Alle inzendingen, jaar 2009, week 4

'waar is de waterput waar vogels zich kunnen laven met vrolijk gefluit' ik probeer te kijken naar bergen, naar blootgelegde zeeën, zoiets als lucht, woordenblauw naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken lege kamers, steeds krommer in armen leg ogen, onbekend, in volzinnen in weerkaatsende verzen die niet verder kunnen gaan…

Jij moest gaan Liet ons achter Verward, verdrietig, boos, héél boos Waarom? Kun je je afvragen De mooie herinneringen houden we vast Altijd in ons hart nooit vergeten Ik weet dat je op ons wacht waar je ook bent Dag lieve schat, tot ooit…

Hoe graag had Dik van Loon het breed! Ja, rijkdom was z'n streven. De geldzucht, waar de man aan leed, was op z'n lijf geschreven. Hij had een speknek. 't Ging 'm goed. Z'n buik was steeds tonrond. Hij stampte met z'n rentevoet de euro's uit de grond. Zo streefde Dik de ganse dag naar groei van zijn vermogen. Het was opvallend, want je…

Een vleugje wind zucht over het strand waar we samen kijken naar de golen in de zee. Ik kijk naar links en jij naar rechts blikken die elkaar kruisen met glinstering in je ziel. Knijp zachtjes maar met liefde in je hand die wil vluchten ik zie een glimlach met voetstappen in het zand. We kijken naar de zon die langzaam en vol…

mag ik korrelen in jouw woestijn in het zand van hitte alle dagen onvervreemdbaar bij je zijn nachten met je delen in de uitstraling van pijn om het niet bij je kunnen zijn samen schurken tegen rotsen waar we botsten dat maakte onze korrels voelbaar fijn mag ik als los zand nog door je handen glijden jouw sahara zal mijn gobi…

Peters maakt zich geen illusies Er bestaat geen sociale economie Laat staan zo`n maatschappij Graaiende hebzucht Kom bij me Rijk kotsende idioten Tubaspelende krachten Verwacht geen vergeving Almachtig egocentrisch mens Gooi maar spuug maar Ik vang vreet en slik Zal jou verteren Kom op met vuiligheid En vunzigheden Kom bij me Mijn naam…

Een mooie vrouw is langs me heen gegaan; Heel even bleef zij staan En keek mij aan; Toen is zij weer haar gang gegaan. Was zij blond Of was zij zwart? Ik weet niet meer. Alleen heeft zij me 't hart In de fluwelen avondstond Oneindiglik gewond; En 't doet me nu zó zeer, Dat ik lauwe tranen weende, Langswaar zij henen ging, Latend…

"Toen ik in Engeland moest opereren, dronk ik het ene na het and're glas, tot ik moest vragen wie ik ook weer was. Ik kreeg ontslag en ging solliciteren. Schrik niet - hik - Nederland, als u mij ziet; patiënten moeten nuchter zijn, ìk niet!"…

thema is wachten, dichterbij dan men verwacht, lacht men zacht om wat de dichter oreert op het perron gepasseerd station eindbestemming waart alom, de tranen brengen ons dichter bij elkaar en dat doet mij zo ongelooflijk goed…

Het resultaat van al uw gerijmelijver: "hoe vaker gestemd, hoe lager uw cijfer".…

Uit azuurstof blauw gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels…

vissen zwemmen niet tegen de stroom in ze zijn wijzer geen enkel golfje zie je bij vloed anders dan de rest zich bedenken omkeren…

Het zit erop. De taak is nu volbracht van schrijven van gelegenheidsgedichten. Je hebt vanaf vandaag niet meer de plichten die men steeds van de DiDeVa verwacht. Je dichterschap heeft veel teweeggebracht: van zalen vol die voor jouw dichtkunst zwichtten tot ‘kenners’ die hun pijlen op jou richtten en jou (uit jaloezie?) hebben veracht.…

heden ten dage met name in de huidige gedachte heerst de stilte achter aangeslagen ramen diepte beheert de tijd die duurt of lijkt verten te hebben ingehuurd met een woord dat toekomst heden en verleden vult en als het waren mijn zinnen levenslang omhult…

