Alle inzendingen, jaar 2010, week 41

Degenen,... die niet uw TIJD respecteren... Zullen,... onmiskenbaar ook niet uw WIJSHEID respecteren...…

jouw hand…….een dagje ouder een penseelstreek op het doek een pen strelend op papier een zacht aaien op een poezenkopje dat tekent jou zo hier het is vandaag dat jij verjaart ik lees je duvels graag de man achter al die talloze gedichten, schilderijen in tomeloosheid van woorden en zinnen heb ik als dichter leren beminnen van harte…

ze botoxt strakke lijnen langs haar mond weer rond vult rimpels tot egale huid bant kraaienpootjes uit de lifting komt eraan borstcorrecties zijn gedaan je kijkt haar in de spiegel aan heeft die vrouw wel ooit bestaan…

vlinder met welvende vleugels tussen bloesemend groen dwarrelend tweelingblad in een vroege storm kom van doorschijnend porselein stof nog of niets dan in kleur gebracht lijnenspel waarmee volmaakte leegte haar signatuur zet op het tekenvel (bij een houtsnede van hokusai) --------------------------------- uit: 'Verteerde…

Drinkebroer, laat me nu maar los, we hebben genoeg feest gevierd, het boeren wordt te erg, mankepoot, Korsakov staat voor de deur en wil naar binnen. Ik heb me genoeg in jou verdiept, kom op, dichters onder elkaar, ga nu maar bij een ander de boel op stelten zetten of liever nog, donder op naar de hemel, deprimongool! Ga je eeuwige roes uitslapen…

De nachten waren leeg en angsten dwaalden door mijn geest, nu de port haar werking doet, vind ik even weer wat rust in lichaam en ziel, maar jou kon ik toen niet vergeten, want wij hielden van elkaar, terwijl het lot weer bitter werd, bitter van nieuwe verlangens. Niets kon dit verzachten, breekbaar en hemels. Je ogen streelden als een…

Mijn ruimte is te klein, ik schuif de luiken dicht, je kracht omhelst het bloot, de nacht is ver en zo dichtbij, het morgenlicht is boterzacht, smeert mijn hart in een peilloos meer, zo weids, zo diep, levend wit van golvend schuim als je glimlacht om je tanden en mijn zinnen te ontbloten weet ik wat je van mij verwacht, ben daarin…

Het raam beslaat en verdoezelt bevroren ijsbloemen die de nacht zou schenken Je hart verstaat te bezoedeld door jezelf te roemen zonder na te denken... de kunst van de hartenbreker de liefdeswreker die in mijn pijnen op blijft doemen Het is onomkeerbaar, te laat, te vertroebeld om mijn naam te noemen en mijn ziel te wenken…

Terecht klinkt vloeken beledigend in de oren van gelovigen De grootste godslastering is echter voortdurend vroom denken en praten daarbij slechts leven naar eigen lust het schijnheilige gekwezel!…

het roofdier slaapt, vermoeiend was de jacht hij heeft zijn kracht en vaardigheid bewezen de honger heeft hij even niet te vrezen de daad werd als in trance door hem volbracht in ruste oogt hij vriendelijk en zacht een goedzak om zijn aaibaarheid geprezen van woeste dadendrang voorgoed genezen en niets verraadt zijn hunkering naar macht…

Zwarte krullen rode jas bonte laarzen zwarte tas witte dopjes in haar oren om al gapend haar muziek te horen sensuele lippen kleur bloedrood op 't andere perron maakten mij monddood…

't Leven, alsmede de dood staan heel dicht bij elkaar Ze zijn elkaars reisgenoot en zijn daarom ondeelbaar Hand in hand samengaan zonder angst zonder vrees Erkennen elkaars bestaan en zijn soms elkaars logés Dood is enkel de drempel naar ons eeuwige bestaan Stap in de tijdloze tempel waar ’t aardse is afgedaan Leven is intens samenzijn…

EEN TIEN!!!…

Nu ik geen liefde aan je kan geven, verlangt mijn lichaam des te meer. Juist nu we gescheiden verder leven, verschijn je in mijn dromen telkens weer. In mijn dromen kijk je mij niet aan, alsof ik nooit voor jou heb bestaan. Ik riep je en smeekte je maar je hoorde mij niet, je draaide je om en ik zag hoe je mij verliet. Na het ontwaken blijkt…

hij staart naar het plafond waar een spin draden spant in zijn hoofd spelen bewakers verstoppertje hij hoort ze in de gang hun sleutels kraken slot voor slot hij rammelt in zijn ransel je moet verkassen fluistert de gek in zijn oor de onbekwame en gegeselde spugen de vloek op muren en getraliede ramen je moet verkassen je moet verkassen…

de lijn van de landweg duwt er dood tegen de dijk vergezichten voor even afgesneden. mijn voeten beklimmen de trap door de dijkenbouwer ontworpen om te schouwen mijn neus vangt zilte geuren boven ontrolt zich het landschap 360 graden wijd. vóór mij laat de teruggetrokken Oosterschelde zijn zilveren plasjes oplichten in de zon met glibberig…

