1.412 resultaten.
mijn kind
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 111 ik weet niet meer
dat jij er niet was
dat je nog niet bestond
in de stilte van de nachthemel
kan ik de aarde
niet meer verdragen
het kleine leven
zal als de doden
niet weerkeren
rouwen kan ik niet
in ijstijden is de lente
een slechte leugen
de winter eindigt niet
je onschuld je tederheid
kan ik niet vergeten
in deze kille…
Arawn
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 67 Ik ben het lot dat wacht
aan het einde van de lange laan
waar vogels niet meer fluiten,
de duistere levensnacht.
Aanvaard onbevreesd mijn hand,
zie zonder angst mijn doods gelaat,
want ik heb ook een gevende hand
en meerdere gezichten, een lichte kant.
Kom dus als je mijn roep hoort,
ik beloof je veiligheid en vrede
in de schoot van de…
vóór de stilte
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 69 hoelang nog
spartelt de vlieg
in de draden
van het web
de dag is nog
niet definitief
verloren
alles wacht
hoelang nog
hangt een prooi
aan vloeibare
gestolde zijde
de vogel
vindt een tak
de gans zoekt
het water
hoelang nog
klampt hij zich
vast aan het
brekend licht
de zon zakt
in de kruinen
van de bomen…
Altijd aanwezig
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 65 Een herfstig blad valt
biedt haar schoonheid en troost aan
een graf zonder naam
Dat mijn gedachten en gevoelens zich laten
meestromen op de golven van het leven in een zee van
eenzaamheid tegelijk hangt er een sluier van stilte boven het hoofd
waarin jouw blik, stem tot zelfs jouw glimlach op je mond zijn geabsorbeerd.
Al ben ik omringd…
Memento mori
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 175 Na het veertigste levensjaar begint het uitstel
We zijn allen hetzelfde lot beschoren
Toch leven we als onsterfelijken
Maar die ene zoete zalige troost
Die wacht ons allen
Zijn naam is groot
Hij is de grote gelijkmaker
Je kan op hem vertrouwen
Aan hem toegeven
Laat hem zijn werk doen
Zie je bewegingsvrijheid ingeperkt
Meer en meer
Hij…
In memoriam matris (14-slot)
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 114 Een iris bloeide
toen je stierf.
Je had ze zelf geplant.
Dit simpel gebaar,
een liefdedaad voor ons.
Dat is een jaar geleden reeds.
De bloemen bloeien talrijk nu.
Ze dragen in zich
de gedachte aan jou,
een zachte, blanke weemoed.…
In memoriam matris (13)
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 85 Je zei toch herfst?
Ach ja, de mooie kleuren,
het roestbruin en het geel,
het donkerrood der eikenblaren,
de wind, de mist, de plotse regenvlagen,
de specifieke geuren van november,
de innigheid der avonden.
Je zegt het wel,
maar sta me toe,
verdomme toch,
wat raakt het mij.
Mijn moeder is niet meer,
niet eens de zomer haalde zij…
In memoriam matris (12)
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 73 Toen in de nacht de regen viel,
de julinacht,
heb ik met nieuwe ogen
jou weergezien.
Een zomerwonder in de regen,
die statig nederviel.…
In memoriam matris (11)
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 74 Morgen ga ik naar het graf
van mijn lieve moeder.
Schreien kan ik niet meer
en reeds vervagen haar trekken.
De klank van haar woorden
dringt nog amper tot me door.
De streling van haar hand
is van mijn huid verdwenen.
De gang naar ‘t kerkhof
wordt steeds moeilijker.
Maar ik weet
dat ik blijven komen zal.
En telkens zal ‘t verdriet
dieper…
In memoriam matris (10)
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 72 Ik zit nu in mijn cel
en hoor de regen op het dak
mijn eenzaamheid verinnigen,
zodat het plotse einde van de vlaag
me schrikken doet
en ik in de holle gangen van het huis
een naam verklanken moet
waarvan ik weet dat hij mijn hart
zozeer beroert dat even maar
de stilte draaglijk wordt.
Maar ook een woord
waarop nooit nog antwoord komt,…
In memoriam matris (9)
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 96 De bloemen zijn verslenst,
de tranen reeds gedroogd.
Nu komt de droeve tijd
dat plots de lege plek
het hart beklemt.
