engelen wel bestaan, dat je ze niet waarnemen kunt maar, al zie je hun schaduw niet ze zijn er wel, ook al zie je ze niet.…

Hoe ontstond 't "gevoel van leegte" dit "onbehaaglijk gemis van iets"? Alles wat mijn hart begeerde heb ik, maar het doet me niets. Dingen vullen niet de kilte die ik voel steeds in m'n hart. Jaren voelde ik me schuldig, héél ondankbaar en verward. Nu, in het stralen van jouw ogen, omringd door warmte, zó gemist,…

Deez' morgen ligt een nieuwe dag, een nieuwe wereld voor ons open. Want is er niet een nacht van duisternis voorbij? De mensheid heeft gestreden en is moe gelopen, maar heden, heden is er nieuwe voor u en mij. Begin deez' dag eens goed en geef uw buur een hand, een kus 't Geeft niet of 't een Hongaar is of een Rus, een orthoxe…

een wonder Elke keer is weer een wonder Een kind dat in je groeit Een klein wondertje Op een dag in je armen Nog zo klein en pril Elke fase in z’n leven Even bijzonder Een onvergetelijk moment Die kromme beentjes die naar je toe stappen, nog wankel en onzeker Zijn eerste stappen, het begin van vele Het begin van zijn reis Een reis…

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

zwaar leunt de avond tegen haar glazen beschutting duwt het geluid naar binnen van klapwiekende vleugels die krachtig door de lucht snijden ze vliegen als een zwaard naar het hart van de stad laten hun sporen na door de kronkelige steegjes van de medina getroffen bougainvilles strooien scharlaken tranen langs haar paden en…

We gaan het avontuur aan En lopen op gevoel De andere kant van het eiland Is voor vandaag het doel We hebben wel een kaart gekocht Maar kijken er niet op Lopen onze neus achterna Avonturiers in de dop We wijken van de harde paden Kijken onze ogen uit Groene bossen, weidse duinen De mooiste dingen kosten geen duit Dan lopen we vast,…

Vandaag, vervalt het verleden, schrijf ik onleesbaar uitvluchten gesmeden, luidruchtig gezint in onbeschreven bladen bemint zonder te schaden gedoopt in kleurloos water mijn greep die loslaat in kritiek voor later, alles wat afvalt, weer opricht, de poëzie in een woord beslaat, emulsie van de tijd verwaaid in transparente pennen van vlijt…

Ik heb zoveel geprobeerd Om mijn leven goed te laten verlopen. Maar geluk kan je jammergenoeg niet kopen. Mijn leven is op dit moment niet wat het hoort te zijn. Maar één ding is 100% zeker: mij krijgen ze niet klein. Ik ren er wel voor weg en vlucht al m'n hele leven Maar nooit kunnen ze mij mijn trots afnemen.…

het genie is niet gek bouwt kastelen van stenen die ooit zijn gelegd gebakken van lucht in de heersende wind gedroogd in het sterven van testamenten die censuur nooit zijn ontvlucht kom maar mijn deeltjes zo breekbaar en fotogeniek ik golf weer de pijn schreeuw de muziek van nog steeds niet begrepen te zijn…

om te volgen volg ik de levensloop van het hart zoals ik ben, wat wil het opnieuw en opnieuw is niets perfect, is er geen garantie maar navigeer je het hart weet leef je, leef je in de wereld pak je de trein van het leven stappen mensen op en stappen mensen af volgen hun hart de dag zal altijd duren in het ritme van dag en nacht…

dat plotse besef hier en nu een helder moment is dit alles beleefd, meegemaakt ? en dat kind dan in mijn hoofd.....…

Anna Enquist wil nog wat beklijven Al dacht Opzij dat zij ermee ging stoppen 'Ze praatte niet in one-liners en koppen Dus heeft ze vast geen zin meer om te schrijven' Wél doet zij volgens de geruchtenstroom Symphonica in Rosso (Gelredome!)…

zij zegt: natuurlijk schat het ligt eraan hoe j’ ermee speelt haar haar glanst als donkere kastanjes in kleur van bonte herfst koud waait het binnen, ‘t deert me niet wind waaiert met papier en vele duizend donkere haren op gebruinde huid bevend de vingers met kunstige nagels samen bekijken wij het lege veld met ver naar achter bomen…

Haar warme hart gaat ons verlaten koude lucht ontneemt haar adem een witte deken om haar huid trotseert de kou zoals mijn lichtgebrek en de klok die bevroren achteruit loopt ik hoop dat ze haar deken uitschudt me dompelt in decembermaanden kan iemand ervoor zorgen dat zij niet meer zal verdrinken door valse warmte in verdriet als…

gans Meetjesland blinkt strakskes als de voren op hun rug zijn gegaan einders tegenwinds dood lopen tegen dijklichamen licht verpaupert in takken ik hou van grijs, met rood zoals een sjarpe de vrouw omhelst, haar mantel tot op de enkels doet vallen het grijze haar in een knot ogen spiedend rondgaan regensluiers verhangen zich in de…

Wanneer klinkende letters zijn kaak spontaan verrekken een spitse tong de poëzie beroert klimt een grijsgetinte pen naarstig naar boven ontziet geen lijnen maar vangt met 'n laatste lus nooit eerder op deze wijze geknoopt in één haal de laatste zin eer de punt is gezet…