Wat een schoon landschap zet je toch eens efkens neer velden om je heen…

wie zegt dat de eeuwigheid -tijd voor altijd- niet bestaat? de mensen, dieren, planten gaan dood, zeker. maar de liefde, de woede en het zonlicht, die blijven altijd bestaan. het water blijft stromen het vuur verzengen en zo blijft alles bij het oude. behave wij wij worden geboren en sterven wij zijn stechts tijdelijk de magie…

als wij op een dag als vandaag zo dicht-bij komen dan kunnen we morgen alles aan zelfs geen gedicht…

ik gaf mijn handen een duwtje om de dag te plukken ze gaven niet thuis een onbegaanbare weg werkloos uit handen gegeven geen meesterzet vandaag…

Alleen de wind kan horen Het roepen van je naam Vol hartstocht en verlangen Achter een verwasemd raam Opgezogen in mijn leven Ogen branden in mijn hoofd Passie is geheel verdwenen Zo totaal in jou geloofd ‘Waar ben je! wil ik schreeuwen Met de wanhoop haast nabij Denk ik tegen beter weten Liefste, maak jezelf nu vrij Bid voor jou…

Ik til je op laat nagels hoeken bijna roekeloos raken venijn snijdt geen wonden maar soms, heel soms verrijkt het zoals nu wanneer lachende ogen plooitjes ontdekken toch scheur en verscheur ik rond middernacht die dode uren langzaam, héél langzaam tot de allerlaatste snipper al dwarrelend verdwijnt strakke lijnen willen nog even…

het leven je gegeven neem het in je eigen hand wéét dat het nooit echt strandt leer incasseer lach iedere dag geloof en beloof jij bent uit goud opgebouwd…

Tijd voor een gedicht over de tijd. De bomen heffen hun armen naar de lucht die ons omgeeft, De mensen, klein en beweeglijk als we zijn. Zoals jij, die je armen weer opent als ik daar aan kom lopen. De bomen, de lucht, de meeuwen en de eenden in de vijver, Ze schrijven zonder woorden hun gedicht op deze dag.…

De woorden stromen uit mijn hoofd Maken samengevoegd leesbare zinnen Die teder de gedachte kunnen beminnen Als een ieder daar maar werkelijk in gelooft De letters zweven door mijn brein Vormen zich kortstondig tot woorden Alsof het gevoelens waren die behoorden Tot de herinnering aan een lang vergeten pijn…

Tere man, wiens portret in verschillende boeken altijd hetzelfde is: ik heb je altijd bemind om je eenvoud en natuurlijkheid. Je gaat naar Liszt en naar Parijs. Je wordt gevierd maar je beleeft in jouw beslotenheid het geluk van een "Lyrisch Stück".…

Je bent één, bestaat een jaar, Ik schrik als ik naar je staar. Hoe snel groeide je naar een ik? Ogen die intens opzogen, Maar van vragend ombogen, In een zelfverzekerde blik, Present en opgetogen. Maanden worden nu jaren, Terwijl ik maar blijf staren. Praten lijkt haast overbodig, Lichaamstaal doet al verkeren, Toch blijf je het proberen…

Kijkend in dat diepe gat van vaag verleden waar ware liefde ooit beschreven stond, dreven zwarte wolken zacht voorbij de wanhoop dat het nooit zijn weerwoord vond. Daden, immer onomkeerbaar leden schipbreuk, kwamen om in die poel van loze woorden ondergraven door gevoel. Zachter tijden kwamen over het totaal verwoeste land maar slechts…

Geen woud is gesloten voor gij die loopt in de bossen der oker de nar dichter de eeuwige joker geen pad te smal geen land te kaal maar woud ik wou dat je zou zeggen de maan is roze en de zon is blauw de lucht is goud ik droom zo vaak zo veel te veel jouw.…

Ik treur om schoonheid Die ik in m'n haast miste Op weg naar nergens…

Hoe kunnen woorden je bekoren, of zijn het toch de woorden niet maar wat ze roepen, wat ze wijzen en hoe je door de woorden ziet hoe 't leven steeds opnieuw geschenk is, hoe liefde je bestaan plots kleurt en dat het allerkleinste zaadje toch ergens nog naar morgen geurt. Hoe kunnen woorden je bekoren: ze zijn het echte leven niet maar…

Stilte geeft antwoorden die je niet zonder meer kan verstaan in de storm van gevoelens die zwijgen maar van binnen spreken. Tijdloos is iedere vorm van gevoel al is het niet zoals je het had gewild ook al wist je hoe het wel kan zijn het tij kan nog altijd voor je keren als je tijd de ruimte geeft. Je hart kan slechts kloppen voor…