Alle inzendingen, jaar 2010, week 45

Het leven is ongezond je rookt adem op en krijgt elke dag een portie klappen van de tijd, die je niet merkt. Ja, op den duur, maar dan is het al laat al raak je er niet aan gewend. Aan het lijntje word je gehouden door je geest al meen je dat je totaal vrij bent. En je stokt in je goede bedoelingen omdat je je 'medemens' leert kennen.…

De wind giert onophoudelijk zoals de wind gieren moet, maar, als een boer aan het gieren slaat, is de lucht niet te harden.…

Laat ik dit zeggen Dat het niet mijn voorkeur heeft Dat je, zonder iets echt uit te leggen De pijp aan ene Maarten geeft Ik accepteer het broze leven Leer te leven met de dood Respecteer mijn spiegelbeeld Die de werkelijkheid ontbloot Dat ook ik oud hoop te worden Vrij van ziektes of verdriet Hoewel ik weet dat dat niet gaan zal Het leven…

donker grijs getamponneerde wolken steken af tegen het vuile wit hier en daar wringt een winters zonnetje om het blauw in de zee te weerkaatsen wentelende golven te verlichten die af en aan rollen op het strand meegebrachte schelpen slijpen in het tij aan het natte zand wanneer zonlicht het wolkendek breekt en het water kust, schept het…

Aan geeft de klok een twee en een drie digitaal gezien een elf nog een jaar met menig volle maan dan ben ik daar dan ben ik terug terug naar mezelf drie keer elf dubbel drie wie o wie is nummer vier aan tafel geschoven nooit geweten altijd bedrogen door het toeval en het lot hier en daar geen ruimte zonder tijd geen tijd in…

het is er nog steeds komt langs op vergeten momenten de onrust het verdriet de verwarring is er nog steeds stiekeme tranen wachten op mijn zware hart maar niemand die het zien mag, of horen een brede glimlach lopend over straat altijd alert om niet te vallen de zorgen die mijn zuurstof stelen me doen verstikken ik ben radeloos…

Ze pijnigde zichzelf met een mes als haar tranen zwegen als ’t graf Ze bezeerde zich alleen bij stress en ze deed ‘t bij zichzelf als straf Eens dat het duister gevallen was kwamen gauw haar zelfverwijten Dan zakte ze dieper in het moeras niets kon in haar voordeel pleiten Bijna als vanzelf was daar ’t mes en als vanzelf stak het in haar…

Hier tussen de witte lakens liggen de zieken gevangen in hun bed, hun graf naar vrijheid te verlangen Wetend dat vrij zijn nooit meer kan want in het huis vol pijn en verdriet, kan men dat niet en tot het einde zien zij alleen nog maar het wit van de dekens en elkaar de zusters met pillen en hun woorden die hun verlangen willen…

Je bent het centrum van mijn leven, je lachjes, bewegingen ik zoog ze naar binnen. Je groeit op, je woorden, gebaren ik ontvang ze met trots. Man geworden! STILTE Je bent het centrum van mijn leven Mijn Zoon…

Als warme tranen vloeien langs mijn koude wangen waar ik word overmand door mijn emotie die me beletten om de woorden te spreken die ik nog had willen zeggen. Mijn voetstappen straks sporen zullen achterlaten zodat je niet zal vergeten dat ik hier bij je was en waar dan alleen nog herinnering hangt van onze mooie dagen samen die daar…

elke cel, elke ademhaling kent het dansen van het bezielde zijn gezien en ongezien golft en lacht de kosmos in eeuwig zingen muziek in beweging trilling en verstilling verdichting en vervloeing woord, beeld en klank krijgen een vorm door inspiratie…

mijn hand zal voor je schrijven in de stilte van de avond als de maan mijn tafel het schrift verlicht uit het bloesemhart stromen dromen dierbare verzen vormen tezamen een gedicht zing, zing mijn letters door de tijd als een echo door de dalen vriend, mijn vriend ze zullen als sterren voor je stralen…

soms is alleen zijn stiller dan duizend zwijgende soldaten die in verstijfde houding handen niet ineen kunnen slaan ben dan een pion te midden van roerloze maten het doet armen en benen verstrammen aderen verstoppen en ooit hoor ik ver weg diep in de grond nog een hart kloppen naar de ochtendstond op zoek *…

zie je sporen op het herfsttapijt een zacht geritsel als blad zich weer ter aarde vlijt hoor je in het merelfluiten dat in eigen melodie een territorium gaat sluiten voel je in de wind die kil doordringend de roze wolk verjaagt zodat de schemering vervaagt en dan je lach haar warme gulheid danst in het ochtendrood eindelijk geef…