Het snijpunt van twee lijnen geeft een evenwicht onze levens kruisen op één enkel punt korte momenten in dit leven zijn we één en lopen samen hand in hand tot onze wegen scheiden na dit kruispunt vloeiend uit elkander gaan…

Hoe kwam Gerd Leers in Rutte 1 terecht Hij moest bij Geert op audiëntie komen Om even informeel wat bij te bomen Had ooit wat nare dingetjes gezegd Toen volgde er het likken van de hielen Gelukkig wist Gerd nog hoe hij moest knielen.…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar in mijn wezen gekerfd opdat zij blijft dat wil ik ook tot mijn hart een glimlach erft…

Donker hol opengeworpen en dromen uitgespoten. Goud noch Erts of kolen, maar vader teruggevonden.…

Ik kan niet meedoen, altijd aan de zijlijn, De brede glimlach op mijn gezicht, niet meer dan schone schijn. Tranen branden achter mijn ogen, maar ik laat ze niet zien, Mijn hoofd naar beneden gebogen, en tel langzaam tot tien. Pijn in mijn hart, pijn in mijn ziel, Omdat wat men zag, toch niet beviel.…

Dit is wat hij is Mijn broer en ik kijken samen naar de eendjes Van buiten is hij een oude man, maar van binnen onaangeraakte frisheid. Mijn broer en ik wandelen over het strand Van buiten wat onhandig maar met een innerlijke wereld van enkel vredigheid Mijn broer en ik kijkend naar een komedie Van buiten treuzelend en zonder zorgen op…

zelfs de sterkste boom leeft met barstjes in de stam gesnerpt door stormvlagen in grijs getinte, herfstige dagen of toegebracht door een ijselijke koude nacht waarin meedogenloze striemen in het hout wisten te priemen maar, ze zal niet zwichten onder het juk van verzwarende regentakken nee, dwars door stortvloeden heen elk gegeven…

Met felle tegenzin ben ik bij je, enkele uren per nacht Misschien ben je toch goed voor me, wel ben je vast niet zacht. Je heftige rode kleur haat ik hartsgrondig, pijn en verdriet We moeten nog wat samen blijven, lang, ik hoop het niet. Je slaapt ook niet in een slaapkamer, dat hebben we dan gemeen We rusten waar dat kan, met volle zin, oh…

magistraal hoe de liefde in duisternis kan dragen…

ik voel je al van binnenuit een vlinder die wil vliegen niet opgesloten in de spanning van een zachte buik jij slaat je vleugels uit wiekt van bloem tot bloem op jacht naar het ultiem schakeren van kleuren om het leven in al zijn volheid te proberen eet maar uit mijn hand jij de primus inter pares uit het vlinderland…

toen werd hoop geboren en hun hart sprong op de dag opende in duizend kelen juichend, tussen al het leed vergat de tijd minutenlang de nacht één voor één vergt het daglicht reeds het donker uit geloken ogen, want ze mogen nu weer open zijn daar sluiten armen liefde in warm gekoesterd, aan haar veel te lang te leeg gebleven…

Vandaag mag het de Majesteit behagen Ze weten nu al wie er waar moet staan De koningin (in ’t midden en vooraan) Moet Rutte rechts en links Maxime verdragen En nu maar hopen dat ze niet gaan vallen (Gênant, toch, van die trappen, met z’n allen?)…

De i-Phone, i-Pad, Smartphone, Windows Phone Het Video Wave System en de Tab En welke app ik verder nog niet heb Mijn achterlopen wordt vanzelf gewoon En achterlopende op zulke zaken Loop ik vooruit op wat weer uit zal raken NIEUWSFEIT: Ik las de gadgetrubriek van METRO en het duizelde me voor mijn ogen.…

Machtig voorspellende Ons vergezellende Oer-oude goden, Al het vergankelijke Weet ik ’t afhankelijke Van Uw geboden. Zomer en zonneschijn Gloed van de jonge wijn Windvlaag door ’t koren, Bron die de rots ontspringt, Wordt niet wat in hen dringt Uit U geboren? Zal aan ons geestlijk licht Als in een schoon gedicht, Liefde zich huwen…