Of het verlangen naar de woorden
die ik niet heb uitgesproken,
de niet geschonken tederheid,
een pijn verwekt
die me merken zal
mijn leven lang.
Of soms verwacht ik in de zon,
't vertrouwde beeld
van moeder op bezoek…
In memoriam matris (8)
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 86 De nachten dat wij waakten
en je angst in tederheid
probeerden te verjagen,
zijn lang voorbij, mijn moeder.
De uren die wij telden
en telkens weer je hijgend vragen
“Hoe laat is ‘t kinderen?”,
helaas, het komt niet weer.
Nu ben jij tijdeloos geworden,
en wij, verbijsterd, niet begrijpend,
staren naar de klok.
En in ons hoofd de blijde…
In memoriam matris (7)
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 63 Moeder,
wij zijn zo moe.
De weg naar ‘t kerkhof
is zo lang
en wij zijn bang.
Reik ons de hand nog eenmaal
en help ons op uw laatste tocht.
De open groeve wacht
en dicht bijeen gedrumd,
geeft elk van ons
u nog een kruis.
Het teken dat gij ons leerde
in de blijde dagen
van ons kind zijn.…
In memoriam matris (6)
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 60 Het oude kerkgebouw
waar jij zovele malen kwam
in diep geloof
door weer en wind
ondanks de kinderzorg.
De priesters de gebeden de gezangen
die ons de troost van eeuwen schenken.
De hoop dat jij het leven hebt bereikt
dat zin geeft aan ons aards bestaan.
Maar desondanks de tranen van verdriet
en diep in ons een wrange pijn
een wonde in…
In memoriam matris (5)
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 99 Tegen de befloerste muren
der rouwkapel
staan wij gebogen,
de zonen en de man,
omheen de eikenhouten kist.
De buren, de goede vrienden
schuiven schuw, onwennig voorbij.
Onhandig sprenkelen zij
het gewijde water,
dikke, glinsterende druppels,
in het licht der lantaarns.
De geluiden buiten
zijn verstild en anders.
Als schimmen wachten…
In memoriam matris (4)
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 69 Dit zijn de dagen
dat velen ons verdriet helpen dragen.
‘s Avonds stromen de buren samen
in de kapel van het oude gehucht,
waar wij onze moeder ontgroeiden
maar gevangen bleven in haar hart.
Hier is het licht der vele kaarsen,
de troost der 50 weesgegroeten
gemompeld door de eenvoudigen.
Hier is de liefde van ons volk.…
In memoriam matris (3)
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 64 16 juni 1972
ziekenhuiskamer 215
middag
herken je mij ?
noem mijn naam nog eenmaal moeder
ik ga weer heen
zie je ogen
die reeds in andere werelden toeven
3.30 u.
kom vlug je moeder sterft
stram sta ik naast het bed
de witte verpleegsters
die mijn moeders polsen voelen
haar gezicht beweegt nog even
ik hoor de zwakke ademstootjes
alles…
In memoriam matris (1)
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 77 Laat mij je kind nog eenmaal zijn
gewiegd op je armen,
de veiligheid voelen van je handen,
ruw als de stof van je schort.
Ze liggen nu naast je
op het witte laken
van het ziekenhuisbed
of ze strijken, o zo moe,
je grijze haren glad.
Ik zie de blauwe aders
en de bruine vlekken
van de ouderdom.
Je ogen van pijn en hoop,
in de verte starend…
Voor M
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 108 nachtelijke gedachten
kruipen onder de huid
te veel om te bevatten
te groot voor het gemoed
de Zwitserse zwarte koeien
brengen me op de koebellen
geluid door vrienden uit de Alpen
voor mijn dode broer
het traditionele klingelen valt me zwaar
hij heeft het vaak gehoord
ik kan mijn broer nooit meer vinden
we verloren elkaar uit het…
Altijd aanwezig
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 109 Haar donkere strelende ogen
hadden een diepte, waarin
ik niet durfde af te dalen,
uit angst mijzelf kwijt te raken,
er voorgoed in te verdwalen.
Ze loste op in wind en regen,
maar bladerend door mijn geheugen
kom ik haar toch steeds weer tegen,
alsof ze leeft buiten de tijd,
elke dag van mijn bestaan
is vol van haar aanwezigheid.…