Ik kan natuurlijk een weergaloos gedicht voor jullie schrijven, iets dat smaakt naar truffels en champagne, waar jullie magen van jubelen, maar de tijdgeest is er niet naar, dus serveer ik aardappels met spruitjes en een lichtgekruide gehaktbal zonder tomatenketchup en zonder toetje. Dat zou ik juist niet moeten doen, denken jullie terecht…

toen een roodborst riep dat het morgen was verdween de vage kleur van dromen mijn hart barstte haast, door overgaan vol nieuwe adem in gestrekte ledematen kwam dit lijf op gang goedemorgen wereld je bent ingeluid door hoop, gezongen door de zuiverheid van dauw, op oude nacht ik vertrek nu naar de dag -en wacht tot aan de stille overdracht…

Herfstbladeren liggen rood en bont: een tapijt op het trottoir en in het rond. Daar waar nu kalend een boom met kleurenspel als op de wagen: de pracht van een palet. Nu zal het nog duren dagen, dat blad opnieuw ontspruit uit nieuw gevormde knoppen als zijnde ‘s winters bruid van het ongeborene. Even spant de natuur zich in, stilte, daarna…

Ach, blijf met Uw genade, Heer Jezus, ons nabij, opdat ons nimmer schade des boze heerschappij! Licht Gij ons met Uw stralen, o, Licht der wereld, voor, opdat wij niet verdwalen of struik'len op ons spoor! Vervul dan met Uw zegen onze armoe, rijke Heer, en zend op onze wegen Uw kracht en goedheid neer! Neem Gij ons in Uw hoede, onoverwonnen…

het verschil tussen ramen en deuren is zo duidelijk en groot dat ik als ik moest kiezen het wel wist en met een raam al heel blij was een deur is zo plotseling onverhoeds sta je daar van top tot teen binnen of buiten een open deur staat slordig en een dichte deur is dicht terwijl ramen ach denk eens aan ramen en wat je daarvan…

Het land is plotseling in rep en roer Want morgen gaat het best een beetje waaien Er volgt een weeralarm, dat laat zich raaien En had u voor de trein een dagretour, De vraag is of u ooit nog aan zult komen; Er hangt moordzuchtig blad aan al die bomen. ---- Het KNMI verwacht onstuimige dagen. De NS garandeert niets…

Een postduif uit het Drentsche Wijster die was het spoor helemaal bijster bezorgde geen post toen hij werd gelost maar zong op het dak als een lijster.…

Vreemd allemaal. Rare gevoelens komen los. Het voelt vervelend maar ook zo lekker met mij als de klos. Elke keer verlang ik naar meer? Wat doe je toch met mijn gevoel. Of snap je niet wat ik bedoel. Denk wel dat je het snapt. Maar als ik dat zeg, dan is er waarschijnlijk 1 van ons die ermee kapt. Dus blijf ik maar lekker genieten van de beste…

Heter dan vuur is de brand in je gemoed heter dan vuur je hand die het doet heter dan vuur jouw borsten vol gloed die het hetere vuur in mij branden doet dat wast geen water af.…

Genietend van de zon zorgend voor een lieverheersbeestje wat niet vliegen kon... Je maakt een potje...wel met gaten anders zou het beestje het leven laten Heel voorzichtig pak je hem beet want ieder zorgsaam schoolkind weet als je lief bent heel misschien zal je hem straks weer vliegend zien een bedje van blaadjes, een bakje water..…

maar dan zonder voorspellende gaven, die naar beneden, van een ijsbaan afrolde en als sneeuwbal eindigde, koud was je, bleek toen ik je vond, maar je hart was nog altijd zuiver, briljant, van licht. En ik begroef je, jouw lichaam in mijn bleke hand en ik bracht je naar je laatste rustplaats toe in de koude grond, mooi afgerond.…

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

zachtjes vlei je tegen mij glijdt mijn hand om jouw schouder trek je aanzienlijk dichter en hou je stevig tegen me aan een gelukkige zucht vindt zijn weg naar buiten welke een voldane glimlach tovert op mijn gezicht, nu we samen één zijn mijn hand wrijft over jouw huid kruip je nog nader en sluit je ogen als mijn lippen jouw bol kussen…

De avond draagt het licht al naar de nacht wanneer ik aan het water zit en wacht - zoals een oude reiger die van vluchten moe zijn vleugels niet meer wil ontvouwen- tot verloren leven mij als een schim verlaat en in de ochtend dauw stil op mijn wimpers rust…

Je komt soms van die woorden tegen die je stil doen staan, om het te wegen. Neem het woord: gedicht. Een woord dat werkt, wordt en naar ik hoop ook is. Maar wat moet er toch gedicht? Laat toch open!…

Neem mijn hand maar: het is slechts het slappe aftreksel van een eens zo trots hart Van een vat vol melancholie, van zo veel passie dat mijn huid er van knapte, openscheurde Nee, die tijd komt niet meer terug Lag je warme hand nog maar in mijn nek, op mijn rug…